Το πρόγραμμα και οι βραβεύσεις

Τρεις μέρες ήταν αρκετές για την προβολή 53 ταινιών από 18 διαφορετικές χώρες, εκ των οποίων οι 37 διαγωνίστηκαν για ένα από τα τρία αγαλματίδια της Λήδας. Οι συμμετέχοντες διαγωνίστηκαν σε τρεις επιμέρους κατηγορίες: Καλύτερη Μικρού Μήκους Ταινία, Καλύτερος Μονόλογος Αγρινίου και Καλύτερος Διεθνής Μονόλογος με τις ταινίες Samantha Innamorata, Μαρίνα και The Body and the Name να αναδεικνύονται νικητήριες σε κάθε κατηγορία αντίστοιχα.

Τα βραβεία της κριτικής επιτροπής

Ο Ιταλός Alessio Ghielmetti έφυγε με το βραβείο της καλύτερης ταινίας Μικρού Μήκους για την ταινία Samantha Innamorata που ο ίδιος παρουσίασε στον ολιγόλεπτο χαιρετισμό του ως ένα φιλμ για την μετάβαση από έναν ιδεατό κόσμο στην σκληρή πραγματικότητα. Σε λιγότερο από 15 λεπτά ο σκηνοθέτης καταφέρνει να χτίσει ένα κινηματογραφικό bildungsroman. Η έφηβη Samantha εγκαταλείπει το δωμάτιο με το όμορφο κουκλόσπιτο για να βγει και να ερωτευτεί (innamorata=ερωτευμένη) στον έξω κόσμο. Η έξοδος της είναι μία συμπυκνωμένη ιστορία ενηλικίωσης στην οποία ενήλικας δεν είναι παρά όποιος συνειδητοποιεί την βαναυσότητα της πραγματικότητας.

Στην κατηγορία του Καλύτερου Μονολόγου Αγρινίου, που απευθύνεται σε ερασιτέχνες ηθοποιούς της πόλης, νικήτρια αναδείχθηκε η Τζωρτζίνα Καποπούλου με τον μονόλογο Μαρίνα. Εμπνευσμένη από την Μεγάλη Χίμαιρα του Μανώλη Καραγάτση η ταινία αφηγείται την ιστορία μιας γυναίκας που εν αναμονή της επιστροφής του συντρόφου της νιώθει να πνίγεται από τα βλέμματα των ανθρώπων που θεωρούν πως «η μοίρα της είναι να περιμένει». Εν αντιθέσει, όμως, με την Μαρίνα του Μανώλη Καραγάτση η ηρωίδα του φιλμ φαίνεται να έχει περιθώρια διαφυγής από την κατάσταση αναμονής στην οποία μοιάζει εγκλωβισμένη.

Το τελευταίο βραβείο της κριτικής επιτροπής του φεστιβάλ Αγρινίου, αυτό του Καλύτερου Διεθνούς Μονολόγου, απέσπασε η Ελβετίδα σκηνοθέτης Cristina Ruloff για την ταινία της The Body and the Name. Η 14λεπτη black-and-white ταινία σε σενάριο του Βρετανού Howard Baker τοποθετείται στο ψυχρό πλαίσιο ενός νεκροτομείου όπου κείτεται το σώμα της Mary. Ένα σώμα νεκρό που δεν έχει απολέσει ακόμη την συνείδηση του. Σε αυτό το στάδιο μεταξύ σωματικού και ψυχικού θανάτου η Mary εκθέτει τις σκέψεις της σχετικά με την έννοια του σώματος. “Her body is nothing but what her thought makes it”. Είναι όμως έτσι; Για τον επιστάτη του νεκροτομείου είναι η Mary γιατί αυτό αναγράφεται στο καρτελάκι της. Αν αφαιρεθεί το καρτελάκι της ποια θα είναι;

Τα βραβεία κοινού

Η online ψηφοφορία κοινού ανέδειξε της ταινίες Strokes, Γράμμα στον λευκό αδερφό και MESSAGE-19. Το ντοκιμαντέρ Strokes της Έλενας Μαρκοπούλου επιλέχθηκε στην κατηγορία της Καλύτερης Ταινίας Μικρού Μήκους. Επικεντρωμένο στην τέχνη και την καλλιτεχνική διαμόρφωση της Λυδίας Ψυχοπούλου το φιλμ έχει ένα βασικό κοινό στοιχείο με τους πίνακες της ζωγράφου που μας συστήνει. Αποτελεί ένα πορτρέτο που δεν είναι παρά «η αφηρημένη μορφή ενός συναισθήματος». Ένα πολύχρωμο συναίσθημα καταφέρνει να μεταδώσει και ο Κωνσταντίνος Παπαγιάννης στο φιλμ Γράμμα στον Λευκό Αδερφό φεύγοντας για δεύτερη φορά με το βραβείο κοινού του Φεστιβάλ Αγρινίου στην κατηγορία του Καλύτερου Μονολόγου Αγρινίου. Τέλος, το βραβείο του Καλύτερου Διεθνούς Μονολόγου απέσπασε η ταινία MESSAGE-19 του Λάμπρου Ντούσικου. Όπως μπορεί να φανταστεί κανείς από τον τίτλο της η ταινία καθιστά άμεση αναφορά στην περίοδο της πανδημίας. Πρόκειται, μάλιστα, για μία αναφορά σε ένα από τα αποτελέσματα της καραντίνας. Τον συνεχή και σχεδόν εμμονικό βουβό αναστοχασμό.

Ελληνικές ταινίες που ξεχώρισαν

Μεταξύ των ελληνικών συμμετοχών στο φεστιβάλ Αγρινίου ξεχώρισε Η Αγία του Βασίλη Σταυρόπουλου με την Μπέτυ Αρβανίτη στον πρωταγωνιστικό ρόλο της Δόμνας. Η Δόμνα είναι μια 85χρονη επιτυχημένη ακαδημαϊκός και ποιήτρια στις οποίας το έργο οι αναφορές στο θείο εντείνονται με την πάροδο του χρόνου. Μεγαλώνοντας η επιστήμη έχει πάψει να την καλύπτει και καθημερινά πλέον μιλά στην εικόνα της αγαπημένης της Αγίας. Μια επικοινωνία μη αμφίδρομη αλλά λυτρωτική. Τι θα συμβεί, ωστόσο, όταν η ζωή του εγγονού της τεθεί σε κίνδυνο και η ίδια ζητήσει ένα θαύμα; Μπορεί η επικοινωνία με το θείο να είναι αμφίδρομη; Πόσα μπορεί κανείς να θυσιάσει για ένα θαύμα;

Ένα ελληνικό animation μικρού μήκους ήταν μία από τις πιο ενδιαφέρουσες εκτός διαγωνιστικού τμήματος συμμετοχές. Ο λόγος για την ταινία Στο Γύψο με την υπογραφή του Αλέξανδρου Ρωμανού Λιζάρδου και του Άκη Μελάχρη. Ένας δεσμοφύλακας που ευθύνεται για μία απόδραση. Και για την κατάρρευση ενός σωφρονιστικού ιδρύματος. Και τώρα είναι τραυματισμένος και αντιμέτωπος και πάλι με τους δραπέτες. Θα μπορέσει κολλημένος στον γύψο να τους αντιμετωπίσει; Η φυλακή παρουσιάζεται σαν μία μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας. Εκτός φυλακής, όμως, η ίδια κοινωνία λέει πως ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρονται…

Στις εκτός διαγωνιστικού τμήματος προβολές ανήκει και η ταινία Μάνα μου καπνοφύτισσα του Στάθη Γαλαζούλα. Το ντοκιμαντέρ του 2016 αποτελεί ύμνο στο Αγρίνιο του χθες και στην «καρδιά» αυτού, την καπνοπαραγωγή. Με τον τίτλο που εμπνέεται από ποίημα του Αγρινιώτη ποιητή Κωνσταντίνου Χατζόπουλου η ταινία μας ταξιδεύει στο παρελθόν μέσα από τα μάτια της γιαγιάς του σκηνοθέτη. Μία θεατρική παράσταση με θέμα την καπνοπαραγωγή ξυπνά στην κυρία Χρυσούλα μνήμες σκληρές, γλυκές και ολοζώντανες αλλά και την επιθυμία να μιλήσει για κάτι που καθόρισε την ζωή και τον τόπο της. Τα καπνά…

Εντυπωσιακές διεθνείς συμμετοχές

Το Work it class! του Pol Diggler ήταν μία από τις ταινίες με την μεγαλύτερη απήχηση στο φυσικό κοινό του φεστιβάλ. Ο λόγος; Φανταστείτε ένα πρωτοχρονιάτικο ρεβεγιόν της υψηλής κοινωνίας. Ένα μουσικό πρόγραμμα που περιλαμβάνει κλασσικούς συνθέτες. Δύο χορευτές έτοιμους να ξεκινήσουν το σόου τους. Κι έναν dj που αντί για Βέρντι βάζει το Sex Machine. Και σαν να μην φτάναν όλα αυτά, έναν σκηνοθέτη που χάνει δικαιώματα χρήσης του Sex Machine στην ταινία του. Λίγα ξέπνοα “get on up” στην απόλυτη ησυχία αρκούν για να κάνουν τον καθέναν να γελάσει. Όλα είναι λάθος και έχουν το πιο σωστό αποτέλεσμα.

Την λίστα των ταινιών που ξεχώρισαν συμπληρώνει το Eternally Child της Lorena Sopi. Όπως και ο τίτλος του το φιλμ μοιάζει αιώνια παγωμένο σε ένα ασπρόμαυρο παρόν. Σε ένα παρόν στο οποίο ένα παιδί θα μείνει για πάντα παιδί γιατί δεν είχε την ευκαιρία να μεγαλώσει. Τα ζεστά χρώματα της ζωής του πάγωσαν και τα πήρε μαζί του μακριά από την ζωή των δικών του.

Οι μονόλογοι της Λήδας

Το νεοσύστατο φεστιβάλ κατάφερε μέσα σε έναν χρόνο να αναβαθμιστεί από κάθε άποψη. Οι ταινίες που διαγωνίστηκαν στις διεθνείς κατηγορίες ήταν πολλαπλάσιες από αυτές της πρώτης διοργάνωσης. Ειδική αναφορά θα έπρεπε να γίνει στην μοναδική ταινία μεγάλου μήκους που προβλήθηκε στο φεστιβάλ. Ο λόγος για την Leda του Νεουορκέζου σκηνοθέτη Samuel Tressler IV ο οποίος παρευρέθηκε στην πανευρωπαική πρεμιέρα της ταινίας του. Με μία ασπρόμαυρη επανανάγνωση του μύθου της Λήδας η ταινία του έχει την ίδια έμπνευση με το ίδιο το φεστιβάλ.

Ο μύθος της Λήδας και του Κύκνου γίνεται το σύμβολο της διοργάνωσης όντας άμεσα συνδεδεμένος με την περιοχή του Αγρινίου. Η Λήδα μπορεί να είναι γνωστή ως μητέρα της Ωραίας Ελένης ήταν ωστόσο και κόρη του Θεστίου, Βασιλιά της Αιτωλίας. Στόχος, λοιπόν, του Φεστιβάλ Αγρινίου είναι κατά τον εμπνευστή του, σκηνοθέτη Γιώργο Λουριδά, να αποτελέσει η Λήδα σύμβολο της πόλης. Να συνοδεύει το όνομα της Λήδας και του φεστιβάλ την πόλη ακόμη και εκτός των περιορισμένων ορίων της.

πηγή: beasty.gr