γράφει ο Πάνος Αμυράς
Τον Ιανουάριο του 2018, όταν τα συνδικάτα είχαν προχωρήσει σε κινητοποιήσεις αντιδρώντας στο πολυνομοσχέδιο που θα ψήφιζε τότε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ., ο Αλέξης Τσίπρας τα είχε βάλει με το ΚΚΕ και τη ΓΣΕΕ.
Χωρίς να το κατονομάσει, ο τότε πρωθυπουργός είχε ειρωνευτεί το ΚΚΕ ότι πορευόταν σαν τους Χιλιαστές με τη λογική ότι κάποτε θα έρθει η επανάσταση, ενώ τα έβαλε με τη ΓΣΕΕ, γιατί δεν είχε βάλει πλάτη στο δημοψήφισμα του 2015 όταν τα συνδικάτα υποστήριζαν το «ναι» και εκείνος το «όχι», μέχρι να κάνει την περίφημη «κωλοτούμπα».
Από χθες, περασμένα, ξεχασμένα. Ο ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε στις απεργίες της ΑΔΕΔΥ, του Εργατικού Κέντρου Αθηνών και της ΟΤΟΕ, είναι ζήτημα χρόνου να λάβει μέρος και στις κινητοποιήσεις της ΓΣΕΕ, εφόσον προκηρυχθούν. Ο Ευκλείδης Τσακαλώτος ήταν πρώτος στον αγώνα, ενώ μέχρι πριν από λίγους μήνες βρισκόταν στην απέναντι πλευρά όταν τα συνδικάτα διαδήλωναν κατά των πολυνομοσχεδίων και των λοιπών νόμων του τρίτου Μνημονίου.
Το επόμενο στάδιο θα είναι να ηγηθεί της πορείας ο Αλέξης Τσίπρας, όπως το 2013, διαδηλώνοντας κατά της «νεοφιλελεύθερης πολιτικής» και του «ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας».
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φάρσα. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δημιούργησε τη γενιά των 350 ευρώ, όταν μέχρι το 2009 ξιφουλκούσε κατά των μισθών των 700 ευρώ. Τα τελευταία χρόνια οι συμβάσεις μερικής απασχόλησης κυριαρχούν στην αγορά εργασίας, γι’ αυτό και η μείωση της ανεργίας δεν συνοδεύθηκε από ανάλογη αύξηση του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Η δημόσια περιουσία πέρασε στο Υπερταμείο για 99 χρόνια με υπογραφή Τσίπρα, ενώ ο κ. Τσακαλώτος έχει υπογράψει με τα διάφορα μεσοπρόθεσμα αποκρατικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων και υποδομών που θα έκαναν τη Θάτσερ να χαμογελά με ικανοποίηση.
Γενικώς οι δανειστές πέρασαν πλήρως τη γραμμή τους, και το «Go back κυρία Μέρκελ» έχει περάσει στη σφαίρα της θυμηδίας.
Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα κριθεί στην πράξη για την πολιτική της στην αγορά εργασίας. Το βασικό κριτήριο για την αποτελεσματικότητα των μέτρων που προωθεί το υπουργείο Εργασίας είναι να αυξηθούν η απασχόληση και οι μισθοί μέσα από τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους (φόροι και εισφορές) και την προσέλκυση επενδύσεων. Εκεί θα κριθούν τα πάντα, εκεί δοκιμάσθηκε και καταψηφίσθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας ανακάλυψε πάλι τους δρόμους των αγώνων, μετά τη μνημονιακή «παρένθεση» της περιόδου 2015-2019…
Ψηφοφόροι δεύτερης κατηγορίας
Περίεργες αντιλήψεις, αν όχι επικίνδυνες, έχουν στον ΣΥΡΙΖΑ για την ψήφο των πολιτών που διαμένουν στο εξωτερικό.
Η αξιωματική αντιπολίτευση υποστηρίζει ότι η ψήφος τους δεν πρέπει να είναι ισότιμη με εκείνη των πολιτών που ζουν εντός επικράτειας, αλλά να προσμετράται μόνο για τους βουλευτές Επικρατείας και χωρίς να επηρεάζουν τις κοινοβουλευτικές ισορροπίες. Κάτι σαν τη Βουλή των «Λόρδων» δηλαδή. Το αιτιολογικό του ΣΥΡΙΖΑ εξοργιστικό:
«Οι πολίτες που βρίσκονται στο εξωτερικό ούτε την ίδια πληροφόρηση έχουν, ούτε συμμετέχουν με τον ίδιο τρόπο στον κοινό δημόσιο χώρο με όσους βρίσκονται εντός επικράτειας, είναι πολιτικά αναγκαίο η ψήφος τους να σταθμίζεται με διαφορετικό τρόπο από ό,τι η ψήφος των εντός επικράτειας ψηφοφόρων» ανέφεραν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που παρουσίασαν τη σχετική πρότασή τους.
Ψήφος με το ζύγι δηλαδή. Είσαι ενημερωμένος; Η ψήφος σου θα σταθμίζεται και θα προσμετράται μόνο για το Επικρατείας. Είσαι αδιάβαστος για όσα συμβαίνουν στη χώρα; Δεν δικαιούσαι να ομιλείς και, πολύ περισσότερο, να ψηφίζεις.
Πίσω από τις αστείες δικαιολογίες της Κουμουνδούρου κρύβεται ο φόβος του ΣΥΡΙΖΑ για τους εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες που υποχρεώθηκαν να μεταναστεύσουν λόγω της οικονομικής κρίσης, της περιπέτειας με το Grexit το καλοκαίρι του 2015 και, βέβαια, της υπερφορολόγησης. Οι πολίτες του εξωτερικού, εφόσον έχουν δικαίωμα ψήφου (δηλαδή το όριο ηλικίας όπως αναφέρει το Σύνταγμα) πρέπει να μπορούν να ασκήσουν το δημοκρατικό τους δικαίωμα και το κράτος να τους διευκολύνει. Τα υπόλοιπα είναι απλώς προφάσεις.
*Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου
