Ο ποταμός Αχελώος, το «λίπασμα» των άνυδρων τοπίων, ο παπα-Γιάννης από το Λεσίνι και η... Ρούσα παπαδιά!
Γράφει ο Θανάσης Μπίκας
Είναι το στολίδι μας. Είναι μια φανταστική φιδίσια γαλάζια πινελιά μέσα στα ξηρά μέρη του νομού.
Στο διάβα του, ο Αχελώος, ανέκαθεν ομόρφυνε τα άνυδρα τοπία, «λίπαινε» τα εδάφη και αποτελούσε φυσικό σύνορο για τους Αιτωλούς και τους Ακαρνάνες.
Παρ’ όλα αυτά, στο πέρασμά του, δημιούργησε ουκ ολίγα προβλήματα στους ανθρώπους. Μόνο ένας τον νίκησε, ο πολυμήχανος Ηρακλής. Ένας από τους πιο διαδεδομένους μύθους, θέλει τον ποτάμιο Θεό, Αχελώο, να παλεύει με τον Ηρακλή για τα «μάτια» της Δηιάνειρας. Σύμφωνα με τον Στράβωνα και τον Διόδωρο, η πάλη αυτή συμβόλιζε τους αγώνες των κατοίκων της περιοχής για να δαμάσουν την ορμητική ροή του.
Αυτή ήταν η πρώτη ήττα του Αχελώου. Η δεύτερη, αν μπορεί να θεωρηθεί ήττα, ήταν τα συνεχόμενα φράγματα κατά μήκος του που περιόρισαν την ρωμαλέα ορμή του και τρίτη η, κατά ριπάς, μόλυνσή του.
Τα παλιά τα χρόνια, που λένε και οι παππούδες στα καφενεία, ο ποτάμιος Θεός, που από την μέση και κάτω ήταν ψάρι, ο οποίος είχε γένεια και κέρατα στο κεφάλι του, συχνά πυκνά «έβγαινε» και κυρίευε τον φόβο στη πεδιάδα. Τα νερά του πλημμύριζαν τις καλλιέργειες και απειλούσαν ακόμη και τα σπίτια των ντόπιων.
Θαρρείς ως ταύρος σε υαλοπωλείο, ο γιος της Τηθύος και του Ωκεανού ζητούσε απεγνωσμένα εκδίκηση από τα δίποδα ζώα που τον κυριαρχούσαν ή έτσι νόμιζαν. Ο Αχελώος έχει περάσει χίλια δεινά από τον άνθρωπο. Έτσι, πολλές φορές θύμωνε και τον εκδικούνταν.
Στα δικά μας χρόνια, ο άλλοτε Ασπροπόταμος, βιώνει μια βίαιη καταστροφή από το ίδιο το δημιούργημά του. Καθημερινά δέχεται «πόλεμο» από τα παιδιά του που έχουν βαλθεί να τον ξεκάνουν.
Σήμερα, τα βρώμικα νερά του συνεχίζουν το ταξίδι τους και απειλούν ξανά τους παραποτάμιους κατοίκους, και όχι μόνο. Ο Αχελώος, ο σύντροφός μας, ο δημιουργός μας, εκτός από την ομορφιά του στέκει εκεί αγέρωχος να θυμίζει σε εμάς τους θνητούς ότι αυτός αποφασίζει. Κι αν δεν συμορφωθούμε θα μας καταπιεί...
Ωστόσο, ουκ ολίγες φορές, έχει αντισταθεί σε τούτη την αυτοκαταστροφή του. Πάμπολες φορές αφηνιασμένος τιμώρησε τους ανθρώπους για την ασελγεία τους και πήρε στο διάβα του νέα παιδιά. Άλλα πριν καλά καλά βγάλουν μουστάκια κι άλλα πριν ακόμη ονειρευτούν γυναικεία στήθη. Δακρύσαμε, στερηθήκαμε μα μυαλό δε βάλαμε...
«Σέρνει λιθάρια ριζιμιά, δέντρα ξεριζωμένα» τραγουδά η Δόμνα Σαμίου στο πένθιμο τραγούδι «Ρούσα παπαδιά» εις μνήμην των δυο αδερφιών από το Λεσίνι που χάθηκαν στην... αγκαλιά του Αχελώου. Ας το θυμηθούμε από ιερέα του χωριού, παπά-Γιάννη...
πηγή: http://iaitoloakarnania.gr
