Αρχίζουν τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου οι «διερευνητικές συνομιλίες» με την Τουρκία, για τις οποίες ήδη έχει δημιουργηθεί ένα αλαλούμ διπλωματικών κινήσεων, δηλώσεων και εντυπώσεων.
Όλοι αναρωτιούνται: Τι παίζεται με την Τουρκία;
Αυτό που αντιμετωπίζουμε με την Τουρκία τα τελευταία χρόνια, δεν είναι απλά «ένας κακός γείτονας» που μας ταλαιπωρεί με την επιθετικότητά του. Η Τουρκία ενεργεί στα πλαίσια μιας πολύ καλά σχεδιασμένης εθνικής στρατηγικής, που πλαισιώνεται από ένα μεγαλόπνοο όραμα και μια επιθετική διεκδικητική εξωτερική πολιτική.
Το όραμα της Τουρκίας είναι να καταστεί μεγάλη δύναμη στο διεθνές σύστημα ισχύος και αυτό σχεδιάζει να το κάνει πράξη με την εξέλιξή της σε περιφερειακή δύναμη. Εδώ εντάσσονται τα πολεμικά της «ανοίγματα» στη Συρία, στο Β. Ιράκ, στη Λιβύη και στο Αζερμπαϊτζάν, καθώς και η στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας», σε συνδυασμό με τις σχέσεις της με τα κατά βάση τουρκόφωνα κράτη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης καθώς και τα μουσουλμανικά κράτη της Ασίας και της Αφρικής.
Η Ελλάδα σύρεται σε διερευνητικό παζάρι για «τα κεκτημένα» της.
Στην όλη αυτή διαδικασία εξεύρεσης λύσης της Ελληνοτουρκικής διένεξης, βλέπουμε ότι το μόνο κράτος που θέτει θέματα διεκδίκησης χερσαίων και θαλασσίων περιοχών είναι η Τουρκία. Η Ελλάδα απλά διεκδικεί το δίκαιο των διεθνών συνθηκών και συμβάσεων, το οποίο η Τουρκία «γράφει στα παλιά της τα παπούτσια»! Εδώ φυσικά πρόκειται για ανατολίτικο παζάρι τύπου Καραγκιόζη (ζητάω 10 για να πάρω 5), το οποίο αποτελεί πάγια τακτική της Τουρκίας.
Στο πλαίσιο αυτό, η όλη διπλωματική ενέργεια των επερχόμενων συνομιλιών εμπεριέχει 3 στοιχεία: Την σύγχυση σε ότι αφορά τα θέματα της ατζέντας, τις δηλώσεις πολιτικών παραγόντων εκατέρωθεν και το Γερμανικό ενδιαφέρον.
Όπως και να εξελίσσεται το όλο θέμα, απορίας άξιο είναι, πως εμείς ως Ελλάδα δεν θέτουμε ούτε μια προϋπόθεση για να καθίσουμε στο τραπέζι των συνομιλιών, έστω η Τουρκία να άρει το casus belli, την απειλή πολέμου για το δικαίωμα να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 νμ.
Η ΑΤΖΕΝΤΑ: Δεν υπάρχει συμπεφωνημένη ατζέντα! Από τη μια πλευρά η Ελλάδα υποστηρίζει ότι μοναδικό αντικείμενο των συνομιλιών είναι οι θαλάσσιες ζώνες (υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ) και από την άλλη πλευρά η Τουρκία υποστηρίζει ότι η συζήτηση πρέπει να γίνει «άνευ όρων» και «εφ’ όλης της ύλης», προφανώς εννοώντας στο πλαίσιο της στρατηγικής της «Γαλάζιας Πατρίδας» που θέτει σε αμφισβήτηση κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε Αιγαίο και Ανατολική Μεσόγειο.
Τα καυτά επομένως ερωτήματα που προκύπτουν είναι: Πάμε σε συνομιλίες χωρίς συγκεκριμένη ατζέντα; Πάμε σε συνομιλίες που άλλα λέει η μία πλευρά και άλλα η άλλη για το τι θα συζητηθεί; Πάμε σε συνομιλίες με τις απειλές πολέμου;
Ένα πράγμα είναι σαφές, ότι πάμε σε συνομιλίες, όπου η Τουρκία θέλει να επιβάλλει τη συνολική της ατζέντα και να διεθνοποιήσει τις ανεκδιήγητες απαιτήσεις της εναντίον της χώρας μας.
ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΜΕ όμως ότι η Τουρκία είναι ένα αφερέγγυος συνομιλητής και αρνητής των διεθνών συμβάσεων και συνθηκών. Δεν αποδέχεται το Δίκαιο της Θάλασσας, δηλ. την Σύμβαση του 1982 στο Mondego Bay της Τζαμάικα, την οποία δεν υπέγραψε. Επιπλέον, είναι η μοναδική χώρα που καταψήφισε την πρόσφατη ψηφοφορία στον ΟΗΕ που επιβεβαίωσε την Σύμβαση αυτή. Σημειωτέον ότι η Σύμβαση, ως διεθνές εθιμικό δίκαιο, προβλέπει την δέσμευση και των χωρών που δεν την υπογράφουν.
Με μια χώρα λοιπόν, που δεν αποδέχεται το διεθνές δίκαιο, τις διεθνείς συνθήκες και τις αποφάσεις του ΟΗΕ, σε ποια βάση πας να συζητήσεις;
ΟΙ ΔΗΛΩΣΕΙΣ: «Το μόνο ζήτημα που θα συζητηθεί με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της θαλάσσιας ζώνης στο Αιγαίο και στην Ανατολική Μεσόγειο», δήλωσε πρόσφατα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας Κ. Μητσοτάκης. Το ίδιο δήλωσε και ο ΥΠΕΞ κ. Δένδιας για «ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο».
Ο ΥΠΕΞ της Τουρκίας Τσαβούσογλου δήλωσε πριν μερικές ημέρες: «Εμείς είπαμε από την αρχή ότι είμαστε έτοιμοι για διαπραγματεύσεις χωρίς προϋποθέσεις, θα μιλήσουμε για όλα τα θέματα», ενώ εξέφρασε νέες απειλές κατά τη διάρκεια της κοινής συνέντευξης Τύπου με τον ΥΠΕΞ της Γερμανίας Χάικο Μάας: «Η Ελλάδα δεν πρέπει να επηρεάζεται από άλλες χώρες και να κάνει οπουδήποτε θέλει ασκήσεις και οποιαδήποτε άλλα βήματα, σε διαφορετική περίπτωση δε θα έχουμε μόνο ατύχημα, αλλά θα κάνουμε αυτό που πρέπει». Επιπλέον, ο Τσαβούσογλου «στόχευσε» το Καστελόριζο για πολλοστή φορά, ισχυριζόμενος ότι «η Ελλάδα διεκδικεί θαλάσσιο χώρο άδικο, σε ένα νησί με απόσταση 2 χιλιομέτρων από την Τουρκία». Και τέλος έβαλε στην ατζέντα και τη …Θράκη: «Η Ελλάδα μιλάει για διεθνές δίκαιο, αλλά δεν εφαρμόζει τις αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων… Πρέπει να ονομάζονται Τούρκοι η μειονότητα στη Θράκη» δήλωσε προκλητικά.
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ: Είναι γνωστή η διαχρονική συμμαχική σχέση Γερμανίας-Τουρκίας και πολύ ανησυχητικός ο ρόλος της Γερμανίας στην Ελληνοτουρκική διένεξη. Γνωστές οι συνεχείς φιλοτουρκικές δηλώσεις της Μέρκελ, τις οποίες ήρθε να επιβεβαιώσει τη Δευτέρα στην Τουρκία ο ΥΠΕΞ της Γερμανίας, ο οποίος πήγε προφανώς πήγε ως διαιτητής για να μεταφέρει το μήνυμα των αποτελεσμάτων των συνομιλιών! Αυτό τουλάχιστον προκύπτει από την πλήρη αφωνία του σε όσα είπε ο Τσαβούσογλου για Ασκήσεις στο Αιγαίο, Καστελόριζο χωρίς υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ και …Θράκη! Στη δική του αντιφώνηση εξέφρασε την πεποίθηση ότι «εάν οι δύο πλευρές καταπιαστούν με αυτές τις συνομιλίες με σταθερή βούληση και τον απαραίτητο ρεαλισμό, μπορούν στο τέλος να βρεθούν πολιτικές λύσεις». Προφανώς ο «ρεαλισμός» δεν αναφέρεται στα προβλεπόμενα στις διεθνείς συμβάσεις και συνθήκες αλλά στις υποχωρήσεις που πρέπει να κάνει η Ελλάδα.
Είναι βέβαιο, ότι οι Γερμανοί, με τη δική μας τεράστια ευθύνη, μας θεωρούν άσημους και αδύναμους μπροστά στην Τουρκία, κι ας είμαστε εταίροι στην ΕΕ. Χρησιμοποιούν δε την Τουρκία για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά τους στην Αν. Μεσόγειο και Μ. Ανατολή.
Επομένως, η επιδιαιτησία της Γερμανίας θέλει ιδιαίτερη προσοχή, δεν θα είναι προς όφελός μας!
ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ: Στις συγκεκριμένες διερευνητικές συνομιλίες: Δεν δεχόμαστε στην ατζέντα θέματα πέραν της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ, χωρίς να απεμπολούμε τα δικαιώματά μας που πηγάζουν από το Δίκαιο της θάλασσας. Εφόσον οι Τούρκοι θέσουν και άλλα θέματα, απλά αποχωρούμε. Αυτό όμως επιβάλλεται να το πούμε από τώρα, να το ξέρουν. Και προσοχή, εάν τελικά γίνουν οι συνομιλίες, να μην υπογράψουμε στα πρακτικά τίποτε που να υπονοεί οποιαδήποτε αξίωση της Τουρκίας.
Διαχρονικά: Οι χώρες σαν την Τουρκία καταλαβαίνουν μόνο από στρατιωτική και διπλωματική ισχύ και επιθετικές ενέργειες. Δεν μπορεί να αφήνουμε συνεχώς την πρωτοβουλία των επιθετικών κινήσεων στην Τουρκία και εμείς να τρέχουμε να αμυνθούμε. Πρέπει λοιπόν να περάσουμε στην επίθεση!
Σε ένα κόσμο που μόνο ειρηνικός δεν είναι δεν μπορούμε να στηριζόμαστε μόνο στη διπλωματία. Θέλουμε ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις. Μπορεί το δόγμα μας να είναι αμυντικό-αποτρεπτικό αλλά και γι αυτό χρειάζεται σημαντική στρατιωτική ισχύ και πολιτική βούληση να την χρησιμοποιήσουμε.
Στρατιωτική ισχύς σημαίνει: Ισχυρές Ένοπλες Δυνάμεις, το ταχύτερο δυνατόν.
Διπλωματική ισχύς σημαίνει:
-Συνεχείς επιθέσεις στην Τουρκία για όλες τις παρανομίες της, ότι δηλ. έχει κάνει και την βαρύνουν, όπως παράνομη κατοχή της Βορ. Κύπρου, παράνομες ενέργειες στις γύρω χώρες (με ποιο δικαίωμα έχει στρατό η Τουρκία στη Συρία, στο Β. Ιράκ, στη Λιβύη;), παράνομες δράσεις στη Θράκη, γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και της Μ. Ασίας, παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Τουρκία, διεθνοποίηση της παραβίασης των δικαιωμάτων της Ομογένειας και του Οικουμενικού Πατριαρχείου κλπ.
-Πιέσεις στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ με απειλές για εφαρμογή veto σε επιλεγμένες περιπτώσεις, έτσι ώστε να πιέσουν αυτοί την Τουρκία, η οποία επιβάλλεται να μπει στη διαδικασία άμυνας, αντί να επιτίθεται συνέχεια.
Και προσοχή στις δηλώσεις! Οι δηλώσεις των πολιτικών παραγόντων δημιουργούν όχι μόνο εντυπώσεις αλλά και δεσμεύσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Τούρκοι κάνουν συνεχώς επιθετικές δηλώσεις, είναι καθαρά θέμα εντυπώσεων. Πολλή περισσότερη όμως προσοχή χρειάζεται στις γραπτές τεκμηριώσεις, τα γραπτά κείμενα, διότι θεμελιώνουν δικαιώματα και υποχρεώσεις διαχρονικά.
Τέλος, θα πρέπει όλοι (και ιδίως οι πολιτικοί μας) να καταλάβουν ότι η εξωτερική πολιτική είναι το δυσκολότερο πολιτικό παιχνίδι. Θέλει σωστή εθνική στρατηγική, που να στηρίζεται στο απόλυτο εθνικό συμφέρον. Θέλει όραμα, εθνικές επιδιώξεις, αποφασιστικότητα για δράση και κόκκινες γραμμές, από τις οποίες δεν υποχωρούμε.
Ο Θεός της Ελλάδας να βάλει το χέρι του!
φωτο: otavoice.gr
