Υπάρχουν βιβλία που τα κρατάς στα χέρια σου σαν μια ζεστή και σπάνια δωρεά. Και τα θωπεύεις σαν ένα τρυφερό φυλαχτό, αλλά και σαν ένα ιδιαίτερο δοκίμιο της Βίβλου που έχει πάνω στο εξώφυλλό της χαραγμένο τον τίτλο «Ανθρωπιά».
Ο γιατρός – νεφρολόγος του Σισμανόγλειου Νοσοκομείου Αττικής Θεόδωρος Χρ. Χήρας προβαίνει σε μια πολύτιμη και ανεκτίμητη δωρεά προς τους αναγνώστες του.
Μέσα από τις 120 σελίδες του βιβλίου του «Της δωρεάς τα μυστήρια», που κυκλοφόρησε πριν ένα χρόνο από τις εκδόσεις «24 γράμματα», κατορθώνει και πλημμυρίζει την ψυχή τους με τη βαθιά συγκίνηση και τον σεβασμό που αναπηδούν πηγαία και αβίαστα από την έγνοια του και την αγάπη του για τον άνθρωπο. Ιδίως μάλιστα τον άνθρωπο εκείνο που δίνει τη μάχη του για να κρατηθεί με αξιοπρέπεια στη ζωή και να χαρεί χωρίς σκιές ακόμη και την τελευταία σταγόνα των χυμών της.
Στα πέντε διηγήματα της συλλογής -Η Μετάληψη, Ο Γάμος, Η Εξομολόγηση, Το Βάπτισμα, Το Χρίσμα- πρωταγωνιστούν άνθρωποι της λίστας. Άνθρωποι της τραγικής λίστας αναμονής. Άνθρωποι που περιμένουν εναγωνίως, κάπου στο ημίφως της ζωής, να λάβουν το σήμα επιστροφής στο φως και στην κανονικότητα: να λάμψει, με άλλα λόγια, η γενναιοψυχία των συνανθρώπων τους και να τους χορηγηθεί το πολυπόθητο όργανο, για να λυτρωθούν από το εφιαλτικό πηγαινέλα στις κλινικές αιμοκάθαρσης και τεχνητού νεφρού.
Θα έλεγε κανείς πως ο συγγραφέας βρίσκει έτοιμες τις ιστορίες του και τους ήρωές τους. Και αισθάνεται απλά την ανάγκη να τις μοιραστεί με τους αναγνώστες του, κρίνοντας πως ο ρόλος του ως συγγραφέα είναι να γίνει ο μεσολαβητής και να επιχειρήσει να τις καταστήσει κοινωνικό αγαθό που μπορεί να διδάξει τον άνθρωπο και να τον κάνει καλύτερο. Η λειτουργία, ωστόσο, του συγγραφέα είναι ένα έργο πολυσύνθετο και περίπλοκο. Την ιστορία πρέπει να την εσωτερικεύσει ο ίδιος, να την ελέγξει σε όλες τις λεπτομέρειές της και να της δώσει πνοή απ’ την πνοή του, για να πάρει τη μορφή της και να καταχωριστεί στις σελίδες του βιβλίου ως κάτι νέο και διαφορετικό.
Είναι γεγονός πως ο Θεόδωρος Χήρας περνά, ως γιατρός, πολλές ώρες ανάμεσα σε ασθενείς που, καθώς σημειώνει ο ίδιος στον πρόλογο του βιβλίου, εμπλέκονται όλοι με τη νεφρική νόσο και περιπλανώνται σε πρωτόγνωρα και δαιδαλώδη μονοπάτια. Ο συγγραφέας ζει και αναπνέει ανάμεσα σε ασθενείς και τους συγγενείς τους που δοκιμάζονται μέσα στα δεινά της αρρώστιας, αναμετρώνται με τα όριά τους, αλλά κατορθώνουν μέσα από τις στάχτες τους να ξαναγεννηθούν, για να επιβεβαιώσουν το μεγαλείο της ζωής, όταν οι άνθρωποι την αγαπούν αληθινά και την αναγορεύουν σε ύψιστη καθώς της πρέπει αξία. Εκείνο που ξεχωρίζει ο αναγνώστης καθώς διατρέχει τις σελίδες τού βιβλίου είναι από τη μια η οικειότητα και το συναισθηματικό δέσιμο του συγγραφέα με τους ήρωες. Και από την άλλη η γλαφυρότητα της αφήγησης. Ο συγγραφέας με τις περιγραφές και τους διαλόγους του φιλοτεχνεί ζωντανούς χαρακτήρες μέσα σε σπαρταριστές εικόνες, από τις οποίες αναπηδούν κατ’ ανάγκη αντιθέσεις, συγκρούσεις και ανατροπές. Η ζωή είναι δραματική. Και οι σχέσεις των ανθρώπων μέσα σ’ αυτή διέπονται από τη δραματικότητά της και, ενίοτε, την τραγικότητά της. Κυρίαρχο, ωστόσο, στοιχείο αποτελεί η ελπίδα. Και πλάι της η αγάπη και η αλληλεγγύη.
Η ρεαλιστική γραφή συνιστά ένα εξαιρετικό χάρισμα, που κατευθύνει τη λογοτεχνία σε γόνιμα χωράφια. Γιατί αφήνει τις μικρές ιστορίες να κυλήσουν μόνες τους. Ο συγγραφέας «πιάνει την άκρη του» και αντικρίζει κι αυτός από εκεί με τόλμη τις σκέψεις και τα συναισθήματα των πρωταγωνιστών που πλάθει. Γιατί όλα πρέπει να μοιάζουν φυσικά και αυθεντικά. Και δε μοιάζουν· είναι χωρίς αμφιβολία φυσικά και αυθεντικά. Κι είναι ακριβώς αυτή η αυθεντικότητα που μας εισάγει σ’ έναν διαφορετικό και πρωτόγνωρο κόσμο, που τον αποφεύγουμε, ωστόσο, και θέλουμε να μας είναι ξένος, ενώ δεν μας είναι.
Για να εξαχθεί στο τέλος το συμπέρασμα πως ο συνάνθρωπος που βρίσκεται είτε στο κατώφλι είτε στον θάλαμο αυτής της βασάνου, δεν είναι ένας άνθρωπος ελλιπής και καταδικασμένος να πιάνει το περιθώριο. Δεν είναι ένας άνθρωπος που δεν μας μοιάζει. Είναι ένας άνθρωπος με όλα τα δικαιώματα που απολαμβάνουν οι άλλοι συνάνθρωποί του. Και αποτελεί αναπόσπαστο τμήμα της δικής μας ζωής.
Το θέμα είναι να διαθέτουμε ένα ελάχιστο μέρος του χρόνου μας, αν όχι για να συμπαραστεκόμαστε σ’ αυτόν συμμετέχοντας στον ωραίο αγώνα του εθελοντισμού, τουλάχιστον για να συλλογιζόμαστε το όλον πρόβλημα και να είμαστε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι. Κι είναι αυτό το μεγάλο και κέρδος που αποκομίζουμε όταν ολοκληρώνουμε την ανάγνωση του βιβλίου και κρατάμε ενός λεπτού σιγή.
Ο Θεόδωρος Χρ. Χήρας γεννήθηκε στο Αγρίνιο, όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια. Σπούδασε στην Ιατρική Σχολή των Αθηνών και έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο Μεταμοσχευτικό Κέντρο στο Χιούστον του Τέξας. Επέστρεψε στην Ελλάδα για να ασκήσει την κλινική Νεφρολογία. Από το 2008 εργάζεται στο Σισμανόγλειο Γενικό Νοσοκομείο Αττικής. Παράλληλα με την ιατρική, ασχολείται με το βιβλίο. Έχει επιμεληθεί δύο βιβλία πάνω στη δωρεά οργάνων. Το βιβλίο «Της δωρεάς τα μυστήρια» είναι το πρώτο προσωπικό του έργο.
