Γράφει η Αναστασία Β. Μήτσου*

Σ’ αυτή τη μικρή πρόταση θα περιέκλεια όλη την αξία και σημαντικότητα της νέας (και των προηγούμενων, βέβαια) ποιητικής συλλογής της ποιήτριας Κατερίνας Λιβιτσάνου- Ντάνου.

Η νέα ποιητική συλλογή της πολυγραφότατης Κατερίνας «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ» (εκδόσεις Βακχικόν 2020), με τα σαρανταπέντε (45) ποιήματα που την απαρτίζουν, επαναφέρει στο προσκήνιο της σκέψης μας και της μνήμης μας πολλά από εκείνα τα τραγικά γεγονότα  που στιγματίζουν την εποχή μας, την ανθρωπότητα ολόκληρη, και κυρίως όσους, αδιάφοροι και ψυχροί, τα προκαλούν. Η Κατερίνα, με τη φωνή της ευαισθησίας και της αγωνίας για τις πληγές του κόσμου, επιδιώκει ξανά να μας κρατήσει άγρυπνους μπροστά στα αλλεπάλληλα δράματα κατατρεγμένων ανθρώπων και λαών, ή στην προσωπική τραγωδία, κυρίως παιδιών, που μέσα στη λαίλαπα του τρόμου, της αναλγησίας, της αδιαφορίας και της απάνθρωπης ψυχρότητας, παλεύουν για επιβίωση και λύτρωση. Είναι πιστοποιημένη πλέον η ευαισθησία της απέναντι σε τέτοια θέματα, και όλη η ποίησή της σφραγίζεται από αυτή.

Ο τίτλος της συλλογής «ΣΤΗ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ», μας προδιαθέτει για προσεγγίσεις καταστάσεων, συμβάντων, βιωμάτων, που ως ειδήσεις μένουν για πολύ λίγο στην επικαιρότητα, μπορεί και ως δευτερεύουσες ή ήσσονος σημασίας μέσα στον ορυμαγδό πληροφοριών, στη σκιά όμως του κόσμου παίρνουν τις διαστάσεις που η σημασία τους και η βαρύτητά τους επιβάλλει. Σ’ αυτή τη σκιά τα βρίσκει η ποίησή της και πασχίζει να τα κρατήσει στο φως γιατί, συνήθως, οι θύτες και οι στόχοι τους προτάσσονται, τα θύματα έπονται.

Μπορεί το δράμα των δεύτερων να εμπλουτίζει το δελτίο ειδήσεων με εικόνες, φωνές διαμαρτυρίας ή συμπόνοιας, αλλά…… ποιος να ενδιαφερθεί ουσιαστικά να γιάνει τέτοιες πληγές, αφού σε όλους μας αναλογεί μερίδιο ευθύνης; Έτσι, όλα μένουν τραγικά αδιάφορα για τους περισσότερους, στη σκιά του κόσμου. Ποιήματα όπως: «Ο όρκος», «Απόγνωση», «Αργά τα βράδια», «Η βράβευση», «Ματαιοδοξία», «Περιμένοντας δικαίωση», «Πίσω από τη μάσκα», «Πρόωρη φυγή», «Σύναξη γυναικών», «Το σημείωμα», πιστοποιούν αυτή την αλήθεια και δικαιώνουν τον τίτλο. Προς επίρρωση τούτου, θα αναφέρω κάποιους στίχους: Από το ποίημα «Απόγνωση»: ………. ο Ιμπραήμ απ’ το Χαλέπι/……./Δεν έχει ούτε ένα λουλούδι ν’ αποχαιρετήσει τον νεκρό του πατέρα!/Θυμάται όμως που του ‘λεγε γι’ αυτά/να τ’ αγαπά, να τα μυρίζει/να τα προσέχει/γιατί αυτά είναι η ζωή, η ελπίδα, η ομορφιά…..

Στο ποίημα «Πρόωρη φυγή» το οποίο μάλιστα βραβεύτηκε με το β΄ βραβείο ποίησης από τον Ε. Π. Ο. Κ. ( διαγωνισμός για την έντεχνη ποίηση προς τιμήν Διονυσίου Σολωμού), γράφει: Στον προσφυγικό καταυλισμό του Χαν Γιουνές απόψε/σκοτείνιασε νωρίς, ο ήλιος κρύφτηκε στον απόηχο/μιας σφαίρας δολοφονικής……./Οι μάνες με τα μαύρα μαζευτήκαν στην αυλή/του σπιτιού της εννιάχρονης Χανίν, να θρηνήσουν/………τον πρόωρο χαμό της…..

Με τον τίτλο, λοιπόν, της προσέγγισής μου «Κι αν ακόμη χαθούν τα τεκμήρια…..», ήθελα να τονίσω τούτο ακριβώς: Κι αν κάποια στιγμή χαθούν τα αρχεία επαλήθευσης τέτοιων συμβάντων που κηλίδωσαν τη ζωή μας πάνω σ’ αυτόν τον όμορφο πλανήτη, ποιήματα σαν της Κατερίνας θα μας υπενθυμίζουν πόσο κι από ποιους ρημάχτηκε η ανθρώπινη ζωή.

Άλλα ποιήματα της συλλογής όπως «Αμηχανία», «Ανάπαυλα», «Μια άλλη μέρα», «Απουσία», καταδεικνύουν τη σημασία που δίνει η ποιήτρια στην ανθρώπινη επικοινωνία, στη φιλία, στους άρρηκτους δεσμούς με αγαπημένα πρόσωπα, έστω κι αν «έφυγαν». Δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά αφού η ποίησή της είναι κυρίως ανθρωποκεντρική: στρέφεται γύρω από τον ανθρώπινο πόνο, το όνειρο, τη νοσταλγία, αλλά και την αλληλεγγύη και αλληλοκατανόηση. Κι όσο κι αν οι λέξεις της και τα εκφραστικά μέσα αναπαριστούν συμβάντα του κόσμου ή καθημερινά δρώμενα, πάντα αφήνει πόρτες και παράθυρα ανοιχτά στον αναγνώστη για θέαση και στοχασμό.

Θα μπορούσα ν’ αναφέρω κι άλλους στίχους από ποιήματα που αναφέρονται στη φύση και στο πώς μας διδάσκει με τις εικόνες της ή τα τερτίπια της, σε μια φωτογραφία και την καταλυτική δύναμή της, αλλά τους αφήνω στην αδημονία του αναγνώστη.

Να είσαι γερή, δυνατή και ζωντανή σε πνοή και αισθήματα Κατερίνα, για να μας υπενθυμίζεις με τα ποιήματά σου (και με τα πεζά σου, βέβαια) πόσο άγρυπνοι πρέπει να παραμένουμε απέναντι σε όσα πληγώνουν και πονούν τούτη την πλάση.

*Φιλόλογος-Ποιήτρια

agriniopress.gr