Γράφει ο Λίνος Υφαντής

Δεκαετία 1920.  Οι αναγεννημένες λόγω της πρωτόγνωρης αστικοποίησης Ελληνικές πόλεις αναζητούν να αποκαταστήσουν δεσμούς από το παρελθόν. Το πέτυχε ήδη ο Παπαρρηγόπουλος τον αμέσως προηγούμενο αιώνα, που τεκμηρίωσε την σύνδεση αρχαίας και νεότερης Ελλάδας, σε αντίθεση με τις ανθελληνικές θεωρίες του  Jakob Philipp Fallmerayer.

Το Αγρίνιο ήθελε κάτι χειροπιαστό από το αρχαίο παρελθόν του, για να μπει το “Βραχώρι” στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.

Στο πλαίσιο αυτό το Αγρίνιο αγωνιά και αυτό να βρει τον αρχαίο του πρόγονα, πέρα από μαρτυρίες περιηγητών και ιστορικών της Αρχαιότητας. Αυτό το καταφέρνει ο αρχαιολόγος Ιωάννης Μηλιάδης, ο οποίος καταφέρνει να βρει στο ύψος των Διαμαντέϊκων ίχνη από αρχαία πόλη και συγκεκριμένα από τη Στοά της. Τότε βέβαια όπως μπορείτε να δείτε στην παραπάνω φωτό κανένα κτίσμα δεν υπήρχε παρά μόνο χωράφια, τα οποία έσπαγε το ξανθό χρώμα από τα στάχυα του σιταριού.

Τα χρόνια πέρασαν και η αναζήτηση ξαναθάφτηκε

Οι επιτυχίες του 1928 δεν είχαν ανάλογη συνέχεια. Αρχαίο Αγρίνιο να γίνει επισκέψιμο δεν βρέθηκε, παρά μόνο θεμέλια από οικίες. Σε πολλές περιπτώσεις βρέθηκαν οικιστικά ίχνη από αρχαίες οικίες, ακόμα και μέσα στον αστικό ιστό του Αγρινίου που  ξεχάστηκαν ή ξαναθάφτηκαν  την εποχή της τσιμεντοποίησης. Μαζί με αυτό ξαναθάφτηκε το όνειρο, το Αγρίνιο να έχει μια δίδυμη αρχαία πόλη, όπως η Κόρινθος και άλλες πόλεις στην Ελλάδα. Αυτό όμως δεν μειώνει τις έρευνες για την περιοχή και τα αρχαιολογικά ευρήματα της Αιτωλικής πεδιάδας. Απλά η πληθυσμιακή συγκέντρωση έγινε μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα, στην αρχαία Στράτο, στο Βλοχό ή στο Θέρμο.

Άλλωστε τα πολλά ρέματα, η ενωμένη Τριχωνίδα-Λυσιμαχία, οι απέραντες βαλτώδεις εκτάσεις και βεβαίως η έκθεση του σε επιδρομές με αποκορύφωμα εκείνη του Μακεδόνα Κάσσανδρου, μπορεί να έκαναν το συγκεκριμένο σημείο που βρισκόμασταν σήμερα ακατοίκητο.

πηγή: http://agrinionews.gr