Ενα ποίημά του για τον Κωστή Παλαμά μας έστειλε ο Ισίδωρος Καρδερίνης και σας το παρουσιάζουμε:

Ύμνος στον Κωστή Παλαμά 

Ω ένδοξε πεφωτισμένε μας ποιητή 

Στο σπίτι που γεννήθηκες, εκεί 

Στης Πάτρας την πόλη τη λαμπρή 

Λουλούδια ανθίζουν κάθ’ ανατολή. 

Μα κι απέναντι, στο Μεσολόγγι 

Ακούγεται της γενιάς σου η φωνή 

Σε υμνούν τα βουνά κι οι λόγγοι 

Και περήφανα πετούν οι αετοί. 

Έγραψες το πρώτο σου ποίημα 

Όταν ήσουν μονάχα χρονών εννιά 

Ο ουρανός με καταγάλανο ντύμα 

Κι η λιμνοθάλασσα μες στη χαρά. 

Των Ολυμπιακών αγώνων εσύ 

Τον ύμνο έπλασες με μαεστρία 

Που απέραντα μαγεύει και δονεί 

Αχτίδα αθάνατη και πανδαισία. 

Έλαβες το Αριστείο Γραμμάτων 

Κι έγινες πρόεδρος της Ακαδημίας 

Κήρυκας μεγαλόπνευστων οραμάτων 

Ένας ογκόλιθος της λογοτεχνίας. 

Μες στης Κατοχής τη σκοτεινιά 

Στο γέρμα κείνου του Φλεβάρη 

Πένθιμα ηχούσαν τα καμπαναριά 

Και χλωμό δάκρυζε το φεγγάρι. 

Του λαού μας η θλιμμένη καρδιά 

Χτυπούσε πάνω στο φέρετρό σου 

Δάφνες και φωνές για τη λευτεριά 

Πανύψηλο το μπόι το δικό σου. 

Παντοτινά εσύ θα είσαι ζωντανός 

Μέσ’ απ’ το έργο σου το σπουδαίο 

Που σαν του ήλιου το χρυσό φως 

Αναβλύζει της τέχνης το ωραίο.