Τελικά τι ακριβώς ισχύει; Αυτό που λέει ο υπουργός Άκης Σκέρτσος ότι υπάρχουν πλέον σαφείς ενδείξεις μερικής ανάσχεσης του brain drain και επιστροφής νέων στην Ελλάδα ή αυτό που λένε τρία ανεξάρτητα ινστιτούτα ότι  θα είχαν τελεστεί περίπου 23.600 πρώτοι γάμοι επιπλέον και θα είχαν γεννηθεί περί τα 54.500 περισσότερα παιδιά, εάν δεν είχαν εξαναγκαστεί σε μετανάστευση όλοι αυτοί οι νέοι άνθρωποι κατά την περίοδο 2010 – 2020;

Πάνε καλύτερα τα πράγματα στην κοινωνία ή ενώ το 2005 τα παιδιά εκτός γάμου αντιπροσώπευαν το 5% του συνόλου, πλέον το ποσοστό φτάνει το 14%; Αλήθεια έχει κανείς υπόψη του ότι όλες οι έρευνες που έχουν γίνει στην Αμερική δείχνουν ότι η βία, τα ναρκωτικά και η παραβατικότητα αφορούν σε ποσοστό άνω του 60% (!) παιδιά οικογενειών χωρίς πατέρα (κυρίως); Ειδικά στην μαύρη κοινότητα είναι κάτι σαν επιδημία η εγκατάλειψη της οικογένειας από τον πατέρα, με αποτέλεσμα ειδικά τα αρσενικά νεαρά άτομα να μεγαλώνουν κυριολεκτικά στους δρόμους…

Δυστυχώς, από την τραγική υπόθεση της μετανάστευσης μέσα στην κρίση, με παράλληλη εγκατάλειψη κάθε χειρωνακτικής εργασίας λόγω και των επιδομάτων, ανατέλλει ένα εντελώς καινούργιο έθνος.

Όπου το χειρότερο νέο είναι πως δεν το αναπολούν εκείνοι που το εγκατέλειψαν! Για πρώτη φορά στο ερώτημα αν θα συνέδραμαν σε περίπτωση που η Ελλάδα χρειαζόταν βοήθεια, οι Έλληνες του εξωτερικού απάντησαν κάτι παραπάνω από μισοί ότι θα το έπρατταν!

Ένα 35% είπε “όχι”, ότι δεν θα έδινε δεκάρα, κι ένα 14% είπε ότι δεν θεωρεί ότι θα είχε τους πόρους για κάτι τέτοιο. Με άλλα λόγια, δεν χανόμαστε μόνο πληθυσμιακά αλλά χανόμαστε και ως ιδέα, ως κοινή μοίρα…

Εφημερίδα “Συνείδηση” 

sinidisi.gr