Του Γιάννη Γιαννακόπουλου
Ιδιαίτερη η σημερινή ημέρα για το Αγρίνιο που εορτάζει τον πολιούχο του Αγιο Χριστόφορο. Ο Ιερός Ναός του Αγίου Χριστοφόρου είναι δημιούργημα του ΑΓΙΟΥ Παπαποστόλη (έτσι τον αισθάνονται οι κάτοικοι της πόλης).
Ο σεβάσμιος ιερέας, που γεννήθηκε στο Αγρίνιο το 1871 και απεβίωσε το 1960, ανάλωσε την ζωή του στην φιλανθρωπία και την κοινωνική προσφορά. Επί πλέον το 1945 που ο ΕΛΑΣ θα έμπαινε στο Αγρίνιο και θα ακολουθούσε εμφύλιος σπαραγμός ο Παπαποστόλης πρωτοστάτησε και αποφεύχθηκε το μεγάλο κακό.
Ετυχε να τον βλέπω πολλές φορές στην προσχολική μου ηλικία όταν τον επισκεπτόμουνα στο μικρό και λιτό δωματιάκι που διέμεινε. Τον ενθυμούμαι γέροντα πλέον να βγαίνει από ένα στενάκι της οδού Ισκου και να βαδίζει προς τον Αγιο Χριστόφορο. Με τον που τον βλέπαμε τα παιδιά της γειτονίας σταματούσαμε το παιχνίδι και τρέχαμε τα του φιλίσουμε το χέρι οι δε θαμώνες των καφενείων στο πέρασμά του ως την εκκλησία σηκώνονταν από τα καθίσματά τους και έκαναν στο σταυρό τους….
Μεταξύ των άλλων δραστηριοτήτων του για την εξοικονόμηση χρημάτων, στην προσπάθειά του να κτίσει τον Αγιο Χριστόφορο, διοργάνωσε και θεατρική παράσταση ανεβάζοντας τον “Πανάρετο”. Η παραστάσεις δίνονταν στις γειτονιές της πόλης…
Αναπόφευκτα λοιπόν ο εορτασμός του πολιούχου της πόλης του Αγρινίου είναι συνυφασμένη με τον Παπαποστόλη, τον “λαϊκό μας Αγιο” όπως τον αποκαλούσε ο αείμνηστος Δήμαρχος Στέλιος Τσιτσιμελής. Φρονώ ότι οι όποιες εκδηλώσεις των ημέρων της εορτής του Αγίου Χριστοφόρου θα έπρεπε να έχουν σαν τίτλο το όνομα του Παπαποστόλη…
Παραθέτω μία αναφορά του αείμνηστου καθηγητή Κώστα Τριανταφυλλίδη στη μνήμη του Παπαποστόλη:
“Ο Παπαποστόλης δεν ήταν ούτε σοφός ούτε ρήτορας. Κι όμως η ζωή του ήταν ολάκερη σοφία και το παράδειγμα του πιο εύγλωττο κι από την ευφραδέστερη ακόμα ρητορική. Ποιο ήταν άραγε το μυστικό του; Ήταν η αγάπη του Α και το Ω της θρησκείας μας. Αυτό που ή τόχεις – και είσαι γνήσιος Χριστιανός ή δεν τόχεις—και είσαι κύμβαλον αλαλάζον. Όταν ακούμε αγάπη, πάει ο νους μας σε ένα σωρό συναισθηματισμούς ή ακόμα γλυκερότητες και εγωπαθείς προσηλώσεις. Όχι τέτοια. Η αγάπη του Παπαποστόλη ήταν «όμορφη». Όμορφη και καθαρή σαν το κρυστάλλινο νερό. Κυλάει το νεράκι ανάμεσα από λογής χορταρικά. Σκύβεις του λόγου σου, ξεδιψάς, και ευλογείς το θεό για τα δωρήματα του. Τον θυμάμαι, που λες, κατέβαινε από το δρόμο της εκκλησίας του, σωστή βιβλική μορφή. Σταματούσε μπροστά σε όλους κι είχε για τον καθένα έναν καλό λόγο. Προπαντός στεκόταν μπροστά στα παιδάκια. Ασπαζόταν το καθένα χωριστά και του πρόσφερνε αντίδωρο ή ζαχαρωτά. Και δεν ξεχώριζε δικούς και ξένους, ενορίτες και μη. Αγαπούσε το μακρυνό με τον ίδιο ανυστερόβουλο αυθορμητισμό που αγαπούσε τον πλησίον. Και δεν κακολογούσε ποτέ και κανέναν ο Παπαποστόλης. Για κάθε παράπτωμα έβρισκε την ανθρώπινη εξήγηση και πρόστρεχε για να παραμυθήσει. Τι ανθρωπινός που ήταν μέσα στην αγάπη του! Γράμματα ήξερε λιγότερα-όμως θεοτικά. Γιατί υπάρχουν και τα άθεα γράμματα, αυτά που οδηγούν στην πανουργία και την καταστροφή. Τα θεοτικά, λοιπόν, και μια «έμφυτη πείρα» που διέθετε, τον τοποθετούσαν ομορφότερα και ευστοχότερα στη ζωή. Κι ήταν ηγέτης: επιβλητικός άρχοντας του λαού και παρών στις κρίσιμες ώρες της ιστορίας του τόπου του. Είπαμε για την καθαρότητα και την παιδικότητα της καρδιάς. Αυτή την είχε και μάλιστα με το παραπάνω, ο Παπαποστόλης. Στεκόταν, λέει, μπροστά στον Άγιο και κουβέντιαζε μαζί του με θελκτικήν αφελότητα. Τον μάλωνε κι όλας:……”.
