Η Ελένη Στρατούλη, συνταξιούχος δικηγόρος, κάτοικος Κέρκυρας, καταγόμενη από τον Αστακό Ξηρομέρου Αιτωλοακαρνανίας, έγραψε ένα ανέκδοτο ποίημα για την «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.   

Σημειώνει η ίδια πως «με αφορμή τη σημερινή «Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας» που συνεχίζει κάθε μέρα να αγωνίζεται για ισότητα, σεβασμό και αξιοπρέπεια σε όλα τα επίπεδα της ζωής της, αφιερώνω το πιο κάτω ανέκδοτο ποίημά μου στις γυναίκες που υφίστανται λεκτική τουλάχιστον βία από τους άντρες, ιδίως μέσα στην οικογένεια και στην ερωτική τους σχέση αλλά και στις εργασιακές και κοινωνικές τους σχέσεις, η οποία οδηγεί σε «αναπηρία», «μαρασμό» και εν τέλει «θάνατο» των συναισθημάτων, των δυνατοτήτων και των στόχων τους, αν δεν αντιστέκονται και δεν την καταγγέλλουν, όπως και κάθε άλλη μορφή βίας και εκμετάλλευσης σε βάρος τους».

ΚΑΙ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ

Όπλο δωρεάν διαθέσιμο,

που κόκκαλα τσακίζει.

Το ‘στρεψε κατά πάνω της

και τράβηξε τη σκανδάλη.

Ο θόρυβος εκκωφαντικός.

Έκλεισε τ’ αυτιά της στον ήχο

για να προστατέψει το μυαλό.

Κι άφησε την καρδιά της ακάλυπτη.

Το τραύμα διαμπερές, αλλά αόρατο.

Αίμα δεν έτρεξε. Θάνατος δεν επήλθε.

Όχι ακόμα!

Όπλισε ξανά τη γλώσσα του.

Τα χέρια της ξανά στ’ αυτιά.

Η καρδιά, ξανά, ακάλυπτη.

Κι η πληγή αόρατη, ξανά…

Γιατρειά δεν υπάρχει γι’ αόρατες πληγές.

Ούτε πληγή δίχως αίμα.

Μόνο μακρόχρονη αναπηρία

που διαρκώς επιδεινώνεται.

Ο θάνατος δεν πλησιάζει τους ανάπηρους.

Δεν τους ζηλεύει. Δεν τους λυπάται.

Όχι ακόμα!

Τους φθόγγους τους παίρνει ο άνεμος.

Μα πίσω τους αφήνουν βαριά σκιά

που μαραίνει τα λουλούδια στη γλάστρα

και κλέβει το χρώμα απ’ τα όνειρα.

Τα αισθήματα φυλλοροούν.

Ο κήπος γίνεται έρημος ξερή

κι η απόσταση απροσμέτρητη.

Η όαση είναι αντικατοπτρισμός.

Ο αέρας βαραίνει απ’ τις λέξεις.

Οι ρύποι δυσκολεύουν την ανάσα,

τη μπουκιά, τη μιλιά,

το στεναγμό, το λυγμό.

Το βουβό κλάμα χτίζει τείχος

για να εξοστρακίζονται τα λόγια.

Μέσα του ζει ταριχευμένο το κορμί

ενώ η ψυχή έχει ήδη αποσυντεθεί. 

~*~

agrinionews.gr