Το λεωφορείο των ΚΤΕΛ έφτασε μετά από ένα τρίωρο ταξίδι υπό καταρρακτώδη βροχή στον σταθμό υπεραστικών λεωφορείων της «Ιερής Πόλης» του Μεσολογγίου. Έκτος από το τμήμα ενός παμπάλαιου τείχους που μπόρεσα να διακρίνω και έναν χαριτωμένο αναβάτη που πάνω στο άλογο διέσχιζε την περιφερειακή οδό της πόλης, τίποτα δεν φαινόταν ιδιαίτερα ενδιαφέρον έως εκείνη την στιγμή. Μέχρι που πέρασα την πύλη του τείχους που περιβάλει το ένδοξο Μεσολόγγι.
Αναδημοσίευση από iefimerida.gr
Είναι πραγματικά άδικο για κάποιες πόλεις της Ελλάδας που τις γνωρίζουμε μόνο από την ιστορική τους σημασία, όπως η πολιορκία του Μεσολογγίου για παράδειγμα, ή ακόμα πιο απογοητευτικά, αποκλειστικά και μόνο για τα τοπικά τους εδέσματα, όπως το ξακουστό αυγοτάραχο.
Το Μεσολόγγι έχει πολύ περισσότερα να προσφέρει από απλά μια ιστορική αναδρομή ή ένα ταξίδι γευσιγνωσίας. Πρώτα απ όλα είναι οι άνθρωποι του. Ζεστοί, φιλόξενοι, απλοί χωρίς να είναι απλοϊκοί και με πολλή μεγάλη αγάπη για την τέχνη και τα γράμματα. Ένας από αυτούς ο Περίανδρος Παπανικολάου που ανέλαβε και την ξενάγηση μας στην γενέτειρα του.
Εποχιακός εργάτης στις Αλυκές, πηγή πλούτου για την περιοχή, ο Περίανδρος είναι στην πραγματικότητα ενας σπουδαίος ποιητής, που μόλις πρόσφατα εξέδωσε την τελευταία συλλογή του με τον τίτλο «Προβέντζα» απο τις εκδόσεις Οστρια. Όπως δηλαδή ονομάζουν οι ντοπιοι το καταστροφικό δυτικό μπουρίνι, δίνοντας μια πρώτη γεύση για το περιεχόμενο των στίχων του.
Πρώτη στάση η κεντρική πλατεία της πόλης, «Μάρκου Μπότσαρη», εκεί όπου αδειούχοι στρατιώτες του φημισμένου στρατοπέδου της πόλης «Σχης Καραχρήστος, 2/39 Ευζώνων», φοιτητές από το ΤΕΙ της περιοχής και ντόπιοι κάθε ηλικίας απολαμβάνουν τον καφέ τους. Λίγα μέτρα πιο κάτω σε έναν πεζόδρομο βρίσκεται το Avant Garde, ένα από τα πιο χιπ μέρη της πόλης, το οποίο λειτουργεί και ως καφέ/μπαρ.
Αφού ήπιαμε τον απαραίτητο καφέ για την συνέχεια που θα ακολουθούσε, ξεκινήσαμε να επισκεφθούμε κάποια από τα πιο σημαντικά αξιοθέατα της ένδοξης αυτής πόλης. Ο «Κήπος των Ηρώων», το ταφείο δηλαδή των ηρώων της ξακουστής πολιορκίας της πόλης από τους Τούρκους το 1826, η Πινακοθήκη Σύγχρονης Τέχνης με την ενδιαφέρουσα συλλογή της , ο δρόμος της Τουρλίδας που οι κάτοικοι του Μεσολογγίου ανεβοκατεβαίνουν με τα ποδήλατα τους και η περίφημη Ιερά Μονή Αγίου Συμεών, ήταν κάποια από τα σημεία που επισκεφθήκαμε προτού κατηφορίσουμε στο πιο εντυπωσιακό αξιοθέατο της πόλης, την ίδια την λιμνοθάλασσα της.
Εκεί σου κόβεται πραγματικά η ανάσα. Η Λιμνοθάλασσα, η οποία αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους υγροβιότοπους της Ευρώπης σε καθηλώνει με την ομορφιά της. Τα ιβάρια, οι γαίτες, οι ψαροκαλύβες πάνω στους πασσάλους (πελάδες), το νησάκι του Άγιου Σώστη, τα φλαμίνγκο (ή κάποιο άλλο από τα 200 είδη πουλιών που ζουν στην περιοχή) και τα ήρεμα νερά της σε ταξιδεύουν σε ένα κινηματογραφικό τοπίο.
Το Μεσολόγγι δεν είναι αυτό που θα περιγράφαμε ως τουριστική πόλη. Είναι σαν να μην νοιάζονται ούτε οι αρχές ούτε οι κάτοικοι για να προσελκύσουν τους ταξιδιώτες είτε από Ελλάδα, είτε από το εξωτερικό. Τα ξενοδοχεία είναι περιορισμένα, τα εστιατόρια διατηρούν την απογευματινή σιεστα και οι επενδύσεις σε αυτόν τον τομέα είναι ελάχιστες. Παρ όλα αυτά το ίδιο το Μεσολόγγι σε κρατά με έναν περίεργο τρόπο στα μέρη του, τα οποία και θες οπωσδήποτε να ανακαλύψεις.
Η ξενάγηση είχε ήδη επιφέρει την κούραση στα πόδια που πια αναζητούσαν εναγωνίως ένα μέρος να ξεκουραστούν. Η ώρα είχε ήδη περάσει και η επιθυμία μας για φαγητό είχε πια κάνει την εμφάνιση της. Περιδιαβαίνοντας τα πανέμορφα στενά της πόλης φτάσαμε έξω από μια γωνιακή ταβέρνα. Το όνομα της είναι «Δημητρούκας», από το όνομα του ιδιοκτήτη της, όπως πολλές φορές συνηθίζεται στις επαρχιακές πόλεις. Εδώ όμως δεν θα βρείτε τίποτα το συνηθισμένο.
Το φαγητό είναι εξαιρετικό ακόμη και με τα δεδομένα πολύ καλών εστιατορίων της Αθήνας, με λιχουδιές που σπάνια θα συναντήσετε αλλού, όπως το τοπικής καλλιεργιας ψητό χέλι και το πετάλι στα κάρβουνα, το αυγοτάραχο, τα παστά του ψάρια (κυρίως γαύρος, αλλά αν πετύχετε μεξυναρι προτιμηστε το!), οι ζουμερές του γαρίδες, η υπέροχη ταραμοσαλάτα του και οι φρεσκοκομμένες τηγανίτες του πατάτες. Τα φρέσκα ψάρια και θαλασσινάτης ημέρας μυρίζουν ακόμη αλάτι και ιώδιο. Φιλικό σέρβις, πεντακάθαρο περιβάλλον και ανθρώπινη ατμόσφαιρα. Μπορεί να είναι λίγο πιο ακριβό από τα υπόλοιπα εστιατόρια της πόλης, αλλά σίγουρα αξίζει τα λεφτά του.
Άλλες επιλογές για φαγητό είναι το «Αρχοντικό» (της Περσεφόνης) που γεμίζει κάθε μέρα από δεκάδες παρέες φοιτητών και φαντάρων, η «Αγορά», ή για κάτι πιο απλό και γρήγορο, το πασίγνωστο σουβλατζίδικο «Πρώτων Βοηθειών», που οι ντελιβεράδες του συνωστίζονται τις βράδυνες ώρες στην πίσω μάντρα του στρατοπέδου για να ταΐσουν τους ένδοξους φαντάρους μας.
Για την διασκέδαση σας, μην περιμένετε μεγάλα κλαμπ, με εκκωφαντική μουσική και δυνατά φωτορυθμικά. Εδώ τα πράγματα είναι πιο απλά. Μικρά μπαράκια, κάποια με πραγματικά ξεχωριστή διακόσμηση, θα φροντίσουν για την ψυχαγωγία σας. Έκτος από το προαναφερθέν Avant Garde, δημοφιλή μέρη για ποτό είναι το «Σούσουρο», το «Μπιστρό» και το «Loft».
Το Μεσολόγγι (η ονομασία προέρχεται από τις ιταλικές λέξεις «mezzo» και «laghi» (Λίμνη στην Μέση) αποτέλεσε πηγή έμπνευσης τόσο για τον Λόρδο Βύρωνα όσο και για τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό. Είναι μια πόλη φιλική για οικογένειες, για φανατικούς του ποδηλάτου και για φυσιολάτρες κάθε είδους. Επίσης, μπορείτε να κάνετε καγιάκ ή ιππασία.
Για την διαμονή σας επιλέξτε το «Θεοξενία», το «Πέτρινο» ή γιατί όχι το ξακουστό μέρος όπου περνάνε την άδεια τους οι φαντάροι, το «Liberty».
πηγή: http://agriniovoice.gr
