Του Γιάννη Γιαννακόπουλου

Εκατό χρόνια μετά την καταστροφή της Σμύρνης και οι μνήμες είναι ακόμα ζωντανές. Χιλιάδες οι νεκροί της μεγάλης καταστροφής και της Εθνικής Τραγωδίας. Μεταξύ την νεκρών συγκαταλέγεται και ο αδελφός του παππού μου ο Φώτης Γιαννακόποπουλος.

Η μεγάλη καταστροφή τον βρήκε τραυματία, μαζί με άλλους στρατιώτες, στο νοσοκομείο της Σμύρνης. Μέσα στο χαμό της υποχώρησης, οι τραυματίες, εγκαταλείφθηκαν και βρήκαν τραγικό θάνατο.

Για την ιστορία να αναφέρω ότι ο Φώτης ήταν γιός του Ιωάννη Γιαννακόπουλου και της Καλλιόπης Μοσχολιού. Οι παππούδες του Χρήστος Γιαννακόπουλος και Πέτρος Μοσχολιός έλαβαν μέρος στη έξοδο του Μεσολογγίου. Ο ίδιος δε, ο Φώτης, πριν από την εκστρατεία στη Μικρά Ασία έλαβε μέρος στο Μακεδονικό Αγώνα.

Εκείνο που άφησε πίσω του, ο Φώτης σύμφωνα με μαρτυρία της γιαγιάς μου Γεωργίας συζ. Πέτρου Γιαννακόπουλου, είναι ο πλάτανος που φύτεψε στις αρχές του 20 αιώνα στις στροφές της Νέας Αβώρανης πριν την γέφυρα της Ερημίτσας.

Ο Δήμος Αγρινίου, τιμώντας την μνήμη του ονοματοδότησε το χώρο στη συμβολή των οδών Ισκου (όπου ήταν η πατρική του κατοικία), Σιαδήμα και Βασιλείου Παναγόπουλου σε πλατεία Φωτίου Γιαννακόπουλου.

Αιωνία η μνήμη του.