Γράφει ο Άκης Ροδίτης
Νέα δεδομένα στις ισορροπίες της Ανατολικής Μεσογείου εισάγει η ιστορική απόφαση των ΗΠΑ για την άρση του εμπάργκο όπλων που είχε επιβληθεί στην Κυπριακή Δημοκρατία από το 1977. Από την 1η Οκτωβρίου η Κύπρος θα έχει κάθε δικαίωμα να αγοράζει ή και να δέχεται υπό μορφή στρατιωτικής βοήθειας αμερικανικά οπλικά συστήματα. Πρόκειται ξεκάθαρα για μια επιτυχία της συντονισμένης κοινής διπλωματίας Ελλάδας – Κύπρου που δείχνει να αντιλαμβάνεται έγκαιρα τις ευκαιρίες που παρουσιάζονται στο ταχέως μεταβαλλόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον. Μια εξέλιξη που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και
στην ένταξη του νησιού στο ΝΑΤΟ.
Στη σύγχρονη ελληνική ιστορία εμφανίζονται δύο σχολές σκέψης: Οι απομονωτιστές υπαίτιοι των μεγάλων εθνικών καταστροφών και οι εξωστρεφείς που πιστώνονται τις μεγάλες επιτυχίες του 20ου αιώνα. Ο Ελληνισμός «αναπνέει» και μεγαλουργεί μόνο με την εξωστρέφεια και τις συνεργασίες ενώ δεν υπάρχει καταλληλότερο αρνητικό παράδειγμα από αυτό της «αδέσμευτης» μακαριακής Κύπρου. Η ένταξη μιας «μικρής» χώρας σε μια υπερεθνική ένωση ή στρατιωτική συμμαχία είναι φαινόμενο που έχει τις ρίζες του στην αρχαιότητα και προκύπτει από την ανάγκη που συνοψίζεται στο λαϊκό γνωμικό που θέλει το αρνί που φεύγει από το μαντρί να το τρώει ο λύκος. Ο χώρες έχουν την τάση να οργανώνονται σε πόλους επιρροής ανάλογα με την ιστορία τους, τα συμφέροντα και τις πολιτισμικές τους καταβολές. Η Ελλάδα επικαιροποίησε την στρατηγική επιλογή της Δύσης με την ένταξή της στο ΝΑΤΟ το 1952 και την θωράκισε θεσμικά και οικονομικά με την ένταξη της στην ΕΟΚ και στην ΟΝΕ.
Αντίθετα, η Κύπρος ταλαντεύτηκε, πιστεύοντας ότι μπορεί να επιβιώσει μόνη της στην πιο «θερμή» περιοχή του πλανήτη. Η σύγκλιση με τα συμφέροντα της Δύσης που υλοποιείται σήμερα, έπρεπε να έχει γίνει από το 1965. Όταν ο φιλοσοβιετικός Μακάριος απέρριπτε τα σχέδια του Ντιν Άτσεσον που έδιναν το 5% των εδαφών υπό τουρκοκυπριακή αυτοδιοίκηση, μίσθωση στρατιωτικής βάσης στην Τουρκία για 50 χρόνια (μέχρι το 2015) και φυσικά, το πιο σημαντικό, την πολυπόθητη ένωση με την Ελλάδα. Τα σχέδια Άτσεσον είχαν απορριφτεί και από την ελληνική κυβέρνηση του Γεωργίου Παπανδρέου. Η επιρροή του νεοεισερχόμενου στην πολιτική γιου του Ανδρέα θεωρήθηκε καταλυτική, αφού έβλεπε στον Μακάριο έναν Φιντέλ Κάστρο της Μεσογείου που συγκινούσε το αριστερό αντιαμερικανικό ακροατήριο. Αν τότε Κύπρος και Ελλάδα είχαν συμφωνήσει να υπογράψουν, σήμερα δεν θα συζητούσαμε για τουρκική εισβολή και κατοχή. Ούτε για το τουρκολιβυκό μνημόνιο, ούτε για τον EastMed. Ευτυχώς όμως, οι νοοτροπίες αυτές φαίνεται ότι έχουν αλλάξει. Ιστορικό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση αποτελεί αναμφίβολα η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ το 2004. Η ξεκάθαρη σύνταξη των φιλελεύθερων ηγετών Μητσοτάκη και Αναστασιάδη με τις δυνάμεις του ΝΑΤΟ δημιουργούν το απαραίτητο κλίμα εμπιστοσύνης, ενώ η απομονωτική πολιτική Ερντογάν επιταχύνει την αλλαγή του αμερικανικού υποδείγματος στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Η Ελλάδα ταλαιπωρήθηκε για χρόνια από έναν παράλογο αντιαμερικανισμό. Μια λανθάνουσα κοινωνική πεποίθηση που καλλιεργήθηκε από την ηττημένη στον Εμφύλιο σταλινική αριστερά και από τον φιλορωσικό εκκλησιαστικό παράγοντα. Ο πόλεμος Ανατολής – Δύσης μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού έχει ξαναφουντώσει στο μέτωπο της Ουκρανίας και η Ελλάδα από κοινού με την Κύπρο υπερασπίζονται την στρατηγική τους επιλογή. Ωστόσο, το μεγάλο όπλο της Ανατολής του Πούτιν δεν είναι ούτε το φυσικό αέριο, ούτε τα σιτηρά, ούτε τα πυρηνικά. Είναι τα κινήματα των αγανακτισμένων και τα λαϊκιστικά κόμματα που χρηματοδοτεί. Ο δημοκρατικός δυτικός κόσμος βρίσκεται αντιμέτωπος με τα ακατέργαστα ένστικτα της Ανατολής, τις κραυγές των λούμπεν κοινωνικών στρωμάτων και τα τσιτάτα των λαϊκιστών (κυρίως αριστερών) πολιτικών που στην ελληνική περίπτωση διατηρούν αναχώματα.
Το τελευταίο ανάχωμα της αριστεράς στην Ελλάδα είναι τα πανεπιστήμια (την «εργατιά» την έχασε από τότε που οι οικοδομές γέμισαν αλλοδαπούς) και γι αυτό η μάχη επιβολής της νομιμότητας θα είναι σκληρή. Δεν θα είναι όμως και ακατόρθωτη. Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών απαιτεί το οριστικό τέλος αυτής της μεταπολιτευτικής ανωμαλίας και την απόδοση των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων στους καθηγητές και στους φοιτητές τους. Πίεση όμως δημιουργεί και η παραγωγική νεολαία της χώρας που δεν συγκινείται από μαρξιστικά ιδεολογήματα. Οι νέοι φοιτητές, πιεσμένοι από τoν ανταγωνισμό των ξένων και εγχώριων ιδιωτικών πανεπιστημίων, θα γίνονται όλο και πιο απαιτητικοί με τις πρυτανείες και το διδακτικό προσωπικό για την παροχή ποιοτικών σπουδών και θα αποβάλλουν ως απόστημα τη σημερινή τραγελαφική κατάσταση.
sinidisi.gr
