Αναμφίβολα είναι ένα από τα σημαντικότερα προβλήματα του χώρου.

Ιδιαίτερα μετά την «κατάρρευση» της Αγροτικής Τράπεζας, η πρόσβαση των αγροτών σε χρηματοδότηση προβάλει ως η αναγκαία συνθήκη διατήρησης της ίδιας της παραγωγής.

Έχει αξία να τονισθεί πως όταν ιδρύθηκε η Αγροτική Τράπεζα, το σκεπτικό και η φιλοσοφία ήταν να λειτουργήσει όχι σαν χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, αλλά ως μη κερδοσκοπικός οργανισμός κοινωφελούς χαρακτήρα.

• Και σκοπός της ήταν η ενίσχυση της αγροτικής ανάπτυξης. Όχι να κερδίζει λεφτά, αλλά να στηρίζει τον αγρότη και την παραγωγή.

Ιδρύθηκε ως μια Τράπεζα Αγροτικής Πίστης, για να χρηματοδοτεί τα εφόδια, την αγορά γης, τη δημιουργία εγκαταστάσεων, διατηρώντας ρόλο τεχνικό και οργανωτικό, ευρύτερα καθοδηγητικό της αγροτικής παραγωγής.

Αυτό εξέλειψε στο πέρασμα των χρόνων και η κατάληξη είναι σε όλους γνωστή. Μέρος της «Αγροτικής Πίστης» ανέλαβαν πλέον οι λεγόμενες συστημικές Τράπεζες, μέσω των προγραμμάτων της Συμβολαιακής Γεωργίας που υλοποιούν, τα οποία και σε συνδυασμό με την «κάρτα του αγρότη» καλύπτουν μέρος του προβλήματος.

Η «κάρτα», όμως, όπως και η ενεργοποίηση, έστω και με μεγάλη καθυστέρηση, του Ταμείου Εγγυοδοσίας, όπως στην πράξη αποδεικνύεται, δεν απαντούν με επάρκεια στο πρόβλημα.

Η αλήθεια είναι ότι δεν διασφαλίζεται η πρόσβαση των παραγωγών, των συνεταιρισμών, των αγροτικών επιχειρήσεων και των μεταποιητικών μονάδων στη χρηματοδότηση.

Και οι περιορισμοί είναι μεγάλοι και τα επιτόκια, όταν υπάρχει πρόσβαση, υψηλά.

• Μάλιστα, η απόκλιση ανάμεσα στο επιτόκιο καταθέσεων και στο επιτόκιο δανεισμού είναι τέτοια, που θα πρέπει, επιτέλους, να απασχολήσει κάποια στιγμή τους αρμοδίους…

Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το γεγονός ότι πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν επανασύσταση της Αγροτικής. Και ίσως οι εξελίξεις που διαφαίνονται στον ορίζοντα, να αποτελέσουν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για αυτό.