Γράφει ο Παπα- Ηλίας Υφαντής
Τα θαύματα, που έζησα είναι παρά πολλά. Θ’ αναφερθώ όμως μόνο σ’ ελάχιστα απ’ αυτά, μια και έρχονται συχνότερα στη μνήμη μου, επειδή είχαν και κάποιο στοιχείο περιπέτειας.
Το πρώτο, που θυμούμαι, συνέβη στην εφηβική μου ηλικία: Αφήναμε την ποτίστρα απ’ την οποία πίναμε νερό και το κανάτι στο πεζούλι του σπιτιού. Το σκυλί, που διψούσε, βρήκε την ευκαιρία να χώσει το μουσούδι του στο κανάτι, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να έχει την ιδιάζουσα των σκυλιών κακοσμία. Μίλησα στη μάνα μου σχετικά και μου συνέστησε να ρίξω στο κανάτι αγιασμό. Αλλά εγώ χλεύασα την αφέλειά της και προσπάθησα με διάφορα απορρυπαντικά να διώξω την κακοσμία. Όμως ματαίως! Για να αναγκαστώ τελικά να καταφύγω στη συνταγή της μάνας. Οπότε-ω του θαύματος!-η κακοσμία εξαφανίστηκε.
Γράφαμε μαθηματικά στην ογδόη Γυμνασίου, στο Αγρίνιο. Έλυσα τη μία άσκηση. «Παναγία μου, είπα, βοήθησέ με να λύσω άλλη μία, για να μην μείνω ανεξεταστέος». Και το θαύμα έγινε. «Μπράβο, παιδί μου, μου είπε ο μαθηματικός Νικόλαος Κοτζαμάνης, μου έγραψες την καλύτερη λύση». -«Δεν είναι δικιά μου, του είπα, είναι της Παναγίας»!…
Πήγαινα-παπάς πια- να λειτουργήσω στον Άγιο Αθανάσιο Πυργίου (Βελάοστας) Αγρινίου. Είχε βρέξει και συνάντησα ένα ρέμα με αρκετό νερό. Επιχείρησα να πετάξω απέναντι τα πράγματά μου, για να μπορέσω έτσι να περάσω ευκολότερα. Αλλά να που η ομπρέλα μου χτύπησε σε κάποιες λυγαριές και παρασύρθηκε απ’ το νερό. Διαμαρτυρήθηκα τότε στον Άγιο. Μετά όμως το πέρας της λειτουργίας-καλού κακού- είπα το περιστατικό στο εκκλησίασμα με την ελπίδα ότι κάποιος θα μπορούσε να βρει την ομπρέλα. Και να σε λίγο ένας χωριανός μου την έφερε. Για να πάρω έτσι την απάντηση από τον Άγιο για τη διαμαρτυρία που είχα διατυπώσει.
Πήγαμε , στο Πυργί, να διαβάσουμε τα πρόβατα ενός ξωμάχου που είχαν αρρώστια και ψοφούσαν. Όταν όμως φθάσαμε στον προορισμό μας,-κάπου μια ώρα δρόμο-διαπίστωσα ότι δεν είχα πάρει το πετραχήλι. Θυμήθηκα τότε ότι ο θαυμάσιος Ρουμάνος παπάς και συγγραφέας, Virgil Georgiou, έγραφε πως, αν ο παπάς δεν έχει πετραχήλι, μπορεί να χρησιμοποιήσει μια λωρίδα πανιού, την οποία ύστερα πρέπει να κάψει. Αυτό, λοιπόν έκαμα, αλλά με μισή καρδιά. Και εντούτοις το «διάβασμα» υπήρξε αποτελεσματικό.
Παρόμοιο περιστατικό είχα και στο Αγρίνιο. Πήγαμε με τον π. Χρυσόστομο Ντανάκα-διάκο τότε και μετέπειτα ιεροκήρυκα- να διαβάσουμε ένα κοπάδι, που είχε κι αυτό πρόβλημα αρρώστιας. Καθώς όμως διαβάζαμε μια προβατίνα άρπαξε την ελιά, που είχαμε για να ραντίσουμε το κοπάδι. Το γεγονός μας προκάλεσε νευρικό γέλιο, αλλά συνάμα και αισθήματα ενοχής. Τόσο απέναντι στη σοβαρότητα της προσευχής, όσο και απέναντι στον τσοπάνο, που θα μπορούσε να προσβληθεί. Και όμως και σ’ αυτή την περίπτωση το αποτέλεσμα υπήρξε θετικό.
Το μεγαλύτερο όμως θαύμα-σύμφωνα με την προσωπική μου εκτίμηση -ήταν αυτό, που έζησα, όταν έδινα τις πτυχιακές μου εξετάσεις. «Χρωστούσα» το μάθημα της εκκλησιαστικής ιστορίας, που περιλάμβανε δύο μεγάλους τόμους και είχα πελαγοδρομήσει. Το περίεργο είναι ότι δεν ζήτησα τη συνδρομή του Χριστού ή της Παναγίας ή κάποιου, όπως συνήθως κάνουμε, αγίου, αλλά του αείμνηστου συμφοιτητή μου Γιώργη (Γερμανού) Κουρκούτα, απ’ την Ηλεία, ο οποίος είχε πεθάνει διάκος στη Γερμανία, όπου σπούδαζε με υποτροφία. Κι εκείνος αμέσως μου «βρήκε» τον άνθρωπο, που θα μπορούσε να βοηθήσει στην περίπτωση αυτή και μας «όρισε» μάλιστα και άμεσο ραντεβού. Γιατί, φεύγοντας από το σπίτι, όπου φιλοξενούμουνα, συνάντησα στα σκαλοπάτια των Προπυλαίων του Πανεπιστημίου, έναν άλλο συμφοιτητή μας, το Σωτήρη (Χρυσόστομο) Ρουμελιώτη, καθώς εκείνος πήγαινε για να φύγει κι εγώ για να ιδώ κάποια σχετική με τις εξετάσεις ανακοίνωση. Που σημαίνει ότι αν πήγαινα έστω και λίγα δευτερόλεπτα νωρίτερα ή αργότερα, δεν υπήρχε περίπτωση να συναντηθούμε. Εξέθεσα στο συμφοιτητή μου, το πρόβλημά μου. Χαμογέλασε καθησυχαστικά και μου είπε: «Έπεσες στην περίπτωση! Εγώ είμαι βοηθός του καθηγητή. Θα διαβάσεις από εκεί ως εκεί, απ’ όπου ο καθηγητής επί μονίμου βάσεως εξετάζει». Και κατ’ αυτόν τον τρόπο πέρασα το μάθημα και μάλιστα με καλό βαθμό. Χάρη στην συμπαράσταση των δυο συμφοιτητών μου, που ομολογουμένως ήταν θαυμάσιοι άνθρωποι. Και που ο ένας απ’ τον κόσμο της αιωνιότητας και ο άλλος απ’ τον κόσμο της εφήμερης ζωής μεσολάβησαν με έναν τρόπο θαυμαστό, προκειμένου να απαλλαγώ απ’ τον εφιάλτη μου.
Παρόμοια περιστατικά θα μπορούσαν να αναφέρουν πάμπολλοι –κληρικοί και λαϊκοί- πάμπολλα. Και μάλιστα εντυπωσιακότερα και αποκαλυπτικότερα. Αλλά το αξιοπρόσεχτο σε κάθε τέτοια περίπτωση είναι ότι θα υπάρξουν πολλοί οι οποίοι είναι έτοιμοι να αμφισβητήσουν την αξιοπιστία των περιστατικών και να τα χαρακτηρίσουν ως τυχαίες συμπτώσεις ή αφελείς αυταπάτες. Όμως ας μου επιτραπεί να πω πως από την προσωπική μου σκοπιά πιστεύω ότι αντίθετα αφελής αυταπάτη είναι το να μην πιστεύει κάποιος στο θαύμα. Δεδομένου ότι, όχι μόνο κάποια ξεχωριστά περιστατικά, αλλά και η καθημερινή μας πραγματικότητα, από την ώρα, που γεννιόμαστε, μέχρι την ώρα που φεύγουμε απ’ τη ζωή είναι ένα ατέλειωτο θαύμα. Γιατί όλα αυτά, που μας περιβάλλουν και συμβαίνουν μέσα μας και γύρω μας,από τον μικρόκοσμο μέχρι τον μακρόκοσμό, είναι κρίκοι και ψηφίδες ενός απέραντου θαύματος. Κυριολεκτικά κολυμπάμε μέσα στο θαύμα, όπως τα ψάρια μέσα στο νερό. Και είναι τόσο αφελές να αμφισβητούμε το θαύμα, όσο αφελές θα ήταν να αρνηθούν τα ψάρια την πραγματικότητα των ωκεανών μέσα στους οποίους ζουν και κολυμπούν.
papailiasyfantis.wordpress.com
