Από το «λέγε-λέγε» τόσα χρόνια για την ανθρωπιστική κρίση που μας έπληξε, τελικά τώρα έρχεται η ανθρωπιστική κρίση στ’ αλήθεια και δεν την επικαλείται κανείς, διότι σαν έννοια δεν έχει καμιά αξία πια, την ξεφτιλίσαμε κι αυτή. Τη χρησιμοποιήσαμε για κομματικούς λόγους ή-ακόμα χειρότερα-«κινηματικούς» με τέτοια ευκολία που δεν τολμά κανείς να πει πως ήδη στην Ειδομένη συντελείται ανθρωπιστική κρίση, αληθινή όμως. Όχι σαν εκείνες που υπηρέτησαν το αφήγημα των προηγούμενων ετών. Και την ίδια ώρα ο κίνδυνος ελλοχεύει και για αληθινή ανθρωπιστική κρίση και στον ντόπιο πληθυσμό της χώρας ή για αφόρητα εθνικά ανταλλάγματα και παραχωρήσεις προκειμένου αυτή να αποφευχθεί. Σε τελική ανάλυση τώρα μαθαίνουμε ότι τρία γεύματα τη μέρα για έναν πρόσφυγα αξίζουν πέντε ευρώ. Το σάντουιτς όμως του συνδικαλιστή της ΓΕΝΟΠ, αν θυμάμαι καλά, κάνει έξι ευρώ!
Είναι αξιοσημείωτη η αμνησία που έχει πέσει σε πολλούς στη χώρα. Δεν με νοιάζει προσωπικά το μέλι που στάζει το κυβερνητικό στέλεχος για τη Μέρκελ πρωί-πρωί, σε ένα από τα κανάλια της διαπλοκής, όπου έχει παρκάρει εδώ και μέρες μέχρι να τα… κλείσει. Τόσο ήξεραν και τότε που έλεγαν όλους τους Γερμανούς χιτλερικούς και όλους τους δυτικούς μασόνους(!), τόσο ξέρουν και τώρα.
Με νοιάζει που δεν λέει κανείς ότι ο δρόμος είναι ένας: αν αξιολογηθούμε εγκαίρως θα γλιτώσουμε το κούρεμα καταθέσεων ή μάλλον θα το γλιτώσουν όσοι έχουν ακόμα καταθέσεις στις τράπεζες. Αλλά για να αξιολογηθούμε, να μας δοθεί ρευστότητα και γλιτώσουμε το κούρεμα καταθέσεων (και να για να μη γεμίσει ο τόπος ελικόπτερα)τον τελευταίο καιρό φεύγουν κατά χιλιάδες οι εντολές για χρωστούμενα. Και για κατασχέσεις πάνω από κάποια ποσά. Και για δεσμεύσεις λογαριασμών ολόκληρων, όχι μόνο στο ποσό που χρωστάς, αλλά γενικότερα στην κίνηση εντός του. Και για ΙΚΑ και για Εφορία και για τέλη και για «δεν πληρώνω» καταστάσεις.
Χτες αυτοκτόνησε μέσα στο Μετσόβιο ένας εξαιρετικός φοιτητής. Ψάχνουν όλοι να δουν τι έφταιξε. Ας σκεφτεί κάποιος αυτό το περιστατικό πριν από δύο ή τρία χρόνια. Θα είχε καεί η Ελλάδα. Τώρα-και πολύ σωστά-προσπάθησαν όλοι να μην μαθευτεί παρά όταν θα είναι αναπόφευκτο. Η κουβέντα πήγε στην ψυχολογία του αδικοχαμένου, όχι στην άτιμη κοινωνία, που να πάρει και να σηκώσει όλους τους παλαβούς που μας καταδυνάστευσαν τις ζωές χρόνια τώρα.
Και στην Ηλεία είχαμε τον θάνατο του 6χρονου παιδιού από καρκίνο, που πέθανε σε ένα σπίτι που δεν είχε ρεύμα εδώ κι 1,5 χρόνο. Την ώρα που τα γράφω φοβάμαι μήπως δεν είναι έτσι ακριβώς και μήπως δεν φτάνουν τα 3-4 Μέσα που έψαξα για να τσεκάρω τα γεγονότα. Μήπως γράψω κάποια γενίκευση και κάποια μπουρδολογία όπως ότι οι μανάδες δεν έχουν 0,25 του ευρώ να πάρουν να βράσουν ένα αυγό στα παιδιά τους.
Αλλά καμιά φορά θέλω κι εγώ να αφήσω την οργή μέσα μου όπως την άφησαν εδώ κι εφτά χρόνια κάτι «τσαμπουκάδες» μαζί και «ψυχούλες», επί δικαίων και αδίκων. Και περιέργως η οργή μου δεν προσωποποιείται στα κυβερνητικά τρολ και στον μουσάτο κομισάριο με τον δημοφιλή λογαριασμό στο twitter, ούτε στον Μπαλάφα, τον Βούτση, τον Δρίτσα, τους πολύ ουμανιστές. Σε αυτούς έχει παρουσιαστεί η θεά Νέμεσις ζωντανή μπροστά τους αυτό τον καιρό. Περιέργως οι δύο φάτσες που μου έρχονται στο νου και με διαολίζουν είναι της Ραχήλ και της Ζωής. Σκαρφαλωμένες πάνω στα κάγκελα της ΕΡΤ ή μπροστά από έναν πίνακα με τους… νεκρούς της ΕΡΤ(!) ή στο δέντρο που αυτοκτόνησε ο Χριστούλας… Αναρωτιέμαι αν άκουσαν τα νέα οι κυρίες. Μπορεί να τα άκουσαν και να έκαναν καμιά ανάρτηση στους λογαριασμούς τους, βέβαια. Αλλά μάλλον η μεγάλη τους τιμωρία είναι ότι κανείς δεν τις ρωτά, πια, πλην ολίγιστων εξαιρέσεων. Με αυτή τη σκέψη μου περνάει η οργή κάπως…
Γ.Συμψηρής
πηγή: http://agrinionews.gr
