Απευθύνομαι σε όλους τους συνανθρώπους μας και κυρίως σ’ αυτούς που διοικούν τον λαό. Αναγνωρίσατε δικαιώματα σε σκύλους και γάτες (αλλ’ όχι εξίσου σε μοσχαράκια, προβατάκια, κοτόπουλα...) και, μέχρις ενός σημείου, τούτο θα μπορούσε και να υποβοηθεί τον πολιτισμό μιας κοινωνίας. Όμως ουδέν δικαίωμα αναγνωρίζετε στον ενδομήτριο άνθρωπο, στο παιδί μέσα στην μήτρα της μητέρας του. Με βάρβαρους νόμους προωθείτε τις αμβλώσεις, μάλιστα με χρήματα των ταμείων, δηλαδή του Έλληνα εργαζόμενου και φορολογούμενου. Ταυτόχρονα, κόπτεσθε για το δημογραφικό. Αλλ’ η υπογεννητικότητα δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί όταν οι νόμοι διευκολύνουν την άμβλωση και δεν στηρίζουν την οικογένεια και την ψυχική υγεία της γυναίκας, στην οποία οι αμβλώσεις προξενούν σοβαρές προϋποθέσεις μελλοντικής κατάθλιψης.
Μέσα στον συμφυρμό νεο-σοφιστειών της εποχής μας, κινδυνεύουμε να λησμονήσουμε την κοινή γνώση, ότι, για να γεννηθούν παιδιά, χρειάζεται απαραιτήτως άνδρας και γυναίκα και, για να ’ναι τα παιδιά αυτά καλά κι ευτυχισμένα, χρειάζονται καλό πατέρα και καλή μάνα και την ασφάλεια της καλής οικογένειας. Χιλιάδες χρόνια εμπειρίας και εκατομμύρια επιστημονικές διαγνώσεις πιστοποιούν τούτο.
Από ετών, επιχειρήθηκε η παραγωγή παιδιών έξω από την φυσική αγαπητική ένωση ανδρός και γυναικός, ενώ, ταυτόχρονα, παιδιά που συλλαμβάνονται κατά φυσικό λόγο, αλλά συμβαίνει να είναι ανεπιθύμητα, φονεύονται με άμβλωση. Το εξαίσιο γονεϊκό πρόσωπο υποβιβάζεται σε θεσμικά κατοχυρωμένο όργανο αναπαραγωγής, αποκομμένο από την γονεϊκή στοργή. Ο άνθρωπος αντιμετωπίζεται ως προϊόν διαδικασίας έγχυσης και εμφύτευσης. Παιδιά αποκόπτονται από τα σπλάχνα που τα έθαλψαν, από την φωνή και τους χτύπους της καρδιάς που άκουγαν κατά την κύηση, από την ωφέλεια του μητρικού γάλακτος, αδιαφορώντας για τις βαθύτερες οντολογικές, βιολογικές, συναισθηματικές τους ανάγκες. Η μητρότητα συρρικνούται στις διαστάσεις μιας μήτρας – και μάλιστα παρένθετης (!)· ούτε καν αυθύπαρκτης.
Μια γυναίκα που επαγγέλλεται την μήτρα και μεταπράττει το κυοφορείν και τίκτειν, για ποιο λόγο είναι καλύτερη από κάποιες εξαθλιωμένες παλιές ιερόδουλες, που εξέδιδαν τις ανήλικες θυγατέρες τους ή άφηναν έκθετα τα παιδιά τους (τουλάχιστον δεν τα σκότωναν!); Τόσοι αιώνες αγώνων για τα δικαιώματα της γυναίκας, τόση εξύψωση του γυναικείου προσώπου διά του Ευαγγελίου του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και εκεί τελικά κατήντησε ο λεγόμενος δυτικός πολιτισμός; Στην γυναίκα-σακκούλα, μιας ή πολλαπλών χρήσεων; Αυτό λέγεται κατάκτηση και συμβολή στην ιστορία της ανθρωπότητας;
Μετά από τόσους αιώνες εμπειρίας της σπουδαιότητας του καλού πατέρα στην ζωή του παιδιού και τόσες μελέτες που κατοχυρώνουν την ανάγκη των παιδιών να έχουν στην ζωή τους θετικό ανδρικό πρότυπο, κατά την χρησιμοποιούμενη ορολογία, ξαφνικά ξυπνήσαμε σε ένα διαφορετικό κυβερνο-δικαιωματιστικό σύμπαν;
Ήδη, σχεδιάζεται και η θεσμοθέτηση παραγωγής τέκνων ή πάντως, σε πρώτο χρόνο, τεκνοθεσίας για χατήρι ανθρώπων ομοφυλόφιλων. Οι ομοφυλόφιλοι, όμως, επέλεξαν τρόπο ζωής ο οποίος εκ των πραγμάτων αποκλείει την αναπαραγωγή. Η φύση ουδέποτε ενέταξε στους μηχανισμούς της ενδεχόμενο τεκνογονίας ατόμων του ίδιου φύλου.
Αγαπάτε, οι δικαιωματιστές, τους ανθρώπους ή υποσυνείδητα τους μισείτε; Πώς τους αγαπάτε, όταν δεν υπολογίζετε τους πιο ανυπεράσπιστους μεταξύ αυτών, δηλαδή τα παιδιά; Τα σκυλάκια και γατάκια, που με τόση ευκολία συνηθίσατε να ευνουχίζετε και στειρώνετε, από κακώς εννοούμενη συμπονετικότητα (!), σας κάνανε τόσο ανάλγητους;
Είναι το παιδί άνθρωπος; Το θέλετε από αγάπη ή από παρόρμηση εγωιστικής ικανοποίησης; Αγάπη είναι θυσία. Αν κάποιος/-α βρεθεί να ζει ομοφυλοφιλικά, αλλά νοιώθει αγάπη για τα παιδιά, θ’ αναγνωρίσει πρωτίστως την ανάγκη του παιδιού να έχει ισορροπημένη, αρμονική οικογένεια με πατέρα και μητέρα και ουδέποτε θα διανοηθεί να... τεκνοθετήσει.
Τόσοι αιώνες διεκδικήσεων για τον καλό γάμο, για την αρμονία στις σχέσεις των δύο φύλων προς ισόρροπη ανάπτυξη του παιδιού ήταν, τάχα, επειδή δεν είχαν ανακαλύψει οι πρόγονοί μας την ομοφυλοφιλία, ώστε να της αναθέσουν την ανατροφή τέκνων; Πώς είναι δυνατόν να αγαπάτε ένα παιδί όταν το μεταχειρίζεστε σαν ένα ακόμη εξάρτημα του δικού σας λεγόμενου «λάιφ στάιλ»; Τι είδους... αγάπη είναι αυτή, που εκμηδενίζει με το «έτσι θέλω» το πρόσωπο του άλλου; Αγάπη απ’ την ανάποδη!
Επί αιώνες, καταγγέλλονταν ως ψεύτες και υποκριτές, όποιοι ισχυρίζονταν ότι «αγαπούν» τους συζύγους, τους οποίους κακοποιούσαν, ή τα τέκνα, τα οποία εκμεταλλεύονταν. Και τώρα, μπροστά στην θεσμοθέτηση της απόλυτης απαξίωσης του αθώου παιδιού, υπνοβατούμε υποτονθορύζοντας γητειές και μαγγανείες όπως : «γάμος ομοφύλων (το σωστό είναι συμβίωση ομοφυλοφίλων)», «παρένθετη μητέρα-μήτρα (το σωστό θα ήταν γυναίκα κυοφορούσα με σκοπό να αποποιηθεί το τεχθησόμενο)», «ομόφυλα ζευγάρια (το σωστό θα ήταν ομοφυλόφιλοι εραστές»), «ομοφοβικός (το σωστό θα ήταν μη ομοφυλοφιλικός)» κλπ.. Κάθε ομόφυλος δεν είναι και ομοφυλόφιλος, παρακαλώ!
Κι επίσης: γάμος προϋποθέτει μίξη εις έν. Ζευγάρωμα προϋποθέτει δυνατότητα ζεύξης, όπως σ’ ένα ζευγάρι γυαλιά: δεξιός και αριστερός φακός, όχι δυο δεξιοί· αλλιώς στραβώνεσαι. Όσους (μη σύννομους !) νόμους κι αν γράψετε, την φύση δεν μπορείτε να την αλλάξετε. Προξενείτε, όμως, μεγάλο κακό στην κοινωνία ως σύνολο και σε πολλούς ανθρώπους, παγιδεύοντάς τους.
Λαέ, που ιερότερο διαχρονικά τζιβαερικό είχες το γένος και υψηλότερο πολιτικά χρέος την τήρηση του Συντάγματος, κύριοι δικαστές του ΣτΕ και λοιποί σε θέσεις πολιτικής ή πνευματικής ευθύνης, έχουμε παρρησία ανάλογη με την εμπεπιστευμένη ημίν εξουσία ή και οι συνειδήσεις μας ακόμη τηλεκατευθύνονται υπνωτισμένες;
Μετά τιμής,
Εμμανουήλ Κυρατσάκις, Χανιά
πηγή φωτό: lifo.gr
