Είπαμε φέτος δεν θα τα λέμε συχνά, αλλά όποτε το απαιτεί η περίσταση. Η συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι τέτοια. Στο ματς με την Καλλονή, ο Λούκας Βιγιαφάνιες θα φορέσει για τελευταία φορά την «κυανοκίτρινη» φανέλα.
Μακάρι τα πράγματα να ήταν διαφορετικά, αλλά έτσι είναι η μοίρα σε ομάδες της… ταχύτητας του Παναιτωλικού. Ένα παικταρά να τον χαιρόμαστε 1-2 χρόνια και μετά να του δίνουμε ένα παρατεταμένο χειροκρότημα όταν φεύγει σαν φίλος ή όταν επιστρέφει σαν φίλος.
Αυτό έγινε με τον Μαρτίνες, αυτό έγινε με τον Γκάλο, αυτό έγινε με τον Καμαρά (υπό διαφορετικές συνθήκες), ακόμη και με το «δικό μας παιδί» τον Μιχάλη τον Μπακάκη.
Αυτό θα ξαναγίνει στο μέλλον. Μακάρι δηλαδή να ξαναγίνει γιατί πάει να πει ότι θα βγάζουμε καλούς παίκτες.
Αυτό θα γίνει και με τον «Βίγια».Δεν είναι φυσικά το καλύτερο που φεύγει μεσούσης της σεζόν. Θα μπορούσε ο Παναιτωλικός να στυλώσει τα πόδια και να… καθήσει πάνω στην συμφωνία με την Ιντεπεντιέντε. Τι θα γίνονταν όμως; Θα είχε έναν παίκτη που δεν θα ξανάβαζε τα πόδια στην φωτιά, που θα ξενέρωνε. Που θα είχε το μυαλό στην επόμενη ομάδα.
Βάση λογικής κάποια στιγμή θα έβγαζε νεύρα, θα ήταν μόνιμα στην εξέδρα, θα υπήρχε γκρίνια και κόντρα. Με λίγα λόγια ότι υπέροχο χτίστηκε τον 1.5 χρόνο που ο Βιγιαφάνιες είναι κάτοικος Αγρινίου, θα γκρεμίζονταν σε μερικές βδομάδες.
Ο Τίτορμος έχει συνηθίσει να βαδίζει στον άλλο δρόμο. Αυτό κάνει και τώρα. Πήρε πολλά από τον Αργεντίνο μάγο, έδωσε ακόμη περισσότερα και τώρα σαν φίλοι «αγκαλιάζονται, λένε αντίο και εις το επανειδίν».
Άλλωστε στα… μέρη μας παραμένει ο «Βίγια» θα έχουμε την ευκαιρία πολλές φορές να τον ξανασυναντήσουμε από κοντά κι εντός κι εκτός γηπέδων.
Ο Βιγιαφάνιες ήταν από τους παίκτες που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο ώστε ο Παναιτωλικός να αγγίξει το όνειρο της Ευρώπης, να κατακτήσει την καλύτερη θέση στην ιστορία του και να αλλάξει επίπεδο.
Να γίνει για τα καλά μέλος της Σούπερ Λίγκας.
Μας χάρισε πολλές μαγικές στιγμές κι ευτυχώς υπάρχει το youtube για να μπορούμε να τις θυμόμαστε όσο χρόνια κι αν περάσουν. Και που ξέρει κανείς τι μπορεί να γίνει σε μερικά χρόνια και να ανταμώσουν οι δρόμοι μας.
Ως τότε υπάρχει μόνο ένας δρόμος. Αυτός για το… κλουβί! Το μεσημέρι του Σαββάτου όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί. Ο προφανής λόγος είναι για να δώσει ο κόσμος ώθηση στην ομάδα να πάρει το τρίποντο και να ησυχάσει.
Ο δεύτερος, εξίσου σημαντικός, λόγος είναι για το από καρδιάς μεγάλο χειροκρότημα στον Λούκας Βιγιαφάνιες. Το αξίζει.
Ο κόσμος του Παναιτωλικού έχει δείξει στο παρελθόν, σε κάθε κατηγορία ότι ξέρει να αναγνωρίζει αξίες. Είτε παίζει στην ομάδα του, είτε όχι. Εδώ πρέπει να γίνει με το παραπάνω για όλες αυτές τις στιγμές μαγείες και Παναιτωλικής τρέλας.
Ακόμη κι αυτοί, οργανωμένοι και μη, που για τους δικούς τους λόγους από την αρχή της χρονιάς έχουν αποφασίσει να απέχουν, το Σάββατο πρέπει να το… σπάσουν. Έστω για 90΄. Αξίζει. Επιβάλλεται από την Παναιτωλική ιστορία και το μεγαλείο του συλλόγου.
