Τεράστια νίκη με την Τρίπολη. Μισή κατηγορία ήταν. Έκατσε και το χηνάρι στη Βέροια. Όπως ακριβώς τα είχα… υπολογίσει και φυσικά όπως μας βόλευε.   Τι να γίνει, εκεί που φτάσαμε έπρεπε να κοιτάμε και τους άλλους αντιπάλους. Το τι αποτελέσματα φέρνουν. Και η μοιρασιά στην Βέροια βόλεψε πάρα πολύ. Περισσότερο… βόλεψε βέβαια η νίκη επί του Αστέρα. Μια νίκη που κατακτήθηκε με πολύ κόπο, ιδρώτα και κόντρα σε-διαιτητικές- αντιξοότητες. Αλλά για να μη γκρινιάζω πάλι, το προσπερνώ και πάμε παρακάτω.

Κομοτηνή έχει το πρόγραμμα σήμερα και αν μη τι άλλο εκεί παίζεται η… άλλη μισή κατηγορία. Με διπλό, δεν το συζητώ, καθαρίσαμε. Ακόμη και με ισοπαλία πάντως θα είμαστε καλά. Αυτό που έγραφα τις προάλλες. Τέσσερις τουλάχιστον βαθμοί στα τρία επόμενα ματς. Οι τρεις ήρθαν την Κυριακή. Ψάχνουμε έναν και μακάρι να είναι  σήμερα. Θα έχουμε επτά –συν ένα της ισοβαθμίας- οκτώ πόντους κάβα από τον Πανθρακικό και φυσικά άλλον αέρα. Και από εκεί και πέρα χωρίς το μεγάλο άγχος που πάντα υπάρχει και φαίνεται στα παιχνίδια μας, είναι πολύ πιο εύκολο να έρθουν και τα ακόμη καλύτερα αποτελέσματα. Αν δηλαδή δε χάσουμε στην Κομοτηνή, νομίζω και στη Βέροια θα φύγουμε αήττητοι. Θέμα ψυχολογίας. Φυσικά και ομάδας, μιας και… σιγά τον Πανθρακικό και τη Βέροια.

Δε θέλω να συζητάω καν το ενδεχόμενο ήττας σήμερα Όχι ότι… πέσαμε κιόλας, αλλά όπως και να έχει μπαίνουμε σε κυκεώνα. Θα μας περιμένει η Βέροια μετά με… ανοιχτές αγκάλες. Και με ψυχολογία – δική μας- τουλάχιστον περίεργη. Η πραγματική μάχη λοιπόν δίνεται σήμερα. Στην Κομοτηνή. Με την ομάδα του Ελευθερόπουλου. Η οποία εσχάτως εκεί μέσα κέρδισε ολόκληρο Παναθηναϊκό. Αυτό από μόνο του φτάνει για να αναδείξει και τις δυσκολίες της αναμέτρησης. Μιας αναμέτρησης που το άγχος και την πίεση θα την έχουν φυσικά οι θρακιώτες. Εκεί ποντάρουμε περισσότερο. Στο δικό τους άγχος. Αυτό αν εκμεταλλευτούμε, τους την κάτσαμε. Μέχρι και εύκολα έρχεται το διπλό και… ξηλώνεται ο Κωστούλας την πενηντάρα!

Σε αυτό το παιχνίδι λοιπόν, θεωρητικά και λόγω της μεταγραφικής περιόδου που έχει αρχίσει επίσημα εδώ και δύο εβδομάδες, θα έπρεπε να πάμε ενισχυμένοι. Με κάποιους νέους παίκτες. Οι οποίοι αποκτήθηκαν (δύο τον αριθμό μέχρι στιγμής) αλλά βρίσκονται ακόμη στα… πιτς. Ανέτοιμοι και οι δύο. Και ο τερματοφύλακας και ο Λευκορώσος χαφ. Για τον Κριστιάνο και τον Αλεξίεβιτς μιλώ. Με το πρωτάθλημα να βρίσκεται στην κόψη του ξυραφιού, την ομάδα να… φωνάζει ότι θέλει ενισχύσεις και τον Μαντζουράκη να τις περιμένει πως και πως, δεν είναι και το πιο… σοφό να αποκτάς ανέτοιμους παίκτες. Τι να το κάνω εγώ αν στην πορεία βγει τερματοφυλακάρα ο Κριστιάνο και παιχτούρα ο Αλεξίεβιτς και του χρόνου – κούφια η ώρα αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται- είμαι στη Βου Εθνική; Γιατί, όσο κι αν έχουμε πάρει τα πάνω μας, όσο κι αν αγωνιστικά δεν αξίζουμε επ’ ουδενί να πέσουμε, στο μάτι μας έχουν βάλει (το ξαναλέω για να το χωνέψουμε καλά) και απ’ ότι φαίνεται, δεν… ησυχάζουν! Τον είδατε τον Λαμπρόπουλο με τον Αστέρα. Έπρεπε να τον συνετίσουν στο ημίχρονο για να βγει να παίξει πενηνταρίσια. Για σφάξιμο μας είχε (και αυτός).

Αφού λοιπόν έτσι συνεχίζεται το έργο και αφού δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να δουν τα μάτια μας σήμερα στην Κομοτηνή, εμείς οφείλαμε ως ομάδα να πάμε όσο πιο… αρματωμένοι μπορούμε. Αγωνιστικά. Με προσθήκες πανέτοιμες να προσφέρουν. Θυμηθείτε τον Ανέν που ήρθε Γενάρη και μπήκε μονομιάς στα βαθιά κι έβγαλε και μάτια. Για τέτοιας ετοιμότητας προσθήκες μιλάω.

Αυτό νομίζω το σημείο έπρεπε να το έχουν προσεγγίσει καλύτερα στην ΠΑΕ. Άλλωστε τώρα είναι που καίει. Τα δυο επόμενα ματς ή τελειώνουν την υπόθεση παραμονή υπέρ μας ή την περιπλέκουν για τα καλά.

Τέλος πάντων. Έστω κι έτσι, πιο ομάδα είμαστε από τον Πανθρακικό. Μακάρι να φανεί και στο γήπεδο.

                                                                                                            Π.Κ.