Γράφει ο Σωτήρης Μήλιος

Τον Φωστήρα δεν τον πρόλαβα, ελάχιστες εικόνες έχουν διασωθεί από τα ανδραγαθήματα του. Αυτό που έμεινε στην ιστορία ήταν το παρατσούκλι του ως «φονέας των γιγάντων». Το βασικό χρώμα στην φανέλα του ήταν το κίτρινο, όπως κι αυτό του Παναιτωλικού. Του σύγχρονου φονέα των γιγάντων.

Μέσα σε ένα μήνα και κάτι ψιλά κέρδισε την ΑΕΚ μέσα στο ΟΑΚΑ. Κέρδισε τον Ολυμπιακό (στο κύπελλο). Τώρα κέρδισε και τον Παναθηναϊκό. Ενδιάμεσα, πήγε κι έβγαλε κι ένα διπλό στο Ηράκλειο επί του ΟΦΗ. 

Κι όλα αυτά με ποδόσφαιρο. Όχι με ταμπούρι. Ούτε με γιουρούσια. Με την μπάλα να τσουλάει. Με θετική σκέψη στο γήπεδο. Με μερικές… γκολάρες. 

Αυτά είναι κόλπα ζόρικα, δεν γίνονται έτσι απλά.

Από την ημέρα που ανέβηκε στα σαλόνια -κάτι που κυνηγούσε με μανία επί σειρά ετών- θαρρεί κανείς πως είναι διαρκώς ένα κλαμπ σε κρίση ταυτότητας.

Στις μικρές κατηγορίες το γήπεδο ήταν καμίνι, κόχλαζε. Ο κόσμος ήταν στα κάγκελα, ξελαρυγγιαζόταν. Κάποτε, σε μπαράζ στην Νέα Σμύρνη είχε κατεβάσει καμιά 15αριά χιλιάδες κόσμο. Μιλάμε για (οπαδικό) μέγεθος, όχι αστεία.

Στην μεγάλη κατηγορία, όλο αυτό έγινε σταδιακά νερόβραστο. Το γήπεδο σταδιακά έγινε «εκκλησία», κολέγιο, κατηχητικό. Από μισογεμάτο, έγινε μισοάδειο. 

Ο Παναιτωλικός -μία ομάδα που από διοικητική επιλογή παράγει πολιτισμό, εκπέμπει μία ποιότητα παράταιρη για το χώρο και την εποχή – έγινε soft και εντός γηπέδου.

Ήταν το βατό επαρχιακό ταξίδι για κάθε μεγάλο. Ήταν κάθε άλλο παρά το σκληρό καρύδι εκτός έδρας. Για να γίνει αντιληπτό τι πέτυχε μέσα σε ένα μήνα η ομάδα του Γιάννη Αναστασίου κρατήστε αυτό: 

Απέναντι στον Ολυμπιακό, οι Αγρινιώτες μετρούν 22 ήττες εντός κι εκτός σε 25 αναμετρήσεις, τώρα τον κέρδισαν πρώτη φορά! 

Απέναντι στον ΠΑΟΚ 18 ήττες σε 22 ματς!

Απέναντι στην ΑΕΚ 15 ήττες σε 21 αναμετρήσεις!

Ακόμα και απέναντι στον παρηκμασμένο Παναθηναϊκό των τελευταίων ετών, οι Αγρινιώτες είχαν 14 ήττες σε 22 συναντήσεις!

Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο για μία ομάδα από τον εθισμό στην μετριότητα. Ο Παναιτωλικός δεν διεκδίκησε ποτέ το κάτι παραπάνω -μία ευρωπαϊκή έξοδο ας πούμε- αλλά με εξαίρεση πέρσι ποτέ δεν κινδύνευσε σοβαρά να πέσει κιόλας.

Κι αυτό τον μαλάκωσε ακόμα περισσότερο. Τόσο πολύ, που πέρσι άμαθος στην σκληρή μάχη της ουράς, πήγε να πέσει σούμπιτος. Σώθηκε in extremis στα μπαράζ με την Ξάνθη κι αυτό τον ξύπνησε σε όλα τα επίπεδα.

Αυτό που έλειπε πάντα από τον Παναιτωλικό ήταν ένα πετυχημένο μοντέλο. Μία κατεύθυνση. Μία ξεκάθαρη φιλοσοφία. Η κολεγιά με την Μπενφίκα τον γέμισε λάτιν, όμως το μοντέλο δεν οδήγησε σε υπέρβαση. Η στροφή στις ακαδημίες και το ελληνικό μοντέλο πάλι έφερε ένα μικρό αδιέξοδο. Σαν να έλειπε πάντα η σωστή ισορροπία. Αυτή που βρέθηκε φέτος.

Ο Παναιτωλικός είχε πάντα ένα στρατηγικό πλεονέκτημα σε σύγκριση με τις ομάδες του δικού του βεληνεκούς. Πληρώνει πάντα 31 του μηνός, έχει πρότυπες εγκαταστάσεις και πολύ λιγότερη πίεση. Αυτή τη φορά έκανε και τις σωστές επιλογές.

Αυτή τη φορά δεν έφερε μία… καραβιά λάτιν, που όλοι είναι ίδιοι και δεν ξέρεις ποιος είναι ποιος, αλλά παίκτες με ξεκάθαρη ταυτότητα. Ξέρεις ότι ο Φλόρες είναι ο δικός του Ν’ Γκολό Καντέ. Ξέρεις ότι ο νταγλαράς Κορνέλιους είναι ο δικός του πύργος πίσω. Ξέρεις ότι ο 22χρονος ο Πορτογάλος, ο Ντουάρτε είναι ο ποιοτικός του χαφ. Ξέρεις ότι το αριστερό του Μεντόσα ρίχνει… φωτοβολίδες. 

Στο Αγρίνιο βρήκαν τον ζωτικό χώρο για να αναστηθούν ποδοσφαιρικά ο Νίκος Καρέλης και ο Νίκος Βέργος. Το κατάλληλο περιβάλλον για να κάνει restart στην προπονητική του καριέρα και ο Γιάννης Αναστασίου, ο οποίος έδειχνε βαλτωμένος μετά το πέρασμά του από τον Παναθηναϊκό.

Το turning point της σεζόν ήταν η επιστροφή των οργανωμένων στο κεντρικό πέταλο που πήρε και πάλι χρώμα, παλμό, ζωή. Έγινε στο ματς με τον Απόλλωνα, όταν ο Παναιτωλικός ήταν ουραγός. Έκτοτε, ο Παναιτωλικός κέρδισε τα 6 από τα επόμενα 9 εντός έδρας παιχνίδια σε πρωτάθλημα και κύπελλο! Αποκλείεται να είναι τυχαίο.

Ο Παναιτωλικός ήταν από τις ελάχιστες ομάδες που ενισχύθηκαν τον Ιανουάριο, παρότι θεωρητικά δεν πήγαινε για κάτι. Οι Σουηδοί που έφερε (Λάρσον, Μάρτενσον) είναι κανονικοί, με βιογραφικό πίσω τους. Ο Ανέστης πήρε γάντια βασικού και ο Νταγκό έδειξε τρομερά προσόντα στο πρόσφατο ματς με την Λαμία. Λέει πολλά αυτό για την φιλοσοφία του κλαμπ.

Το ξέραμε ότι ο Παναιτωλικός αναβλύζει επίπεδο, πολιτισμό. Το είδαμε και στην ευαισθησία που έδειξε στην δολοφονία του Άλκη Καμπανού με το συγκλονιστικό πανό που έδειχνε τον Τίτορμο να τον κρατάει αγκαλιά, με τις φανέλες των παικτών του που έγραφαν όλες το όνομα του Άλκη, το είδαμε με τα πανό κατά των γυναικοκτονιών, είναι μία ομάδα που εκπέμπει κοινωνική ευαισθησία, που δεν είναι αποκομμένη από την κοινωνία.

Αυτή τη φορά την βλέπουμε να αποτελεί και πρότυπο εντός γηπέδου. Οι νίκες του εντός γηπέδου, είναι το ίδιο απαραίτητες για το ελληνικό ποδόσφαιρο και με αυτές που πετυχαίνει εκτός. Διότι το ποδόσφαιρο μας έχει ανάγκη από Παναιτωλικούς, δεν μας περισσεύουν. 

Πηγή: SDNA