Σίγουρα όχι για τον μέσο Έλληνα αγρότη.

Αυτός εξακολουθεί να στενάζει υπό το βάρος των υποχρεώσεων και των αναγκών του.

• Και καθόλου ευχάριστα δεν νοιώθει όταν βλέπει, ακούει και διαβάζει τις χίλιες δυο ανακοινώσεις με τα τρελά εκατομμύρια που σφυρίζουν γύρω απ’ το κεφάλι του, αλλά δεν τον ακουμπάνε.

Προγράμματα αναπτυξιακά, μέτρα και δράσεις με καλές πληρωμές, επιδοτήσεις, κορωνοενισχύσεις, λεφτά απ’ τον ΟΠΕΚΕΠΕ, απ’ το ΥπΑΑΤ, απ’ την Ε.Ε., από χίλιους δυο φορείς, σε χίλιες δυο ξεχωριστές περιπτώσεις.

Με τον αγρότη, την ίδια στιγμή, να στήνεται με τις ώρες (σε περίοδο απαγόρευσης συνωστισμού) έξω από τράπεζες και στις ουρές των μηχανημάτων αυτόματης ανάληψης, για να δει αν μπήκαν και τι μπορεί να περισσεύει, αν περισσεύει, για να κλείσει καμία τρύπα.

Δεν θα υποτιμήσουμε τον αναπτυξιακό χαρακτήρα των διαφόρων προγραμμάτων ούτε θα απαξιώσουμε τη μεγάλη τους συμβολή στο να υπάρχει παραγωγή στην Ελλάδα.

Ξέρουμε καλά, άλλωστε, ότι ο αγρότης-παραγωγός είναι ο βασικός κρίκος σε μια πολύ μεγάλη αλυσίδα, η οποία εκτείνεται από τη μεταποίηση μέχρι τον εφοδιασμό και από τις εξαγωγές μέχρι την κατανάλωση.

Με πολλά και σημαντικά ενδιάμεσα στάδια και με δυσκολίες συχνά ανυπέρβλητες, ιδιαίτερα σε ένα κράτος που επιμένει στη γραφειοκρατία.

Είναι απολύτως λογικό ο κάθε ένας να βλέπει το δικό του βουνό και να αισθάνεται το δικό του βάρος.

Εκτιμούμε, ωστόσο, ότι ο παραγωγός είναι αυτός που δικαιούται να έχει τα μεγαλύτερα παράπονα. Είναι, κατά κανόνα, ο πιο σκληρά εργαζόμενος και την ίδια στιγμή ο φτωχότερος Έλληνας.

Μπορεί, όπως προαναφέραμε, βλέποντας κάποιος όλες αυτές τις ανακοινώσεις με τα εκατομμύρια να σχηματίζει την εντύπωση ότι …άνοιξαν οι ουρανοί και βρέχει λεφτά για τους αγρότες, η πραγματικότητα, όμως, είναι πολύ διαφορετική. Και είναι συχνότατα σκληρή.