Χρυσός ο βαθμός στην Κομοτηνή. Δεν ήταν βέβαια εξάποντο, ήταν όμως… τετράποντο! Άλλο το μείον τέσσερα που θα ήταν η διαφορά αν χάναμε με τον Πανθρακικό, άλλο το μείον οκτώ που είναι τώρα.
Οκτώ είναι οι βαθμοί της διαφοράς, όχι επτά. Μετρήστε και την ισοβαθμία. Δηλαδή ο Πανθρακικός για να μας βάλει από κάτω χρειάζεται πλέον να συγκεντρώσει οκτώ περισσότερους βαθμούς από την ομάδα μας. Κομματάκι δύσκολο. Έως αδύνατο. Το γνώριζε και ο Ελευθερόπουλος αυτό και γι’ αυτό μετά το παιχνίδι μίλησε για πολύ δύσκολο έως ακατόρθωτο έργο για την (πρώην πια) ομάδα του. Δεν το είπε τυχαία. Τα είχε μετρήσει τα κουκιά. Όλοι οι προπονητές τα έχουν μετρήσει. Ξέρουν στο περίπου που θα πιάσουν το βαθμολογικό ταβάνι οι ομάδες τους και που θα κριθεί η παραμονή. Στους πόσους βαθμούς δηλαδή θα φτάσει το όριο. Γι’ αυτό και ήταν χρυσή η ισοπαλία το περασμένο Σάββατο.
Συν τοις άλλοις έφυγε κι ένα άγχος. Το μεγαλύτερο. Άλλωστε εδώ που τα λέμε, από κάτω μας είναι αρκετές ομάδες πλέον κι όχι μόνο δύο. Άσχετα αν είναι η διαφορά στον πόντο, έχει κι αυτό τη σημασία του. Ψυχολογικά πάντα. Μετράει πολύ.
Έγινε τελικά το… θέλημά μου. Τέσσερις μίνιμουμ βαθμούς είχα γράψει πως ήθελα στα ματς με Αστέρα και τα δύο εκτός (αυτό προσδοκούσαμε όλοι μας ως ελάχιστη συγκομιδή), τέσσερις πήραμε ήδη. Όπως και να έχει η ομάδα ανέκαμψε για τα καλά. Κι όλα αυτά στην πιο κρίσιμη καμπή του πρωταθλήματος.
Θα μου πείτε, δεν παίξαμε μπάλα στην Κομοτηνή. Το ξέρω. Δε μου λέει τίποτα. Απολύτως. Και στη Λεωφόρο που παίξαμε πολύ καλή μπάλα εισπράξαμε τέσσερα και φύγαμε με άδεια χέρια. Στο τέλος τα κουκιά μετράνε. Έτσι πάει πάντα. Κανείς δε θα θυμάται τις εμφανίσεις. Αυτές είναι για τους προπονητές. Για να βγάζουν συμπεράσματα και να διορθώνουν τα κακώς κείμενα. Για την ομάδα μας όμως στην παρούσα φάση, σημασία έχει πρωτίστως το αποτέλεσμα. Ειδικά για τον φετινό Παναιτωλικό που χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε να χαροπαλεύει. Το έστρωσε πάντως το πράγμα με τον κυρ Γιάννη και αυτό – για μια ακόμη φορά- οφείλουμε να του το πιστώσουμε.
Ταμείο βέβαια γίνεται στο τέλος και ακόμα δεν έχει τελεσιδικήσει κάτι οριστικά. Το πράγμα όμως φαίνεται κατά που πάει. Δείχνει. Στα δικά μου τα μάτια, ο Παναιτωλικός την έσωσε τη χρονιά φέτος. Θα τους πάρει τους βαθμούς που χρειάζεται προκειμένου να κλειδώσει και μαθηματικά την παραμονή.
Αυτό βέβαια σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι πρέπει να εφησυχάζουμε. Τώρα που είμαστε στα πάνω μας, τώρα που η ψυχολογία είναι στο ζενίθ της, τώρα που ρίξαμε στα σχοινιά το δεύτερο βασικό υποψήφιο (μετά την Καλλονή) για υποβιβασμό Πανθρακικό, τώρα είναι που πρέπει να τελειώσουμε μια και καλή τη δουλειά.
Ακολουθεί η Βέροια που –επίσης στα δικά μου πάντα μάτια- είναι το τρίτο φαβορί για πέσιμο. Μια Βέροια η οποία για άλλα ξεκίνησε και αλλού πάει. Αν δηλαδή την κερδίσουμε, εμείς χαιρετάμε και πάμε για άλλα (ψηλότερα) κι εκείνοι μπλέκουν για τα καλά. Με διπλό μάλιστα θα έχουμε και με αυτούς το πλεονέκτημα της ισοβαθμίας (ισοπαλία στο Αγρίνιο το πρώτο παιχνίδι).
Είναι η ευκαιρία μας. Με μια Βέροια που ταλανίζεται από αλλαγές προπονητών και παικτών και μόνο ηρεμία δεν υπάρχει, η ομάδα μας μπορεί να πετύχει τη νίκη που θα βάλει οριστική σφραγίδα στην παραμονή. Κι άστους μετά να σφαχτούνε. Το λέω αυτό γιατί προβλέπω ότι ο Πανθρακικός θα το κάνει το διπλό στην Καλλονή και θα πλησιάσει όποιον χάσει στο δικό μας παιχνίδι.
Ακόμη και η ισοπαλία πάντως, μια χαρά θα είναι. Δε μας χαλάει καθόλου. Αλλά και στη χειρότερη αν χάσουμε, δε χανόμαστε. Δε χρειάζεται να φτάσουμε όμως ως εκεί. Τώρα είναι η ευκαιρία μας.
πηγή: http://agrinionews.gr Π.Κ.
