Είναι πραγματικά εντυπωσιακός ο τρόπος με τον οποίο ορισμένοι εκφράζουν την αγωνία τους για τον φτωχό πλην τίμιο αγρότη του μόχθου, τον αδικημένο της ζωής (και της κυβέρνησης βεβαίως – βεβαίως), τον Έλληνα ( ή και αλλοδαπό, καμιά σημασία δεν έχει) που στο καναβάτσο τον έχουν μονίμως ριγμένο.

• Ποτάμια τα δάκρυα απ’ τους αυτόκλητους υπερασπιστές της αγροτιάς, …αυτούς τους ίδιους που όταν είχαν τη μικρή, τη μεγαλύτερη ή την απόλυτη εξουσία στα χέρια τους, αδυσώπητα τους χτύπησαν, τσακίζοντας κάθε τους όνειρο.

Και έρχονται τώρα, ανήξεροι δήθεν για το φόνο, ως λευκές περιστερές, άσπιλες, αμόλυντες και υπεράνω πάσης υποψίας, να πουλήσουν ηθική και συμπαράσταση.

Θράσος  απύθμενο είναι αυτό, αλλά δεν θα σταθούμε εκεί. Δικαίωμά τους. Αφού δεν ντρέπονται, πολύ καλά κάνουν.

Κατά τη γνώμη μας, πάντως, το κουτόχορτο έχει προ πολλού σταματήσει να φυτρώνει σε ετούτα τα χώματα. Χώρια που απ’ την πολύ κατανάλωση, δεκαετίες τώρα, μια δυσανεξία, την πάθαμε, ρε αδερφέ. Αντιδρά ο οργανισμός πια. Δεν το σηκώνει το δούλεμα.

Το θέμα μας είναι ότι ακούμε, βλέπουμε και διαβάζουμε όλα αυτά τα χαριτωμένα, …αλλά μισή πρόταση δεν υπάρχει πουθενά και από κανέναν.

• Μας λένε τι δεν θέλουν. Να μας πουν κάποια στιγμή και τι θέλουν, όμως.
• Μας επισημαίνουν το λάθος. Να μας που πιο είναι και το σωστό, όμως.
• Μας δείχνουν τα εμπόδια. Να μας δείξουν και τον άλλο δρόμο, όμως.

Το να κάθεσαι, αγαπητέ, στην άνεση που σου έχει εξασφαλίσει το σύστημα που τόσο πιστά υπηρετείς, να φιλοσοφείς μόνο και να κουνάς το δαχτυλάκι, να λες εξυπναδούλες και χαζομαρούλες, να το παίζεις φωτεινός παντογνώστης και να αυτοθαυμάζεσαι στο τέλος, για το πόσο υπέροχος είσαι και τι ωραία που τα λες, ε, …εεε, …παραπέμπει αλλού το πράγμα!

Έχει, ωστόσο, και την αστεία του πλευρά όλο αυτό. Και είναι πραγματικά αστείο να βλέπεις τον «τίποτα», να προσποιείται το «κάτι». Πόσο μάλλον όταν δεν ξέρει ούτε καν να προσποιείται!

Τόσο «δήθεν» που καταντά γραφικό!