γράφει ο Δημήτρης Μακρής
Η ΝΗΣΙΩΤΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΒΛΑΠΤΕΙ ΤΗΝ ΑΙΤΩΛ/ΝΙΑ
Παρακολουθώντας τα κοινοβουλευτικά τεκταινόμενα, δρώμενα και ψηφιζόμενα δεν μπορώ να πω ότι συμφωνώ σε όλα όπως επίσης δεν διαφωνώ σε όλα αλλά προσεγγίζω με κριτική σκέψη ακούοντας όλες τις απόψεις. Μου έκανε αρνητική εντύπωση η προ ημερών διεύρυνση της νησιωτικής πολιτικής ώστε να συμπεριλάβει την Κρήτη, την Εύβοια και την Λευκάδα. Εκ πρώτης όψεως θα πει κάποιος. Που είναι το κακό;
Πρόκειται για νησιά που δικαιούνται νησιωτικών προνομίων λόγω μεταφορικού κόστους κλπ. Απαντώ ότι τα πράματα δεν είναι τόσο απλά όπως επιφανειακά φαίνονται. Ο νομοθέτης που είχε εξαιρέσει ως τώρα τα 3 νησιά, κάποιους λόγους προφανώς είχε, λόγοι οι οποίοι δεν νομίζω να εξέλιπαν. Προφανώς αυτό που άλλαξε είναι η διεύρυνση ψηφοθηρικής στόχευσης. Οι παροχές είναι εύκολες αλλά μπορεί να είναι άδικες σε βάρος κάποιων άλλων, με τη λογική ότι οι φοροελαφρύνσεις κάποιων είναι φοροεπιβαρύνσεις για κάποιους υπόλοιπους για να πληρωθεί το φάγωμα της πίτας. Και η μεν Κρήτη έχει μια απόσταση από τον Πειραιά αλλά είναι από μόνη της μεγάλη διότι αποτελεί Γεωγραφικό Διαμέρισμα τεσσάρων Νομών με μεγάλη ανάπτυξη τουριστικά και όχι μόνο, αφού διαθέτει μεγαλόπνοες δομές Πανεπιστημίου, λιμανιών αεροδρομίων κλπ.
Ας πάμε σε Εύβοια και στη συμπαθέστατη σε μένα Λευκάδα. Ο κύριος λόγος συμπάθειας της Λευκάδας είναι ότι γεωγραφικά αποτελεί βραχίονα προέκτασης της Αιτωλ/νίας και δεν μπορεί κανένας λογικός να αντιπαθεί γείτονα συνδεόμενο μαζί του ζωτικά. Αυτά τα δυο νησιά ακουμπούν στο ηπειρωτικό κορμό με γέφυρες οι οποίες σε μήκος είναι περίπου 200 φορές μικρότερες από τη γέφυρα Χ. Τρικούπη. Ποιο είναι το κόστος διέλευσης των τριών γεφυρών; Ασφαλώς και δεν συγκρίνονται τα κόστη του Αιτωλ/νάνα που διαβαίνει τη γέφυρα για μετάβασή του στην έδρα Περιφέρειάς μας στην οποία υπαγόμαστε χωρίς να ερωτηθεί ο καρπαζοεισπρακτικός λαός. Υποφέρει εδώ ένας Στεριανός λαός χειρότερα από να ήταν νησιώτης αφού είναι παγκοίνως γνωστό ότι πλήττεται ως ευρισκόμενος στις τελευταίες θέσεις ανάπτυξης.
Με το σκεπτικό της κεντρικής εξουσίας μπορούν στη νησιωτική πολιτική να συμπεριλάβουν το νησί του Πέλοπα (Μοριάς) αφού έχει γύρω- γύρω θάλασσα. Μπορεί να συμπεριλάβει και το συμπαθέστατο Καρπενήσι, αφού η ονομασία του υποδηλώνει νησί το οποίο ευτυχώς σε αντίθεση με το Αγρίνιο έχει τουρισμό θερινό και χειμερινό, έχει έδρα Π.Ε., Μητρόπολη κλπ. Εστιάζοντας περιμετρικά της Αιτωλ/νίας βλέπουμε αυτήν να περικλείεται εκτός από θάλασσα, από την μεγαλύτερη πανελληνίως τεχνητή λίμνη Κρεμαστών και τα ψηλά βουνά της νότιας Πίνδου που καθιστούν την προσπελασιμότητα δύσκολη προς τις ανατολικές και βόπειες κατευθύνσεις, με εξαίρεση την Ιόνια οδό που και αυτή δεν συνδέεται κάθετα με το Αγρίνιο.
Ο μεγαλύτερος σε έκταση Νομός κολυμπάει στα νερά δηλ. επάνω σε διψήφιο αριθμό λιμνών μεταξύ των οποίων και η μεγαλύτερη φυσική της χώρας Τριχωνίδα. Επομένως διασταλτικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι ζούμε σε νησί απομονωμένο, αποψιλωμένο από δομές που δικαιούται, χωρίς τα προνόμια των νησιών και χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα ο από μηχανής Θεός να δώσει λύσεις σε ένα λαό που αδυνατεί να επιτύχει αποτελεσματική διεκδίκηση των δικαιωμάτων του. Νοτίως η μεγαλόνησος του Πέλοπα είναι σε πολύ καλά επίπεδα ανάπτυξης σε σύγκριση με Αιτωλ/νία και μπορούμε να πούμε ότι αντέχει τις φοροεπιβαρύνσεις που προκύπτουν με τις φοροελαφρύνσεις των νησιών. Επίσης ο ανατολικός άξονας Αθήνας- Θεσ/νίκης σαφώς και είναι αναπτυγμένος από κάθε πλευρά και φυσικά είναι φοροδοτικά ανθεκτικότερος. Για παράδειγμα η Χαλκίδα καίτοι νησιωτική παίρνει φυσικό αέριο. Η Αιτωλ/νία δεν φαίνεται ούτε στον ορίζοντα να βλέπει φυσικό αέριο. Όσο για την ανάπτυξη της Ηπείρου η οποία αν και ορεινότατη σε σύγκριση με Αιτωλ/νία σαφώς και είναι αναπτυγμένη. Επομένως το μάρμαρο το πληρώνει βαρύτερα αυτός που δεν αντέχει να το σηκώνει. Αναλογικά με τη νησιωτική πολιτική δεν βλέπω στο αντίποδα της νησιωτικής πολιτικής, να υπάρχει ορεινή πολιτική ανάλογη της νησιωτικής για περιοχές που απέχουν περί τις δυο και πλέον ώρες από πρωτεύουσες των Π.Ε. όπως είναι οι ορεινές περιοχές Παρακαμπυλίων,Τριχωνίδας, Ναυπακτίας, Βάλτου και Ξηρομέρου.
Η περίκλειστη όπως προανέφερα Αιτωλ/νία είναι σε δυσχερέστερη κατάσταση από νησί αφού καταντάει να μοιάζει με νησί της υπανάπτυξης και της εγκατάλειψης. Από το 2015 ο ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ επέδειξε ενδιαφέρον καίτοι αναρμόδιος, ζήτησε και του εκχωρήθηκε το δικαίωμα κατασκευής γέφυρας από τον ΚΑΤΣΙΦΑΡΑ, ανέλαβε και δρομολόγησε την κατασκευή της. Η αποπεράτωση της γέφυρας κόλλησε εξ αιτίας δυσκολίας ανταπόκρισης σε ότι έχει να κάνει με την προσβασιμότητα (για να μην πω αδιαφορίας) της απ’ εδώ πλευράς δηλ. της Δυτ. Ελλάδας και παραμένει ημιτελής. Ούτε το γεφύρι της Άρτας δεν είχε τις πολυετείς καθυστερήσεις που έχει η Νέα Τέμπλα. Εξάλλου για τον τρακτερόδρομο του Εμπεσού ποιος νοιάζεται; Φαίνεται πως δεν είναι καλοδεχούμενοι στην Αιτωλ/νία οι κάτοικοι της κοιλάδας του Αχελώου που κατεβαίνουν και αφήνουν τα λεφτά τους εδώ με συναλλαγές τους. Μάλλον δεν τους θέλουν για να μη μιανθεί από τους ορεινούς η ‘’νησιωτικότητα της Αιτωλ/νίας.’’ Κάποιοι δυσπραγούντες ή αμελούντες κρατάνε την Αιτωλ/νία σε καραντίνα ανήμπορων να σηκώνουν τα βάρη νησιωτικών, αντιορεινών και ανύπαρκτων πολιτικών.
Εν κατακλείδι μια ΠΡΟΤΑΣΗ.
Να ψηφίσει η Βουλή νόμο ορεινής πολιτικής ανάλογο με τη νομοθεσία της νησιωτικής πολιτικής ώστε οι κάτοικοι ορεινών κοινοτήτων μικρότερων των 2000 κατοίκων, οι οποίοι για να μεταβούν στην έδρα της Π.Ε. εφ’ όσον απαιτείται χρόνος περισσότερος των 100 λεπτών, να απολαμβάνουν φορολογικών ελαφρύνσεων όπως οι νησιώτες μικρών κοινοτήτων, για να πούμε μπράβο, υπάρχει ΟΡΕΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ (προς τη σωστή κατεύθυνση) που θα κρατήσει κόσμο στα ρημαγμένα χωριά και δεν θα φαντάζει η Αιτωλ/νία σαν δυσπρόσιτο και τριτοκοσμικό νησί.-
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΑΚΡΗΣ – Η ΑΛΛΗ ΑΠΟΨΗ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΑΓΡΙΝΙΟΥ
