Σε 19 ώρες, 55 λεπτά και 2 δευτερόλεπτα μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα. Να ταξιδέψουμε από την Ελλάδα στην Αυστραλία με αεροπλάνο, να παρακολουθήσουμε δέκα ποδοσφαιρικούς αγώνες, τον έναν πίσω από τον άλλο, να μάθουμε ένα καινούργιο skill, κατά τους επιστήμονες.

Αυτό που δεν μπορούμε να κάνουμε σίγουρα, είναι να τρέξουμε χωρίς διακοπή από την Αθήνα ως την Σπάρτη. Μια απόσταση που υπολογίζεται με ακρίβεια στα 246,8 χιλιόμετρα. Υπάρχει, όμως, ένας άνθρωπος στον κόσμο που μπορεί.

Πρόκειται για τον Φώτη Ζησιμόπουλο, τον Αγρινιώτη υπερμαραθωνοδρόμο που κατάφερε να σπάσει το -αραχνιασμένο από το 1984- ρεκόρ του Γιάννη Κούρου και να γίνει ο πρώτος δρομέας στην Ελλάδα που τερματίζει το Σπάρταθλον, σε χρόνο λιγότερο των είκοσι ωρών.

Επικοινωνούμε μαζί του τηλεφωνικά. Η κλήση γίνεται ενώ εκείνος βρίσκεται στο σπίτι του. Σήμερα, όπως εξηγεί, δεν έχει προπόνηση αλλά ξεκούραση. Άλλωστε, γνωρίζει πως το σώμα του χρειάζεται αρκετό χρόνο προκειμένου να επανέλθει μετά την τεράστια καταπόνηση που επήλθε κατά τη διάρκεια του αγώνα.

«Πρέπει να δώσω στο σώμα μου αρκετό χρόνο να ξεκουραστεί. Έχει αρκετές φλεγμονές. Γιατί δεν είναι μόνο η ημέρα του αγώνα. Είναι όλες οι προπονήσεις που έπρεπε να βγάζω καθημερινά. Πέρασα ένα ψυχολογικό στρες απίστευτο. Όλα αυτά, λοιπόν, πρέπει να τα αποβάλλω, για να μπω φρέσκος στην προετοιμασία για τον επόμενο» εξηγεί ο Φώτης Ζησιμόπουλος.

Αυτή η ξεκούραση, όμως, τις περισσότερες φορές, όπως επισημαίνει αστειευόμενος, δεν διαρκεί περισσότερο από μία μέρα. Το τρέξιμο πια, πέρα από το κίνητρο που του δίνει για τα επόμενα ρεκόρ, είναι πια τρόπος ζωής. Ένας τρόπος ζωής που, έπρεπε να φτάσει στα 35 του για να τον γνωρίσει.

«Τον πόνο τον παντρεύεσαι στις υπεραποστάσεις. Δεν υπάρχει προπόνηση που να έχω κάνει και να μην έχω πονέσει»

«Από μικρός ήξερα πως είχα αντοχή. Δεν κουραζόμουν εύκολα. Ποτέ, ωστόσο, δεν είχα ασχοληθεί με τον στίβο. Το μόνο που έκανα ήταν πυγμαχία, για δέκα χρόνια περίπου. Όταν πήρα μετάθεση στη δουλειά μου, ξεκίνησα το τρέξιμο. Ήθελα απλά να αθλούμαι. Τίποτα παραπάνω».

Γρήγορα, όμως, κατάλαβε πως ο αθλητισμός δεν του αρκούσε. Ήξερε πως μπορούσε να κάνει πρωταθλητισμό. Μόνο που η πρώτη του προσπάθεια ήταν κάτι παραπάνω από εφιαλτική. «Δεν ήξερα να τρέχω. Έτσι, λοιπόν, στον πρώτο μου αγώνα “έπεσα πάνω στον τοίχο” που λέμε οι αθλητές μεταξύ μας. Μπήκα και ξεκίνησα να ακολουθώ τον πρώτο. Ήταν ένας αγώνας 25 χιλιομέτρων σε βουνό. Δεν μπόρεσα να ανταπεξέλθω. Τα πόδια μου μπλόκαραν. Ήμουν άπειρος. Δεν ήξερα πού πήγαινα να μπλέξω» θυμάται σήμερα.

Δεν το έβαλε κάτω. Δοκίμασε να κάνει μαραθώνιο, τόσο στον δρόμο, όσο και στο βουνό. Αντιλήφθηκε, ωστόσο, γρήγορα ότι τον τραβούσαν οι μεγαλύτερες αποστάσεις. Αυτές των 100 χιλιομέτρων, των 150, των 200. Ήξερε, βέβαια, ότι χρειάζεται πολύς κόπος, πόνος και θυσίες για να ακολουθήσει το συγκεκριμένο μονοπάτι. Ήταν, όμως, σίγουρος για την επιλογή του.

Όπως εξηγεί, το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας του το περνά στα βουνά γύρω από το Αγρίνιο. Μια προπόνηση ξεκινά από τα 60 χιλιόμετρα τρέξιμο τη μέρα και μπορεί να φτάσει ως τα 105. Η όλη διαδικασία και επαφή με τη φύση, του αρέσει.

«Το 95% της διαδρομής περίπου το τρέχω μόνος μου. Δεν συναντάω κανέναν. Ίσως κανένα αγριογούρουνο, καμία πέρδικα. Μέχρι εκεί. Μου αρέσει, όμως, αυτή η μοναξιά. Χάνομαι στις σκέψεις μου. Λύνω προβλήματα της καθημερινότητάς μου έτσι και βρίσκω τον εαυτό μου. Είναι κάτι σαν ψυχοθεραπεία για μένα» σημειώνει ο ίδιος.

Το ίδιο συμβαίνει και στους αγώνες. «Περνούν διάφορες σκέψεις από το μυαλό όλες αυτές τις ώρες. Θεωρώ πως πρέπει να έχεις λυμένα τα προβλήματα πίσω στο σπίτι σου, για να αποδώσεις. Να τα έχεις βάλει όλα σε σειρά για να έχεις καθαρό το μυαλό σου. Γιατί αν μπεις στον αγώνα, σκεπτόμενος όλα αυτά, θα επηρεάσει την επίδοσή σου. Μου έχει τύχει να μην είμαι καλά ψυχολογικά και να έχω μεγάλη αρνητικότητα στη ζωή. Το μυαλό δημιουργεί όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις για σε κάνει να σταματήσεις και να σε προστατέψει».

Η πειθαρχία, όμως, είναι το σημείο κλειδί. Και κυρίως απέναντι στον πόνο. «Τον πόνο τον παντρεύεσαι στις υπεραποστάσεις. Δεν υπάρχει προπόνηση που να έχω κάνει και να μην έχω πονέσει. Υπάρχουν άνθρωποι που τον αντέχουν και άλλοι που τα παρατάνε. Είναι το μέταλλο του κάθε χαρακτήρα από εκεί και πέρα» προσθέτει.

Σε όλη αυτή την πορεία, έχει υπάρξει μόνο ένας αγώνας που «τα είδε όλα». Επρόκειτο για έναν 24ωρο υπερμαραθώνιο στην Ισπανία, προ μερικών ετών. Οι συγκεκριμένοι αγώνες έχουν κάτι το ιδιαίτερο: οι αθλητές δεν παλεύουν με τον χρόνο αλλά με τα χιλιόμετρα. Νικητής, δηλαδή, αναδεικνύεται ο δρομέας που θα καταφέρει να διανύσει τη μεγαλύτερη διαδρομή στο πέρας μιας ολόκληρης ημέρας.

«Στόχος μου ήταν να κυνηγήσω το παγκόσμιο ρεκόρ που ήταν στα 309 χιλιόμετρα. Δεν μου βγήκε ο αγώνας, όμως. Τα πόδια μου καταστράφηκαν. Ένιωθα τους τετρακέφαλούς μου λες και τους είχαν μπήξει καυτά καρφιά. Κατούρησα και αίμα ύστερα. Τότε είπα στην προπονητή μου ότι δεν αξίζει ο κόπος. Έχω και μια οικογένεια πίσω. Η υγεία μου είναι πάνω από όλα».

Κατά τη διάρκεια των αγώνων και των προπονήσεων, του έχουν συμβεί πολλά. Να κινδυνεύσει να χτυπηθεί από κεραυνό στη Λέσβο, να μείνει από φαγητό και νερό στο βουνό. Όλα αυτά τα σκέφτεται τώρα και γελά. Δεν είναι λίγες, βέβαια, οι φορές που σκέφτηκε πως είχε φτάσει το τέλος.

«Αν μου έλεγε κανείς στην αρχή όλα αυτά που θα περνούσα για να φτάσω ως εδώ, δεν ξέρω αν θα επέλεγα να το κάνω. Είναι δύσκολος ο δρόμος του πρωταθλητισμού. Ειδικά για μένα που ξεκίνησα μεγάλος. Κάποιες φορές λέω: “φτάνει, θέλω να σταματήσω να τρέχω. Πόσο άλλο πια”. Πάντα, όμως, βρίσκω ένα νέο κίνητρο».

«Στα τελευταία 15 χιλιόμετρα δεν σταμάτησα πουθενά, γιατί έπρεπε να κυνηγήσω τον χρόνο. Έφτασα τελειωμένος, είχα αφυδατωθεί πλήρως»

Το ρεκόρ στο Σπάρταθλον ήταν ένα από αυτά. Ο Φώτης Ζησιμόπουλος μετράει τρεις νίκες σε τρεις συνεχόμενους αγώνες. Η πιο επεισοδιακή επικράτηση ήταν με διαφορά η περσινή. Όταν αναγκάστηκε, εξαιτίας ενός λάθους να τρέξει επτά ολόκληρα χιλιόμετρα παραπάνω. Ακόμη κι έτσι, όμως, κατάφερε να προσπεράσει έντεκα αντιπάλους του και να βρεθεί τελικά στην πρώτη θέση. Τότε ήταν που του δημιουργήθηκε η όρεξη για το ρεκόρ.

«Μου βγήκαν πολλά νεύρα. Ξέσπασα, έβρισα. Ένας υπερμαραθωνοδρόμος δε θέλει να κάνει ούτε ένα πόντο παραπάνω. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για επτά ολόκληρα χιλιόμετρα. Πείσμωσα, όμως, και τα κατάφερα. Κατάλαβα, όμως, ότι το ρεκόρ δεν είναι τόσο μακρινό».

Για να το σπάσει, βέβαια, ήξερε ότι θα πρέπει να κόψει χρόνο απ’ οτιδήποτε. Ακόμη και από τις στάσεις που απαραίτητα κάνει προκειμένου να πιει νερό και να φάει κάτι. «Στα τελευταία 15 χιλιόμετρα δεν σταμάτησα πουθενά, γιατί έπρεπε να κυνηγήσω τον χρόνο. Έφτασα τελειωμένος, είχα αφυδατωθεί πλήρως» εξηγεί.

Αφότου του παρασχέθηκαν οι πρώτες βοήθειες, τυλίχθηκε με τη γαλανόλευκη σημαία, έβαλε στο κεφάλι του το δάφνινο στεφάνι και προσκύνησε μπροστά στο άγαλμα του Λεωνίδα. Η υποδοχή ήταν το ίδιο πανηγυρική και στο Αγρίνιο, την πόλη καταγωγής του. Η πιο συχνή ερώτηση, όπως εξηγεί, που δέχεται καθημερινά από τις συμπολίτες του είναι η εξής: «μα, καλά. Πώς τα καταφέρνεις να τρέχεις τόσα πολλά χιλιόμετρα;».

«Και εγώ τους απαντάω τότε: “έχεις προσπαθήσει να το δοκιμάσεις; Και εσύ μπορείς να το κάνεις, απλά δεν το έχεις δοκιμάσει”. Είναι λογικό να πλάσουν έναν μύθο στο κεφάλι τους. Και εγώ όταν ήμουν μικρότερος και έκανα πυγμαχία, δεν θα μπορούσα να πιστέψω πως μπορεί κανείς να τρέξει από την Αθήνα ως τη Σπάρτη» επισημαίνει.

Ο Φώτης Ζησιμόπουλος περιμένει πώς και πώς να περάσει η μέρα για να βγει και πάλι να τρέξει. Τον Δεκέμβριο, ίσως δοκιμάσει να κατέβει ξανά σε 24ωρο αγώνα στη Ταϊβάν. Η ζέστη που θα κάνει εκείνη την περίοδο στη χώρα, δεν τον τρομάζει. Άλλωστε, ξέρει πως δεν έχει να κάψει αρκετό λίπος για να ανταπεξέλθει στο κρύο.

Όλα, όπως εξηγεί, θα κριθούν από την αποκατάσταση. Ο ίδιος έχει δει βελτίωση από τη στιγμή που έγινε χορτοφάγος. «Έτρωγα κρέας. Όταν βγήκα στο εξωτερικό, όμως, και μίλησα με elit αθλητές, οι πιο πολλοί μου είπαν ότι, όταν το έκοψαν, έτρεχαν καλύτερα και ένιωθαν πιο ανάλαφροι. Έτσι το αποφάσισα. Κι όντως είδα αποτέλεσμα. Η αποκατάστασή μου είναι γρηγορότερη».

«Τώρα πια έχω βάλει πολλά όσπρια στη διατροφή μου, μανιτάρια, σαλάτες, λίγα γαλακτοκομικά, αμύγδαλα, ξηρούς καρπούς, βρώμη, φρούτα. Πολλά φρούτα» καταλήγει.

Ακόμη κι αν το σώμα του δεν του επιτρέψει να κατέβει στον υπερμαραθώνιο, εκείνος θα συνεχίσει να τρέχει. Κι ας ξέρει ότι θα πονέσει. Αυτός είναι ο τρόπος ζωής του και δεν θα τον αλλάξει με τίποτα.

Άκης Κατσούδας – gazzetta.gr