Της Φωτεινής Τσιτσώνη – Καβάγια Εκπαιδευτικού
Η γλώσσα των αξιών είναι δύσκολη, πολύ δύσκολη. Λένε μάλιστα σήμερα πως, οι ηθικές αξίες του ανθρώπου «πάνε περίπατο!». Όμως, όχι. Δε συμβαίνει αυτό, γιατί μέσα σ’ αυτές τις αξίες κρύβεται ο «αιώνιος άνθρωπος».
Και είναι οι αξίες αυτές συνυφασμένες με τη ζωή, γιατί δίχως αυτές η κοινωνία δεν μπορεί να επιζήσει και οπωσδήποτε εξακολουθούν να ισχύουν και σήμερα, παρόλο που σ’ αυτή, δηλ. στην κοινωνία τώρα επικρατούν νέες τεχνικές.
Είναι αλήθεια πως ο άνθρωπος πρέπει να ζει για κάτι περισσότερο από τον εαυτό του και όχι μόνο για ατομική του ευχαρίστηση. Να μη σκέφτεται και πάρα πολύ τη μοίρα του, επειδή θα βρίσκει χίλιες αιτίες για να’ ναι δυστυχής, αλλά να προσπαθεί να βρει ένα παρόν, για το οποίο θα’ χει το δικαίωμα να ’ναι περήφανος πιστεύοντας στη δύναμη της θέλησης και της προσφοράς και της αγάπης.
Μέσα στο ανθρώπινο δάσος υπάρχουν παντός είδους δέντρα. Κάποια από αυτά είναι απλά καλλωπιστικά, και χρησιμοποιούνται προς καλλωπισμό. Άλλα όμως είναι πολύ απαραίτητα και βοηθούν στη ζωή. Δίπλα στον ανθρώπινο φοβερό συρφετό συναντάς πολλές φορές την αφοσίωση, την τρυφερή αγάπη και τη σταθερότητα και μέσα στη δυστυχία συναντάς ανθρώπους τρυφερούς, γενναιόδωρους και φιλάνθρωπους με την ευρύτερη έννοια της λέξης.
Εδώ, λοιπόν, σ’αυτή τη μικρή κοινωνία του Μεσολογγίου όπου ζούμε, υπάρχουν κάποιες κυρίες, που έχουν βάλει ως στόχο στη ζωή τους, να υπηρετούν εθελοντικά και χωρίς κάποιο συμφέρον τις αξίες της ευσπλαχνίας, της αγάπης, της φιλανθρωπίας, συμπαραστεκόμενες στο συνάνθρωπο, αφιερώνοντας σ’ αυτόν τη ζωή τους ολόκληρη ή και κάποιο μέρος από αυτή.
Κι είναι αυτές που από χρόνια έχουν κατανοήσει πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να δίνεις χαρά στους άλλους, προσφέροντας τον εαυτό τους στη διαπαιδαγώγηση των μικρών μαθητών είτε ως εκπαιδευτικοί, είτε κατηχώντας μικρούς και μεγάλους στα γράμματα τα «ιερά», όπως έλεγε ο Απόστολος του Χριστού, Παύλος, είτε υπηρετώντας τους ανήμπορους και τους ηλικιωμένους μέσα από τα κοινωνικά συσσίτια, βρισκόμενες πάντα μέσα σε όλες τις κοινωνικές προσφορές στην πόλη μας, μέσω της Ιεράς μας Μητροπόλεως.
Και πραγματικά. Τι θα πρέπει αυτή η κοινωνία να χρωστάει σε τέτοιους ανθρώπους θυσίας, που ό,τι κάνουν το κάνουν αυθόρμητα κι εθελοντικά δίνοντας χαρά στους άλλους;
Και στ’ αλήθεια. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να δίνεις χαρά στους συνανθρώπους σου. Και τις περισσότερες φορές αυτό είναι τόσο απλό και το νιώθεις με μια και μόνη επίσκεψή σου σ’ένα ίδρυμα, όπου περισσεύει ο ανθρώπινος πόνος, π.χ. σ’ένα νοσοκομείο ή σ’ένα γηροκομείο, όπου παίζονται δράματα ανθρώπινα, που πρέπει όμως να τα βλέπουμε, για να συμπαραστεκόμαστε σ’αυτούς που έχουν την ανάγκη του ανθρώπου όσο μπορούμε, επειδή όταν αγνοούμε τον συνάνθρωπο γινόμαστε αδιάφοροι και σκληροί.
Ώστε υπάρχει ανθρώπινος πόνος; Και βέβαια υπάρχει. Κι εμείς τι κάνουμε για να τον απαλύνουμε; Είναι πολύ απλό. Μια και μόνη επίσκεψή μας σ’ένα τέτοιο ίδρυμα, αρκεί.
Γηροκομείο! Εκεί που η αγάπη αγωνίζεται σκληρά να βοηθήσει τον ηλικιωμένο άνθρωπο. Ένας χώρος όπου περισσεύει η αξία «Άνθρωπος», όπου κυριαρχεί ο σεβασμός στην προσωπικότητα του καθενός!
Γηροκομείο! Οίκος Ευγηρίας! Ίσως η μοναδική ελπίδα του μοναχικού ανθρώπου, μια μεγάλη δωρεά σ’αυτόν.
Μήπως άραγε δεν είναι χρέος όλων μας να τιμούμε το «γήρας»; «Γήρας τιμάν», είπε χαρακτηριστικά ο αρχαίος Λακεδαιμόνιος σοφός, Χίλων.
Ευτυχισμένο σπίτι είναι εκείνο όπου υπάρχουν ενωμένα η πολυθρόνα της γιαγιάς και η κούνια του μωρού, συμπληρώνει ένας άλλος θυμόσοφος, μεγάλος συγγραφέας.
Υπάρχουν όμως πολλές φορές περιπτώσεις, που αυτό δεν είναι εφικτό για διαφόρους λόγους και οι παππούδες τότε αναγκάζονται να καταφύγουν στους Οίκους Ευγηρίας, όπου εκεί συναντούν από «ανθρώπους αγγέλους» την αγάπη, τη φροντίδα και τη στοργή, που τόσο έχουν ανάγκη και που δε θα την είχαν αν ήταν μόνοι τους.
Κι είναι αρκετοί οι ηλικιωμένοι του Γηροκομείου Μεσολογγίου, πάνω από εβδομήντα άτομα, όπου βρίσκουν εκεί τη θαλπωρή και την περιποίηση. Γέροι οι περισσότεροι στο σώμα αλλά νέοι στην ψυχή!
Κι ένα γεναριάτικο απογευματινό, μια ομάδα κυριών πραγματοποιεί επίσκεψη στο Γηροκομείο, για να’ρθει λίγο σε επαφή με την τρίτη ηλικία, κρατώντας για όλους δωράκια μικρά, που όμως, έδωσαν μεγάλη χαρά.
Φωτίστηκαν τα γέρικα αλλά τόσο λαμπερά μάτια από δάκρυα, δάκρυα συγκίνησης κι ευγνωμοσύνης! Τα χείλη άνοιξαν σε χαμόγελο πλατύ. «Την ευχή μας να’χετε!», ψιθύρισαν κάποιοι από αυτούς.
Καρδιές αγαθές, που προσμένουν τον επισκέπτη, κι όσες από αυτές έχουν τη δυνατότητα να αναπολούν τα περασμένα, αν τους το επιτρέπει ο κουρασμένος από τη ζωή νους τους, ζωντανεύουν αναμνήσεις που τις χαροποιούν. Βαθύς ο μυστικός κόσμος της ψυχής! Είναι, βέβαια και κάποιες, που δεν τις ενδιαφέρει πια τίποτα το γήινο και το κοσμικό, αφού ζουν σ’έναν δικό τους κόσμο.
Κτήριο τεράστιο το Γηροκομείο Μεσολογγίου, χτισμένο από την ευλάβεια σεβαστών ιερωμένων αλλά και από δωρεές θεοσέβαστων συμπολιτών μας.
Χώροι άνετοι, πεντακάθαροι, περιποιημένοι, που σου θυμίζουν τη ζεστασιά και τη θαλπωρή του σπιτιού. Χώροι όπου περισσεύουν ο πολιτισμός και ο σεβασμός στην ανθρώπινη αξιοπρέπεια! Κι αυτό καταδεικνύεται περίτρανα από την αφοσίωση και την αγάπη με την οποία περιβάλλουν και κάνουν το καθήκον τους, τόσο οι νοσηλεύτριες, που προσφέρουν εκεί τις υπηρεσίες τους, όσο και το διοικητικό προσωπικό αλλά και οι βοηθοί του Ιδρύματος, και που όλοι μαζί συντελούν στην πολύ καλή λειτουργία του. Τους αξίζουν συγχαρητήρια!
Μέσα μας, να θυμόμαστε πως, πάντα υπάρχει κάτι καλύτερο από τον υπόλοιπο εαυτό μας, που κρίνει κυριαρχικά τις πράξεις μας και τοποθετεί τον εαυτό μας πάνω από συμφέροντα κι από γνώμες. Ας δώσουμε, λοιπόν, στόχους στη ζωή μας, για να γίνει έτσι λιγότερο χαμόσυρτη, αφού ανθρωπισμός είναι να βλέπεις μέσα σ΄όλον τον κόσμο τον εαυτό σου και μέσα στον εαυτό σου ολόκληρο τον κόσμο!
πηγή: http://agrinionews.gr
