Μήπως η Αμφιλοχία θ έπρεπε να διεκδικεί περισσότερο; Γράφει ο Κώστας Γαλάνης*
Νομός Αιτωλοακαρνανίας, ο μεγαλύτερος της χώρας σε έκταση και ένας από τους μεγαλύτερους σε πληθυσμό. Ένας νομός όπου κακά τα ψέματα, οι διχαστικές τάσεις επικρατούν των ενωτικών και οι γεωγραφικές, ιστορικές, πληθυσμιακές και λοιπές ιδιαιτερότητες, χρησιμοποιούνται από πολλούς και για διάφορους και διαφορετικούς λόγους προς αυτή την κατεύθυνση, με αποτέλεσμα τα προβλήματα που υπάρχουν να οξύνονται και οι λύσεις τους να δυσχεραίνονται στον μέγιστο βαθμό.
«Μία κολώνια που κρατάει χρόνια» είναι αυτή καθώς οι διαχωριστικές τάσεις είτε αφορούν το διοικητικό κομμάτι, είτε το θρησκευτικό, δεν αποτελούν γνώρισμα μόνο των τελευταίων ετών, αλλά δεκαετιών πίσω και έλκουν τις «ρίζες» τους και τις γενεσιουργές αιτίες τους σχεδόν χρονικά από την απελευθέρωση του ελληνικού κράτους και τον καθορισμό ως πρώτης πρωτεύουσας του νομού του Αγρινίου (Βραχωρίου), για λίγα χρόνια έως ότου πάρει τα σκήπτρα το Μεσολόγγι.
Όμως πέρα από τη γραφικότητα (ναι υπάρχει κι αυτή) στην οποία έχουν οδηγήσει ουκ ολίγες φορές αυτού του είδους τα ζητήματα στην αντιπαράθεση των δύο κύριων εκφραστών των διαχωριστικών τάσεων στον νομό, Αγρίνιο και Μεσολόγγι. Πόσοι μέσα από τα πραγματικά προβλήματα και τις αντιθέσεις που το τρέφουν όλο αυτό, στέκονται στην ουσία; Επίσης πόσοι αντιλαμβάνονται μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία κυρίως, ότι λόγο και ρόλο έχουν όλοι και όχι μόνο οι δύο αυτοί πόλοι που γύρω τους κινούνται τα πάντα και τα διλλήματα και οι λύσεις που εξετάζονται δεν πρέπει να αφορούν μόνο αυτούς.
Γιατί υπάρχουν προβλήματα πραγματικά, που η διοικητική διάρθρωση του νομού αυτή τη στιγμή δεν ευνοεί τη λύση τους. Υπάρχουν προβλήματα τα οποία σύμφωνα με τη γεωγραφική διάσταση και όχι μόνο, θα πρέπει να τύχουν μιας διαφορετικής θεώρησης και αντιμετώπισης. Ακόμη και αυτά του θρησκευτικού τομέα, ίσως θα πρέπει να βρουν τις δικές τους λύσεις και διεξόδους. Όμως σε κάθε περίπτωση και στην όποια λύση προκριθεί, θα πρέπει να ληφθούν υπόψιν όλοι και όχι μόνο τα θέλω και τα συμφέροντα δύο μόνο πόλεων.
Γιατί ανάγκες, προβλήματα, αλλά και θέλω και συμφέροντα, έχει και η Αμφιλοχία και η Βόνιτσα και η Ναύπακτος και το Θέρμο και ο Αστακός κλπ. κλπ. Συνεπώς θα πρέπει να έχουν και ρόλο και λόγο στο τι πρόκειται να συμβεί και στις λύσεις και στις διεξόδους που ενδεχομένως θα προκριθούν και θα επιλεγούν.
Το πραγματικό δίλλημα δεν μπορεί και δεν πρέπει να είναι αν θα είναι πρωτεύουσα του νομού το Μεσολόγγι ή το Αγρίνιο. Ούτε αν αυτές οι πόλεις θα πρέπει ξεχωριστά να αποτελούν έδρα μητρόπολης. Το πραγματικό δίλλημα θα πρέπει να είναι οι πραγματικές ανάγκες αυτού του τόπου και η ισόρροπη ανάπτυξη και δημιουργία υποδομών σε όλες τις περιοχές. Το πραγματικό δίλλημα θα πρέπει να είναι με πιο τρόπο θα αποφευχθούν κάθε είδους συγκεντρωτισμοί και ανισορροπίες. Το πραγματικό δίλλημα θα πρέπει να είναι πως θα εξυπηρετείται καλύτερα ο πολίτης αυτού του παραμελημένου εντέλει τόπου, σε όποιο σημείο του νομού και να κατοικεί.
Μόνο έτσι θα γίνει εφικτό να δοθούν και οι σωστές και αρμόζουσες λύσεις. Όταν ληφθούν πραγματικά υπόψιν οι ανάγκες και τα προβλήματα όλων και όχι μόνο δύο πόλων, δύο «μονομάχων», γιατί τότε το όλο πράγμα οδηγεί αλλού.
Άρα λόγο θα πρέπει να έχουν όλοι, όλες οι περιοχές και φυσικά όχι μόνο λόγο αλλά και ρόλο στην όποια λύση προκριθεί και στις τελικές επιλογές.
Φυσικά αν χρειαστεί, που είναι το πιο πιθανό, αυτόν τον ρόλο και τον λόγο θα πρέπει πόλεις όπως η Αμφιλοχία να τον διεκδικήσουν. Μέσω των εκλεγμένων εκπροσώπων τους φυσικά. Γιατί κανείς δεν πρόκειται να νοιαστεί για τις ανάγκες του άλλου και κανείς δεν χαρίζει τίποτα σε κάποιον που δεν διεκδικεί.
Άλλος ένας ρόλος που πρέπει να έχει η αυτοδιοίκηση και οι αυτοδιοικητικοί. Αλλά για να μπορεί ένας αυτοδιοικητικός να παίξει αυτό τον ρόλο, θα πρέπει πρωτίστως να έχει όραμα, σχέδιο και κυρίως αποφασιστικότητα στο να διεκδικεί αυτό που δικαιούται ο τόπος του. Άλλος τρόπος δεν υπάρχει.
Τέλος, σε έναν πιθανό διαχωρισμό της Αιτωλίας με την Ακαρνανία και την δημιουργία δύο ξεχωριστών νομών, είναι πολλά τα ερωτήματα και οι προβληματισμοί που προκύπτουν. Αναφορικά βεβαίως με την πρωτεύουσα ενός νέου νομού αυτού της Ακαρνανίας, υπάρχει ο εξής προβληματισμός. Το Αγρίνιο που θεωρείται από πολλούς ως η επικρατέστερη ή η πιο πρόσφορη λύση, δεν ανήκει καν γεωγραφικά στα όρια της Ακαρνανίας αλλά στην Αιτωλία, καθώς το φυσικό όριο-σύνορο των δύο περιοχών είναι ο ποταμός Αχελώος. Εδώ αυτομάτως μπαίνει το ερώτημα, είναι σωστό και λειτουργικό να οριστεί πρωτεύουσα ενός νομού που θα οριοθετεί ακριβώς την Ακαρνανία σε μία ενδεχόμενη διχοτόμηση, μία πόλη που γεωγραφικά δεν ανήκει εκεί αλλά βρίσκεται έξω από τα γεωγραφικά της όρια;
Μήπως (είναι το επόμενο αυτονόητο ερώτημα που προκύπτει) η Αμφιλοχία εδώ θα πρέπει να διεκδικήσει κάτι περισσότερο;
Το θέμα είναι πολύ σοβαρό καθώς και οι προβληματισμοί που προκύπτουν σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, εφόσον δεν έχουν να κάνουν μόνο με τυπικούς λόγους και θέματα αρχών, αλλά κυρίως με την ουσία, τις ανάγκες και τα προβλήματα του τόπου και των πολιτών.
Μήπως μέσα σε όλους αυτούς τους προβληματισμούς και τα διλλήματα, το αδικαίωτο κίνημα του 1964, ήρθε ή ώρα να βρει τη δικαίωσή του;
*Εκπαιδευτικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας
sinidisi.gr
