Μια αρχαία ιστορία της φυλής των Ινδιάνων ισχυρίζεται πως ο άνθρωπος έχει δύο λύκους μέσα του, ένα λύκο λευκό που παραμένει γλυκός και ήρεμος κι έναν άλλο μαύρο, κατάμαυρο σαν το βαθύ σκοτάδι της νύχτας που μας σπρώχνει να πράττουμε άσχημα, να μιλάμε με κακία. Σύμφωνα με την αρχαία αυτή ιστορία, οι δύο αυτοί λύκοι βρίσκονται σε μια συνεχή διαμάχη, καθημερινά επικρατεί εκείνος που ταΐζουμε περισσότερο.
Αυτή την όμορφη ιστορία την διάβασα κάπου τυχαία και μέρες τώρα τριγυρνάει στο μυαλό μου, κάποιες στιγμές την ακούω να ηχεί μέσα στη σκέψη μου, ζυγίζω τις λέξεις της μια-μια και τρομάζω όταν κατανοώ πως έχω μέσα κι εγώ δυο λύκους. Ο ένας ήρεμος και γελαστός με κοιτάζει με αγάπη και ο έτερος άγριος με κοιτάζει με δυο μάτια που πετάνε σπίθες.
Δύσκολο να είσαι ενήλικας, δύσκολο να μπορέσεις να επιβιώσεις στο χάος της καθημερινότητας. Η αλληλεπίδραση με τους ανθρώπους είναι πιο πολύπλοκη από ποτέ θαρρώ. Σκέφτομαι πόσο εύκολα μπορεί ένα τυχαίο σχόλιο από κάποιον γνωστό ή εντελώς άγνωστο να σου χαλάσει τη διάθεση. Αναρωτιέμαι πως χάθηκε πλέον κάθε ίχνος ευγένειας και διακριτικότητας και κυρίως γιατί έχουμε την έντονη ανάγκη να σκορπίσουμε γύρω μας την κακία και όχι κάτι όμορφο.
Χρειάζεται σίγουρα ένα σημαντικό όπλο για να κατορθώσει κανείς να αφήσει νηστικό τον μαύρο λύκο. Χρειάζεται να είσαι σίγουρα σε αρμονία με το εγώ σου. Να μην έχεις υπερεκτιμήσει τις ικανότητές σου αλλά και να γνωρίζεις την αξία σου. Να αγαπάς τον εαυτό σου, όχι με τρόπο εγωιστικό γεμάτο έπαρση, με εκείνη την αγάπη της μάνας που εμπεριέχει τη φροντίδα.
Αφού λοιπόν θα έχεις ισορροπήσει καλά στο τεντωμένο σκοινί του εγώ σου, πρέπει να μάθεις να έχεις επιλεκτική ακοή. Να υπάρχει ένα αόρατο φίλτρο που θα απομακρύνει μακριά τις άσχημες κουβέντες. Αλήθεια δεν είναι παράξενο που λέμε οι λέξεις είναι πουλιά που πετάνε μακριά κι όμως εκείνες που περιέχουν αρκετή δόση κακίας έχουν την ιδιότητα να στρογγυλοκάθονται μέσα στη σκέψη μας, να τρέχουν γύρω της και να δημιουργούν μια ανεξέλεγκτη δύνη κακίας, η οποία με τη σειρά της μας σπρώχνει να κάνουμε κακές σκέψεις, συνωμοσίες για να πάρουμε το αίμα μας πίσω.
Ακριβώς όλη αυτή η διαδικασία είναι που τρέφει το μαύρο λύκο. Αυτός ο φαύλος κύκλος σκέψεων που μας κρατάει εγκλωβισμένους σε μια άσχημη κατάσταση και δεν μας προσφέρει καμία ηρεμία αντιθέτως μας προσθέτει άγχος και αρνητική ενέργεια.
Οι λέξεις είναι όντως πουλιά που πετάνε μακριά. Δεν γίνεται να είμαστε αρεστοί σε όλους και φυσικά δεν γίνεται να είμαστε αλάνθαστοι. Γιατί όμως πρέπει να μας απασχολεί η γνώμη των άλλων; Η κουβέντα με ευκολία που θα μας πετάξει ένας περαστικός; Γιατί πρέπει να ασχοληθούμε ιδιαίτερα με μια τυχαία φράση;
Είναι δύσκολο να αφήνεις τις λέξεις να πετούν, ειδικά στις μέρες μας όπου η υπέρ έκθεση του εαυτού μας στα social media, δίνει την ευκαιρία στον κάθε ένα να σχηματίσει μια γνώμη για εμάς από το ηλεκτρονικό μας προφίλ χωρίς να μας έχει γνωρίσει. Τι θα γίνει όμως αν μια μέρα αποφασίσεις να μην ακούς τα άσχημα λόγια;
Σίγουρα την πρώτη μέρα θα αποτύχεις, την δεύτερη θα παραβλέψεις τις μισές κακίες και σε μια βδομάδα περίπου θα νιώθεις μια εσωτερική γαλήνη. Αν μάλιστα ακούς μουσική και διαβάζεις και κανένα βιβλίο μέσα στη διάρκεια της ημέρας σύντομα η ζωή σου θα αρχίσει να αποκτά μια άλλη ποιότητα, ο μαύρος λύκος θα κοιμάται ήσυχα μέσα σου και ο λευκός θα σου χαμογελάει με αγάπη.
Εκείνο όμως που έχει σημασία σε όλη αυτή την διαδικασία είναι ότι καθώς θα απομακρύνεσαι από όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις που αποτελούν τοξική πηγή αρνητικής ενέργειας, τόσο πιο διαυγής θα είναι πλέον η σκέψη σου και φυσικά η διαύγεια σκέψης μας οδηγεί σε ορθά συμπεράσματα και κινήσεις.
Αν λοιπόν επιθυμείς αυτός ο Σεπτέμβριος να γίνει αφορμή για κάτι νέο, για κάτι διαφορετικό ξεκίνα να παίζεις το παιχνίδι με τους δύο λύκους, αφήνοντας χωρίς τροφή εκείνον το μαύρο λύκο που επιμένει μας κρατά δέσμιους σε μια αρνητική πραγματικότητα και γίνεται αφορμή για να μην δούμε την όμορφη πλευρά της ζωής. Αν μάλιστα είσαι λιγάκι γενναιόδωρος μάθε να χαρίζεις το πιο πλατύ σου χαμόγελο στους επικριτές σου.
Κατερίνα Γεμελιάρη
enallaktikidrasi.com
