Tου Λίνου Υφαντή,
Ήταν ένα πρωινό του 1994. Ως μαθητές Λυκείου επιλέξαμε να πάμε σε έναν ξεχωριστό χώρο για καφέ πέρα από τα κλασσικά τότε στέκια των οδών Σμύρνης και Ζέρβα. Μπήκαμε σε ένα πετρόχτιστο αναπαλαιωμένο σπίτι κάτι πρωτόγνωρο για εμάς ως καφετέρια. Ανεβήκαμε μια εσωτερική σκάλα και ανεβήκαμε στο πατάρι αυτού του αρχοντικού όπως φαινόνταν σπιτιού. Αφού παραγγείλαμε φραπέ είτε μέτριο είτε με Bailies μιας και φρέντο δεν υπήρχε τότε και αφού στο τραπέζι έπεσαν οι μαλμπουριές και τα κάμελ, τα οποία πλέον πετάξαμε ως αντικαπνιστές, συνέβη το εξής παράδοξο. Μέσα σε αυτό το αρχοντικό εμφανίστηκε ένας κουστουμάτος γέρος χαμογελαστός και άρχισε να μας παίζει βιολί. Εμείς τα χάσαμε ως πιτσιρικάδες γιατί δεν είχαμε ξαναδεί κάτι τέτοιο. Ήμασταν και οι μόνοι πελάτες του μαγαζιού. Στο τέλος αμήχανα μαζέψαμε κάποια κατοστάρικα ( κοραήδες ή βεργίνες σε κέρματα) να τα δώσουμε. Εκείνος αρνήθηκε ευγενικά. Ήταν από το μαγαζί είπε. Πράγματι φεύγοντας από εκείνον τον καφέ ένας κύριος μας χαμογέλασε στην πόρτα. ¨Ηταν ο Βασίλης Μαχάς.
Δε δώσαμε πολλή σημασία στο ποιος ήταν τότε. Αυτό προέκυψε από την εξέλιξη του εγχειρήματος. Άλλωστε ήμασταν μικροί ακόμα και δεν πολυπατάγαμε γιατί η “πόρτα” παραμόνευε. Ήταν τα κακά της παραλιακής που έρχονταν από το Priviledge και το Mercedes στην τότε καπνούπολη του Αγρινίου. Και ακριβώς επειδή ήταν καπνούπολη, δε χώραγε ως τότε μια παραλιακή σε αυτή την πόλη ούτε καλοκαιρινά clubs. Υπήρχε μόνο η Οπερα ως καλοκαιρινός χώρος για ποτό. Άλλωστε το Αγρίνιο ερήμωνε τα καλοκαίρια όχι μόνο γιατί τα γύρω χωριά κράταγαν μαγαζιά και κόσμο αλλά κυρίως γιατί ένα μεγάλο κομμάτι της νεολαίας ασχολούνταν με τα καπνά και η πόλη ερήμωνε από 15 Ιουνίου έως και τέλη Αυγούστου. Το μεταίχμιο αυτό της αλλαγής που καθιστούσε ανάγκη επιτακτική το Αγρίνιο να έχει τα δικά του καλοκαιρινά clubs εκτός πόλης σαν αντιγραφή της τότε παραλιακής ήταν ο κύριος που έφερε τον μουσικό με το βιολί στο χώρο που ήπιαμε καφέ πριν κάποιους μήνες, στις Μούσσες: Ο Βασίλης Μαχάς.
Έκτοτε το 6ο χιλιόμετρο Αγρινίου-Μεσολογγίου από χώρο αγροτικό μετατράπηκε σε χώρο διασκέδασης. Την αρχή έκαναν πρώτα οι Μούσες, λίγο μετά το Θέατρο, πιο πέρα το Agadir και προς Μακρυνεία το Planet. Η “παραλιακή” αυτή ουσιαστικά άλλαξε το Αγρίνιο και τη νεολαία του ριζικά στον τρόπο διασκέδασης. Event καινούργια μαζί με το life style της παραλιακής ήρθαν στην πόλη και αυτό ουσιαστικά σύγκλινε τις διαφορές των νέων του Αγρινίου με αντίστοιχους άλλων πόλεων, μιας που και οι Αγρινιώτες απέκτησαν διεξόδους με τα δεδομένα εκείνης της εποχής και μπορούσαν να φιλοξενήσουν και να ξεναγήσουν συνομηλίκους τους από άλλες πόλεις ακόμα και καλοκαίρι στο Αγρίνιο. Σε αυτό συνέβαλε αρκετά ο Βασίλης Μαχάς. Επίσης σε αυτόν μπορεί να πιστωθεί και η προτίμηση που είχε σε αναπαλαιωμένους χώρους τους οποίους αξιοποιούσε ως δημοφιλή clubs δίνοντας έμμεσα μια άλλη αντίληψη στην πόλη που συνήθιζε να γκρεμίζει τα παλιά σπίτια της. Αυτές είναι οι προστιθέμενες αξίες που μπορούσαν να καταγραφούν.
Αυτά είναι κάποια στοιχεία που έχουν μια πρωτόλεια ενθύμηση από τα μακρινά μέσα του ’90. Από εκεί και πέρα όλα πήραν το δρόμο της εμπορικότητας. Φυσικά δεν ξεχνάμε και στιγμές από μεταγενέστερες εποχές όπως οι εκδηλώσεις που κάναμε με τον Σύλλογο Αγρινιωτών Φοιτητών & Νέων Αθήνας και άλλα πολλά. Καλό ταξίδι Βασίλη.
Υ.Γ. Ας θυμηθούμε τις εποχές αυτές της παραλιακής ή παραλιμνιακής από το βιντεο της τότε δημοφιλούς εκπομπής του Αχελώου agrinio culture:
agrinionews.gr
