Τον κ. Ανδρέα Μουντούρη τον γνωρίσαμε από το συγγραφικό και ποιητικό του έργο, μέσα από διάφορες δημοσιεύσεις στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο της Περιοχής μας, αλλά κι από τα τελευταία του τραγούδια, που έχουν δημοσιευθεί και προβάλλουν επίκαιρα κοινωνικά μηνύματα. Ο ίδιος γεννήθηκε στο Ζευγαράκι Μακρυνείας, σπούδασε οικονομικές επιστήμες στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιώς, το  σημερινό Οικονομικό Πανεπιστήμιο, όπου καθ’ όλη την διάρκεια   των σπουδών του, θα πρέπει να τονιστεί, ότι εργαζόταν παράλληλα ως διοικητικό και κυρίως οικονομικό στέλεχος σε διάφορες εμπορικές και βιομηχανικές επιχειρήσεις, αποκτώντας γνώσεις και εμπειρίες, που στη συνέχεια έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στην περαιτέρω ανέλιξή του. Για τη ζωή του, την πνευματική και πολιτιστική του δράση, για την ενημέρωση των αναγνωστών μας, μίλησε με τη δημοσιογράφο  Χρύσα Σπαή.

Πότε άρχισε η ενασχόλησή σας με το θέατρο;

Δεν θα το πιστέψετε, ξεκίνησα από πολύ μικρή ηλικία, σχεδόν από την πρώτη δημοτικού. Θυμάμαι στις εθνικές γιορτές και τις γιορτές των Χριστουγέννων και του Πάσχα, πάντα πρωταγωνιστούσα σε απαγγελίες ποιημάτων και με τις αποδόσεις μου, σε συμμετοχές που είχα σε διάφορα σκετς ή διαλόγους, όπως τότε λέγαμε τα διάφορα θεατρικά. Αυτό συνέβη τόσο στο δημοτικό όσο και στο Γυμνάσιο κι αυτό συνεχίστηκε και κατά τα πρώτα μου χρόνια στο Πανεπιστήμιο, όπου βρέθηκα να είμαι μέλος της θεατρικής ομάδας, καθώς επίσης κι εκείνης των παραδοσιακών χορών.

Όταν εργαζόσασταν ξεκλέβατε λίγο χρόνο για δραστηριότητες, όπως το γράψιμο και η σκηνοθεσία;

Θα σου πω, επειδή η δουλειά του εφοριακού που έκανα είναι αρκετά δύσκολη, γιατί απαιτεί τεράστιες γνώσεις και συνεχή μελέτη, για να προσαρμόζεσαι στα δεδομένα, που συχνά κάθε φορά μεταβάλλονται (οικονομικές προσαρμογές βλέπετε), παρ’ όλα ταύτα έβρισκα αρκετό ελεύθερο χρόνο (Απογεύματα, Σαββατοκύριακα, Αργίες), ν’ ασχοληθώ και με πολλά άλλα πράγματα. Εγώ βέβαια, σαν ενεργός πολίτης, πνευματικός άνθρωπος και οικογενειάρχης, πάντα προσπαθούσα να κάνω περισσότερα από εκείνα που απαιτούσε το βιοποριστικό μου επάγγελμα. Τα όσα έκανα απέβλεπαν πάντα στο κοινό καλό, αλλά και στο καλό της οικογένειάς μου, να έχουμε μια καλύτερη ποιότητα ζωής και να μπορέσουν τα παιδιά μου να σπουδάσουν και να αποκτήσουν σωστή αγωγή και καλό χαρακτήρα, για το δικό τους το καλό, αλλά και για το καλό της κοινωνίας μας. Έχω κάνει πάρα πολλά πράγματα, Τα πρώτα χρόνια της επαγγελματικής μου καριέρας ασχολήθηκα με τον συνδικαλισμό και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Συμμετείχα σε πνευματικά κέντρα, όπου είχα κάνει πλήθος διαλέξεων κοινωνικού, οικονομικού και πολιτικού περιεχομένου. Έχω διδάξει σε αρκετά σεμινάρια, όπως στο Αναπτυξιακό Κέντρο Δυτικής Ελλάδας, στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Καρπάθου κ.λ.π.

Βλέποντας το βιογραφικό σας διαπιστώνω ότι είστε πολυτάλαντος. Ποίηση-Θέατρο-Σκηνοθεσία. Ποιο αγαπάτε ποιο πολύ και γιατί;

Κοιτάξτε, όλα αυτά τα κατατάσσω στις καλές τέχνες και θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι κάνω κάποια διάκριση; Όλα τα αγαπώ γιατί τα θεωρώ ως δικαιολογητικά της ζωής. Αυτά ομορφαίνουν τη ζωή μας, της δίνουν σκοπό και νόημα. Γιατί όταν ένας άνθρωπος εργάζεται, το κάνει για να μπορεί να ζει άνετα, να έχει μια καλύτερη ποιότητα ζωής και να μπορεί να απολαμβάνει τα αγαθά της, είτε αυτά είναι υλικά είτε είναι πνευματικά. Βέβαια, εγώ δίνω περισσότερη σημασία στα πνευματικά. Κάθε τι που ομορφαίνει τη ζωή μας το αγαπώ. Αλλά η μεγαλύτερη αδυναμία μου είναι το θέατρο. Κι αυτή η αδυναμία μου προέκυψε, γνωρίζοντας αρχικά τον κινηματογράφο!

Σε ποια έργα έχετε παίξει ή σκηνοθετήσει;

Κατ’ αρχάς σας είπα, ότι ξεκίνησα από το δημοτικό και συνέχισα και στο Γυμνάσιο. Αλλά εγώ δεν υπήρξα ποτέ επαγγελματίας. Υπήρξα ερασιτέχνης ηθοποιός και σκηνοθέτης, δηλαδή εραστής της τέχνης. Σοβαρά κι επίσημα ασχολήθηκα με το θέατρο, όταν είχα τελειώσει το εξατάξιο τότε Γυμνάσιο Αρρένων Αγρινίου.
Είχαμε παίξει την "Αντιγόνη" του Σοφοκλή και είχα σκηνοθετήσει εγώ το έργο. Ναι, δημιούργησα έναν θίασο από συναδέλφους, συμφοιτητές, και συμμαθητές μου απ’ το Γυμνάσιο. Και θα σας πω, ότι η πρώτη μας παράσταση παίχτηκε στο κινηματοθέατρο Αγρινίου, στο ιστορικό πλέον “Παλλάς”. Θυμάμαι τότε τον Γυμνασιάρχη μας τον αείμνηστο Μαργέλο, ο οποίος είχε ενθουσιαστεί τόσο πολύ! Μ’ αγκάλιασε, με φίλησε και μου είπε, ότι πρέπει οπωσδήποτε να γίνω ηθοποιός, δεν πρέπει να χαθεί ένα τέτοιο ταλέντο. Αυτή ήταν η πρώτη μου επίσημη εμφάνιση στο θέατρο. Την παράσταση αυτή την παίξαμε και στο χωριό μου, αλλά και σε άλλα χωριά και είχαμε μεγάλη επιτυχία. Αυτή ήταν και η πρώτη μου επαφή με την τραγωδία και μάλιστα σε πρωταγωνιστικό ρόλο, στο ρόλο του Κρέοντα! Να σας πω και κάτι το οποίο έχει ιδιαίτερη σημασία: Έκανα μετάφραση της μετάφρασης. Τι σημαίνει αυτό; Επειδή δεν είχαμε χρήματα να αγοράσουμε βιβλία, χρησιμοποίησα μια μετάφραση απ’ αυτές που χρησιμοποιούσαμε στο Γυμνάσιο, υπήρχαν βέβαια στα βιβλιοπωλεία μεταφράσεις, όπως του Γρυπάρη κι άλλων πνευματικών ανθρώπων, που είχαν ασχοληθεί. Αλλά εγώ πήρα τη μετάφραση που είχαμε στο σχολείο, ή οποία ήταν γραμμένη αυστηρά στην καθαρεύουσα, και ο πολύς κόσμος δεν μπορούσε να καταλάβει, να μπει στο νόημα, δεν είχε και γνώσεις αρχαίων ελληνικών, αλλά και το πνευματικό επίπεδο εκείνης της εποχής στα χωριά της υπαίθρου ήταν αρκετά υποβαθμισμένο, αρκετοί στις μεγάλες ηλικίες ήταν εντελώς αναλφάβητοι. Προσπάθησα λοιπόν να βρω λέξεις συνώνυμες, εύκολες, που να είναι προσιτές στον πολύ κόσμο. Και είχε πράγματι επιτυχία η παράσταση αυτή. Μετά βέβαια είχα παίξει τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Ορέστη με τη θεατρική ομάδα του Πανεπιστημίου, στην "Ηλέκτρα" του Σοφοκλή. Δύσκολοι ρόλοι αλλά και πολύ σημαντικοί.

Ποια μηνύματα θέλετε να περάσετε στην κοινωνία στους νέους και το ωραίο φύλο, μέσα από τα έργα σας;

Για αυτό το θέμα, θα μπορούσαμε να μιλάμε όχι ώρες αλλά ολόκληρες μέρες. Γιατί δυστυχώς βρισκόμαστε σε μια εποχή όπου υπάρχει κρίση αξιών. Όσον αφορά εμένα, αυτοί που με ξέρουν καλά και προσπαθούν να με χαρακτηρίσουν, γνωρίζουν ότι αυτό που με διακρίνει είναι η εντιμότητα, η υπευθυνότητα και η αλήθεια. Πάνω από όλα η αλήθεια. Και θα σας φέρω ένα παράδειγμα, μιας και μιλάμε για το θέατρο. Τελευταία παίχτηκε μια σειρά στην τηλεόραση «Άγριες μέλισσες», η οποία αναφερόταν στην εποχή από τον εμφύλιο πόλεμο μέχρι και τη χούντα, όπως την έζησαν οι κάτοικοι της υπαίθρου. Δεν θα σας πω λεπτομέρειες, αλλά έχω γράψει κι εγώ ένα παρόμοιο έργο, που αναφέρεται στη ζωή της υπαίθρου και για το χρονικό διάστημα 1950-1974. Ενώ στις "Άγριες Μέλισσες" υπήρχαν εξαιρετικοί ηθοποιοί, υπήρχε κι ένας πάρα πολύ σπουδαίος σκηνοθέτης. Δε μου άρεσε όμως το σενάριο και ξέρετε γιατί; Αναφέρονταν σε ψευδή γεγονότα κι είχε πολλές ανακρίβειες και υπερβολές. Εμένα κάτι τέτοιες μυθοπλασίες και σαπουνόπερες δεν με ενδιαφέρουν. Εγώ προσπάθησα να γράψω το έργο μου αυτό, μέσα απ’ τις δικές μου αλήθειες, όπως τις βίωσα στην πραγματικότητα, έτσι ακριβώς τις μετέφερα και στο μυθιστόρημά μου, που έχει τίτλο: “Ο κληρονόμος ήταν νόθος”. Ένα μυθιστόρημα γραμμένο με τα μάτια ενός παιδιού, ενός εφήβου κι ενός ενήλικου νεαρού που άρχισε να ανοίγει τα φτερά του. Προσπάθησα πέρα από τη φαντασία μου να χρησιμοποιήσω και πραγματικά περιστατικά, τα οποία συνέβαιναν εκείνη την εποχή. Προσπαθώ μέσα από τα έργα μου γενικότερα να θίξω τα κακώς κείμενα και να αναβιώσω τις διαχρονικές αξίες της ζωής, οι οποίες μας κράτησαν σαν Έθνος όρθιους στους αιώνες που πέρασαν. Ο καθηγητής της Βυζαντινής Αρχαιολογίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων ο Αείμνηστος Θανάσης Παλιούρας και ο εξαιρετικός φιλόλογος και τέως Γυμνασιάρχης Νίκος Μακρής, θυμάμαι όπου μου έλεγαν: Ανδρέα μου, συνέχισε να γράφεις, έχεις καλεί πένα και προβάλλεις αυτό ακριβώς που χρειαζόμαστε, τις Αρχές και τις Αξίες μας, τα Ιδανικά μας, τα Ιερά και τα Όσια της φυλής μας…. Και η κ. Λανάρα σε μια κριτική της για το πρώτο μου βιβλίο, μου έγραφε: Το βιβλίο σου είναι καλογραμμένο, προσεγμένο και προσφέρει γνώσεις και ιδέες!

Με βάση τα έργα σας, ο έρωτας έχει ηλικία; Είναι τυφλός; Μπαίνει σε πλαίσια; Ή πατώντας στην καρδιά κάνει πάντα λάθος και γίνεται φευγαλέο συναίσθημα;

Για τον έρωτα έδωσε τον καλύτερο ορισμό ο Σοφοκλής στην "Αντιγόνη" του με το γνωστό «Έρως ανίκατε μάχαν». Κοίταξε, ο έρωτας δεν νομίζω ότι έχει ηλικία, ούτε εποχή. Υπάρχει μια διαφορά, μερικοί ταυτίζουν τον έρωτα με το σεξ. Αυτά είναι δύο διαφορετικά πράγματα. Το σεξ έχει ηλικία λήξης, κάποια στιγμή τελειώνει, ακόμα και βιολογικά να το εξετάσουμε το θέμα. Ο έρωτας όμως δεν έχει ηλικία. Μέσα στον έρωτα υπάρχει η έλξη κι ο πόθος, υπάρχει το πάθος και η έκσταση με τον αισθησιασμό! Όταν είσαι ερωτευμένος μπορεί ακόμα και να σκοτώσεις. Μπορεί να γίνεις εγκληματίας, μπορεί όμως κι εσύ να θυσιαστείς στο βωμό του έρωτα. Ενώ η αγάπη είναι το πιο βαθύ συναίσθημα μιας έντονης στοργής και προσωπικής αφοσίωσης, μια αρετή που εκπροσωπεί την ανθρώπινη ευγένεια, τη συμπόνια, την ανιδιοτέλεια, το ολοκληρωτικό δόσιμο. Δεν κάνεις κάτι επειδή περιμένεις ανταπόδοση, αλλά επειδή ακριβώς το θέλεις, επειδή το ζητάει η ψυχή σου. Το πιο ωραίο είναι όταν η αγάπη ταυτίζεται με τον έρωτα. Αν αγαπάμε και είμαστε συνάμα ερωτευμένοι με το σύντροφό μας, τότε επιτυγχάνουμε μια πολύ ευχάριστη κατάσταση, ιδανική θα έλεγα.

Γιατί η λογοτεχνία και η ποίηση είναι για λίγους;

Θα σας πω γιατί. Η λέξη λογοτεχνία είναι σύνθετη, από το λόγος και τέχνη. Είναι δηλαδή η τέχνη του λόγου. Για να παράγουμε λόγο πρέπει κατ’ αρχήν να χρησιμοποιήσουμε τις λέξεις. Με τις λέξεις κάνουμε τις προτάσεις, οι προτάσεις δίνουν το νόημα στο κείμενο και ούτω καθεξής. Λοιπόν, για να γράψει κάποιος λογοτεχνία το βασικό που πρέπει να έχει, είναι το ταλέντο. Το ταλέντο αυτό πρέπει να το ανακαλύψει και στη συνέχεια να το καλλιεργήσει. Καλλιέργεια σημαίνει να αποκτήσει γνώσεις και εμπειρίες. Το μεγαλύτερο κομμάτι των γνώσεων πρέπει να το κατέχει η γλώσσα με ότι την ολοκληρώνει, πλούσιο λεξιλόγιο, γραμματική, σύνταξη και σωστή έκφραση. Τώρα τελευταία δεν πιστεύω εγώ, ότι πολλοί μπορούν να καταλάβουν την ποίηση και τη λογοτεχνία, γιατί όλα αυτά τα παραπάνω εκλείπουν, όχι στους ποιητές και λογοτέχνες, αλλά κυρίως στους νέους ανθρώπους, στη μαθητιώσα νεολαία μας, που πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο…. Ειλικρινά θλίβομαι γι’ αυτή την αγραμματοσύνη των νέων μας… Πάντως στη βαθμολογία τα πάμε μια χαρά πνιγήκαμε στα 18άρια, 19άρια και 20άρια! Στα δικα μου τα χρόνια για να πάρεις το 15 και το 16 στα Ελληνικά, έπρεπε να είσαι ποιητής ή συγγραφέας και στα Μαθηματικά να γνωρίζεις περισσότερα από τον καθηγητή σου! Στην κοινωνία που ζούμε είναι όλα ψεύτικα και οι βαθμοί αγαπητές μου μανούλες, λυπάμαι που θα σας απογοητεύσω, αλλά είναι όλοι πλασματικοί. Κι αυτό ισχύει ακόμη και για την εγγονή μου, η οποία αποφοίτησε από το Λύκειο με βαθμό 19,8…Δεν ξέρω γιατί το κάνουν αυτό, ίσως μας θέλουν αγράμματους, για να μας χειραγωγούν και να μας εξουσιάζουν. Ειλικρινά πήγα να δωρίσω μερικά βιβλία μου σε κάποιο Λύκειο της Περιοχής μας στους μαθητές της Γ’ Τάξης και να μιλήσω μαζί τους, μετά από άδεια του Λυκειάρχη φυσικά, για Ποίηση και Λογοτεχνία και δε θα το πιστέψετε.. Δεν βρέθηκε ούτε ένας μαθητής ή μαθήτρια, που να έχει διαβάσει έστω και ένα λογοτεχνικό έργο ή ένα ποίημα καθ’ όλη τη διάρκεια της φοιτήσεώς των στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο. Πως λοιπόν αυτά τα παιδιά να καταλάβουν τους μεγάλους στοχαστές και τους λογοτέχνες, όταν δεν γνωρίζουν την ελληνική γλώσσα; Για να μάθεις να μιλάς σωστά τα ελληνικά πρέπει να διαβάζεις βιβλία, κι όσο γίνεται περισσότερα, έτσι θα πλουτίσεις το λεξιλόγιό σου και θα διευρύνεις τους πνευματικούς σου ορίζοντες! Πρέπει να μελετήσεις επίσης εντατικά και με σύστημα την Ελληνική Γραμματική, το Συντακτικό. Βλέπουμε στις μέρες ολόκληρους επιστήμονες, ακόμη και πρωτοκλασάτους δημοσιογράφους, να μας πετάνε κάτι μαργαριτάρια, που μόνο ως ανέκδοτα θα μπορούσε να τα εκλάβεις. Ολόκληρος Υπουργός και να μη γνωρίζει τις πτώσεις των ονομάτων; Σε συνέντευξή του στην τηλεόραση έλεγε, του Πλάτων αντί του σωστού “του Πλάτωνος”. Δυστυχώς φίλοι μου η ελληνική γλώσσα η ομορφότερη και πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου μετά από μερικά χρόνια θα αποτελεί αντικείμενο των ιστορικών και των αρχαιολόγων, γιατί απλούστατα οι Έλληνες δε θα την γνωρίζουν…

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να σκηνοθετήσεις μια αρχαία τραγωδία

Για έναν υπεύθυνο δημιουργό, ότι κι αν κάνει το θεωρεί δύσκολο και καταβάλλει μεγαλύτερες προσπάθειες, ώστε να έχει το καλύτερο απότέλεσμα. Αυτό βέβαια είναι σχετικό. Γι άλλους είναι εύκολο, για άλλους είναι πιο δύσκολο. Πάνω απ’ όλα είναι το ταλέντο, το φυσικό αυτό χάρισμα που σε βοηθάει να έχεις καλύτερη αντίληψη του αντικειμένου σου.. Αλλά όταν μιλάμε για αρχαία τραγωδία, δεν είναι κάτι που το ζεις μέσα από την καθημερινότητά σου. Είναι κάτι που το έζησε ο Ευριπίδης, ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος και πολλοί αρχαίοι σοφοί πρόγονοί μας, που είναι εκατοντάδες. Αλλά όμως τι χρειάζεται; Χρειάζεται καταρχήν να γνωρίζεις την ιστορία και να είσαι ενήμερος γύρω από την αρχαία Ελληνική Γραμματεία. Και δεν είναι μόνο αυτά. Πρέπει να μελετήσεις την αρχαία τραγωδία, αλλά και να την παρακολουθήσεις. Εγώ όταν ανέβηκα στην Αθήνα για πρώτη φορά, επειδή είχα το πάθος για το θέατρο, τα πρώτα πράγματα που έκανα ήταν, να επισκεφτώ την Ακρόπολη, το λόφο του Λυκαβηττού και να πάω και στο Ηρώδειο προκειμένου ν’ απολαύσω την “ΗΛΕΚΤΡΑ” του Σοφοκλή, μια παράσταση με τον Αλ. Αλεξανδράκη και την Άννα Συνοδινού. Δεν σπούδασα ποτέ υποκριτική, όμως μελέτησα αρκετά το Αρχαίο Δράμα και τα 17 χρόνια που έζησα στην Αθήνα, είχα την τύχη να γνωρίσω όλα αυτά τα ιερά τέρατα του Εθνικού θεάτρου και να παρακολουθήσω δεκάδες παραστάσεις. Άρα λοιπόν τα πράγματα γίνονται ευκολότερα, αν μελετήσεις και δεις παραστάσεις από τους πρώτους του είδους. Αν έχεις και ταλέντο, όλα αυτά θα σε πάνε πολύ ψηλά! Στην Παράσταση του έργου “ΟΙΔΙΠΟΥΣ ΤΥΡΑΝΝΟΣ” Που ανέβασα το 22, είχα κάνει ο ίδιος τη Μετάφραση, τη Σκηνοθεσία κι έπαιξα και τον ομώνυμο ρόλο!

Το μήνυμά σας για νέα παιδιά που θέλουν να ακολουθήσουν το παράδειγμά σας;

Αν πριν 15 χρόνια μου έλεγε κάποιος, πως εγώ θα γινόμουν συγγραφέας και ποιητής, θα νόμιζα, πως μου κάνει πλάκα, πως με κοροϊδεύει. Γιατί με την ποίηση και τη λογοτεχνία άρχισα να ασχολούμαι στα εξήντα μου χρόνια, όταν δηλαδή συνταξιοδοτήθηκα, κι έπρεπε να κάνω κάτι για να μην πάθω κατάθλιψη. Κι αυτό σημαίνει, ότι ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν, σε όλους, μας δίνονται ευκαιρίες, αρκεί να τις εκμεταλλευτούμε, την κατάλληλη στιγμή! Δεν υπάρχει άνθρωπος, που να μην έχει κάποιο ταλέντο, αρκεί να το ανακαλύψει και στη συνέχεια να το καλλιεργήσει. Συμβουλεύω τα παιδιά να μην προσπαθήσουν ποτέ να κάνουν πράγματα που δεν είναι συμβατά με την ιδιοσυγκρασία τους, καθώς και με τις σωματικές και πνευματικές τους ικανότητες. Προτείνω όμως στα παιδιά να διαβάζουν ποιήματα και λογοτεχνία, πρέπει να κρατήσουμε πάση θυσία τη γλώσσα μας και τις πολιτιστικές μας ρίζες, μην κάνουμε το χατίρι των εχθρών μας, που μας επιβουλεύονται. Να διαβάζουν ιστορία και τα υπόλοιπα μαθήματα κι όχι μόνο τα μαθήματα που θα διαγωνισθούν στις Πανελλήνιες Εξετάσεις. Αυτός που δε γνωρίζει το παρελθόν του δεν έχει μέλλον. Όλα αυτά που έχουν γραφεί στο παρελθόν είναι αξιόλογα. Το παρελθόν είναι μαντείου απόφθεγμα κι όποιος το αρνείται δείχνει ανωριμότητα. Η προγονοπληξία και η στείρα προσκόλληση σ’ αυτή οδηγεί σε συντελεστή προόδου αρνητικό. Η αέναη αλλαγή είναι νόμος φυσικός, όμως να επιλέγουμε το καλύτερο για το σκοπό.

Βιογραφικό

Γεννήθηκα λίγο μετά τον εμφύλιο πόλεμο το 1949 στο χωριό Ζευγαράκι Μακρυνείας που σήμερα ανήκει στο Δήμο Αγρινίου. Κατάγομαι από αγροτική και πολύτεκνη οικογένεια. Τα παιδικά μου χρόνια ήταν δύσκολα όχι μόνο για την δική μου οικογένεια, αλλά και για όλο τον κόσμο. Γιατί μετά την κατοχή, μετά από εμφυλίους πολέμους, υπήρχε ανασφάλεια, φτώχεια, καχυποψία κι’ εξαθλίωση. Το δημοτικό σχολείο το τελείωσα στο χωριό μου στο Ζευγαράκι και το σχολικό έτος 1966 - 67 αποφοίτησα από το Γυμνάσιο Αρρένων Αγρινίου. Σπούδασα Οικονομικές Επιστήμες στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Πειραιά, όπου είχα πετύχει με υποτροφία. Σπούδασα εκεί, ενώ την ίδια χρονιά είχα περάσει και στη Σχολή Ικάρων, αλλά κάποιος ιπτάμενος Σμηναγός στενός μου συγγενής, εκείνες τις μέρες σκοτώθηκε και μετά από αυτό το θλιβερό γεγονός, ο πόνος των συγγενών τους έριξε όλους πάνω μου, προσπαθώντας να με αποτρέψουν κι έτσι αναγκάστηκα να εγκαταλείψω την Ικάρων και να σπουδάσω οικονομικά. Καθ’ όλη τη διάρκεια των σπουδών μου αυτό που μπορώ να πω είναι, ότι δούλευα, γιατί η οικογένειά μου δεν είχε την οικονομική δυνατότητα να με σπουδάσει. Τέλος πάντων, τελείωσα το πανεπιστήμιο και κατατάχθηκα στο στρατό. Υπηρέτησα ως έφεδρος Ανθυπολοχαγός και μάλιστα σε ακριτική περιοχή. Έτυχε να βρίσκομαι στον Έβρο, όταν με το πραξικόπημα της Χούντας του Ιωαννίδη στην Κύπρο έγινε η Τουρκική εισβολή. Το 1974 που κηρύχτηκε Γενική Επιστράτευση, εγώ ήμουν στο Ακριτικό Διδυμότειχο. Ήμουνα αξιωματικός και μάλιστα διοικητής λόχου στην πρώτη γραμμή, όπου έπρεπε να προστατεύω μια περιοχή 12 περίπου χιλιομέτρων κατά μήκος του ποταμού Έβρου. Τελειώνοντας το στρατό έδωσα εξετάσεις στο ΑΣΔΥ. Είχε προκηρύξει ένα διαγωνισμό τότε το Υπουργείο Οικονομικών στο κλάδο των Εφοριακών, όπου είχα περάσει με καλή σειρά και μάλιστα θέλησαν να με κρατήσουν στο Γενικό Λογιστήριο του Κράτους, αλλά εγώ επειδή μου άρεσε η περιφέρεια και η ιδιαίτερη πατρίδα μου το Αγρίνιο, δε δέχτηκα αυτή τη θέση. Αφού υπηρέτησα 4 χρόνια στην Κάρπαθο, όπου πρωτοδιορίστηκα πήρα μετάθεση για τη Νέα Φιλαδέλφεια Αττικής. Από ‘κει αφού υπηρέτησα άλλα 4 χρόνια, πήρα οριστική μετάθεση για το Αγρίνιο, απ’ όπου και συνταξιοδοτήθηκα το 2009. Όταν βγήκα σε σύνταξη πήγα να πάθω κατάθλιψη γιατί είχα μάθει να είμαι άτομο δραστήριο, να ασχολούμαι με διάφορα πράγματα και αυτή η απραξία με οδηγούσε στην κατάθλιψη. Γι’ αυτό λοιπόν προσπάθησα να ασχοληθώ με διάφορα πράγματα. Πρώτα ασχολήθηκα με τη δημοσιογραφία και συγκεκριμένα με την αρθρογραφία. Έχω δημοσιεύσει περισσότερα από 200 άρθρα μου, πραγματείες, δοκίμια και λοιπά στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο της περιοχής μας. Μετά ασχολήθηκα με τη λογοτεχνία. Έχω γράψει δέκα διηγήματα, δύο μυθιστορήματα, μία νουβέλα και ένα θεατρικό έργο. Έκανα τρεις μεταφράσεις αρχαίων τραγωδιών στη νεοελληνική γλώσσα και δη στη δημοτική, στη γλώσσα του λαού. Έχω γράψει και ποίηση γύρω στα 400 ποιήματα. Από αυτά έχω δημοσιεύσει τα 300 περίπου, τα οποία μπορεί κανείς να τα διακρίνει σε λυρικά, ερωτικά, σκωπτικά, σατιρικά. Πιο πολλά είναι τα σατιρικά, καθότι εκεί είναι το μεγαλύτερο ταλέντο μου. Και τέλος, ορισμένα από αυτά αποτελούν τα τραγούδια μου. Έχω διαλέξει πολλά ποιήματα τα οποία τα έχω διασκευάσει σε τραγούδια. Γύρω στα 35-40 περίπου. Ήδη κάναμε κάποια με τον αγαπητό μου φίλο, τον Κωνσταντίνο Σαμψών. Κάναμε τα δύο πρώτα τραγούδια τα οποία είναι το "Ου Μοιχεύσεις" και "Στης Ακτής τα Βράχια" και τώρα είμαστε στο τρίτο.
Αυτά έχω να σας πω. Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, γιατί μου δώσατε αυτή την ευκαιρία, να επικοινωνήσω έτι περισσότερο με τους συμπατριώτες μου, καθότι πιστεύω, ότι έχω κάνει πράγματα, που δυστυχώς αρκετοί τα αγνοούν. Και πάλι Χρύσα μου σ’ ευχαριστώ!

Τμήμα Παραγωγής Ειδήσεων και Ενημέρωσης του site AitoloakarnaniaBEST.gr