Πετώντας στον αέρα υποσχέσεις, πιλότος F-16 δεν γίνεσαι!
Του Άκη Ροδίτη
Παλιός «ορθόδοξος» ΠΑΣΟΚος, συγγενής μου, που τώρα ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ και κομματάρχης της πρασινοφρουράς που «ρούφηξε» τον σοσιαλισμό ως το μεδούλι, ξεστόμισε κάποτε μια φράση που με συγκλόνισε περισσότερο και από το βίντεο της επίθεσης στους Δίδυμους Πύργους της Νέας Υόρκης: «Μην είσαι κορόιδο και χτυπιέσαι άδικα. Ποιος φιλελευθερισμός, ποια διοίκηση αλλαγών και τι project management είναι αυτά που μου τσαμπουνάς; Ο Έλληνας είναι ΠΑΣΟΚ και αυτό βάλτο καλά στο μυαλό σου!»
Αυτή τη χαριτωμένη ατάκα, που περιγράφει όμως μια σοβαρή παθογένεια, την αναφέρω για όλους εσάς που έχετε αυταπάτες και θεωρείτε πως ξεμπερδέψαμε με τα αντιμνημόνια, τις κρεμάλες, τα λαϊκά δικαστήρια και τα προγράμματα Θεσσαλονίκης. Γιατί είναι προφανές ότι δεν ξεμπερδέψαμε και τα κινήματα της «αδούλωτης» πηχτής βλακείας είναι πάλι εδώ και απειλούν να μας «πάνε αίμα». Οι «αγαπητικοί του λάου» ανασυντάσσονται από τ’ αριστερά και τα δεξιά του πολιτικού φάσματος και ετοιμάζονται να επιτεθούν στη χώρα, διατηρώντας στην κορυφή της επίθεσης τον ίδιο αρχηγό που μόλις κατατρόπωσε εκλογικά τον … εαυτό του. Γιατί ο οπορτουνισμός και η ηλιθιότητα είναι τα δομικά στοιχεία του ρωμέικου DNA. Γιατί δημιουργούμε φανταστικούς εχθρούς επειδή μας βολεύει. Γιατί εθιζόμαστε στο μύθο και αδυνατούμε να τον ξεχωρίσουμε από το παραμύθι. Γιατί σύμφωνα με τον Φρόιντ το μυαλό είναι σαν ένα παγόβουνο, όπου μόνο το 1/7 του όγκου του είναι ορατό από την επιφάνεια. Γιατί όλη αυτή η πολεμική, των μνημονίων, της «υπερήφανης διαπραγμάτευσης», του σουρεαλιστικού δημοψηφίσματος, των κινημάτων της πλατείας και πρόσφατα η επανενεργοποίηση της λούμπεν δεξαμενής με αφορμή τη ρήτρα αναπροσαρμογής, συντηρούν ένα πεδίο αντιπαράθεσης που από κάτω του κρύβει τα πραγματικά προβλήματα και δίνει ανάσες ζωής σε παρασιτικές συντεχνίες και φαμίλιες.
Ζούμε σε μια γωνιά της πρώην οθωμανικής βαλκανικής όπου επικρατεί ο νομός του σογιού και της κουμπαριάς, γνωστή στα πέρατα της οικουμένης για το ¨Philotimo¨ των κατοίκων της, τις δαντελένιες ακρογιαλιές, τον υπερμεγέθη και αναποτελεσματικό δημόσιο τομέα και την κατακερματισμένη επιχειρηματικότητα που στηρίζει την ύπαρξή της στο «άρμεγμα» του κράτους. Έτσι, ως περιούσιος λαός του Θεού που είμαστε, απαιτούμε από όλους και για όλα τις τέλειες λύσεις. Επιδιώκουμε συμμαχίες αμοιβαίας συνδρομής που δεν μας δεσμεύουν με υποχρεώσεις. Καταναλώνουμε προϊόντα εισαγωγής χωρίς να παράγουμε δικά μας. Ζητάμε στρατιωτική βοήθεια από τρίτους χωρίς να κατασκευάζουμε όπλα μόνοι μας. Και τα λεφτά των ευρωπαίων συμπολιτών μας τα επενδύουμε δημοσιοϋπαλληλικά αντί να τα τοποθετούμε παραγωγικά, συνεχίζοντας εις το διηνεκές την αναζήτηση χρηματοδοτών για το μεταπολιτευτικό κεϋνσιανό όνειρό μας.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι εδώ και καιρό μια θλιβερή καθημερινότητα. Οι καταστροφικές του συνέπειες για τον ουκρανικό λαό που δέχεται την επίθεση από το ολοκληρωτικό καθεστώς Πούτιν είναι τεράστιες. Οι ενεργειακές επιπτώσεις στην Ευρώπη είναι πρωτόγνωρες και απειλούν την ποιότητα ζωής των πολιτών της. Χειρότερο όμως από την οικονομική κρίση, την πίεση των αγορών, την αύξηση του πληθωρισμού και το κλίμα αβεβαιότητας, είναι η αναζωπύρωση του «αυτοάνοσου» λαϊκισμού που ακροβατεί πάνω στους φόβους και τα λαϊκά πάθη και επιβάλλει τον ανορθολογισμό στον πυρήνα της κοινωνικής συνείδησης. Παλιότερα είχε ως ορμητήριο την πολιτική και η αντιμετώπισή του ήταν ευκολότερη. Σήμερα όμως, με τη βοήθεια της διαδικτυακής παραπληροφόρησης και την πολυετή υποβάθμιση της δημόσιας εκπαίδευσης που κάμπτει τις άμυνες των ψηφοφόρων στο ψέμα, ο λαϊκισμός βρίσκεται παντού. Από τη δημοσιογραφία και την ακαδημαϊκή κοινότητα μέχρι τις ένοπλες δυνάμεις και τη Δικαιοσύνη αποκτώντας χαρακτηριστικά Λερναίας Ύδρας.
Τελευταίο παράδειγμα η νεοψηφισθείσα συμφωνία ελληνοαμερικανικής συνεργασίας. Από την πρώτη στιγμή της εισβολής των Ρώσων στην Ουκρανία, αντί στο δημόσιο διάλογο να υποστηρίζουμε προσπάθειες για την αμυντική θωράκιση της χώρας και την ενίσχυση των συμμαχιών μας, μεμψιμοιρούμε με αφορμή αντίστοιχες προσπάθειες της Τουρκίας. Κι όλα αυτά λόγω της έμφυτης ανασφάλειας, της εμμονής μας στο μύθο και της απουσίας ατομικότητας που μας χαρακτηρίζει μέσα σε περιβάλλον μονίμως συγκρουσιακό. Η Ηνωμένες Πολιτείες διαπραγματεύονται με την Τουρκία που ζητάει F-16 επιδιδόμενη στο γνωστό ανατολίτικο παζάρι. Η πρόεδρος της Αμερικάνικης Βουλής των Αντιπροσώπων Νάνσι Πελόζι ξεκαθαρίζει δημόσια ότι «οι ΗΠΑ παραμένουν δεσμευμένες για την ασφάλεια της Ελλάδας». Και στην Ελλάδα, όσοι πίστεψαν τον Αλέξη Τσίπρα για δεύτερη φορά -αφού προηγουμένως τους είχε κλείσει τις τράπεζες- δεν θέλουν να την πιστέψουν.
Ας μην το «δένουμε κόμπο» λοιπόν, ότι καλά και σώνει η διαδικασία ένταξης Φιλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ λειτουργεί ως διπλωματικό πλεονέκτημα της Τουρκίας και του Ερντογάν. Μάλλον την ήξεραν τη δουλειά οι Αμερικάνοι και γι αυτό έσπευσαν να ανακοινώσουν πρώτοι την προτροπή/σύσταση Μπάιντεν προς το Κογκρέσο για έγκριση του εκσυγχρονισμό των τουρκικών F-16. Ούτε για αγορά 40 νέων F-16 Viper έγινε λόγος, ούτε για F-35. Κίνηση ματ των Αμερικανών είναι δηλαδή, που καθορίζουν ab initio το εύρος της τουρκικής διαπραγμάτευσης. Γιατί μεταξύ μας, κάπως θα πρέπει να βρει αεροπλάνα η Τουρκία. Άοπλη για το χατίρι μας δεν πρόκειται να μείνει. Αν δεν πάρει αμερικάνικα ή ευρωπαϊκά θα πάρει ρώσικα ή κινέζικα και αυτό δεν συμφέρει ούτε τις ΗΠΑ ούτε και το ΝΑΤΟ.
sinidisi.gr
