Τα Χριστούγεννα έφτασαν και φέτος έξω από την πόρτα μας… Λίγο πριν μπουν σκέφτομαι αν θέλω να ανοίξω την πόρτα. Αυτές τις μέρες συνήθως μελαγχολούμε σκεπτόμενοι ό, τι και όποιον μας λείπει. Αν κάτι πραγματικά νοσταλγώ φέτος τα Χριστούγεννα είναι το Αγρίνιο, η πόλη που μεγάλωσα και ξεκίνησα δειλά δειλά να κάνω τα πρώτα μου όνειρα. Τότε ήλπιζα στο αστέρι των Χριστουγέννων, τώρα έμαθα να πετάω κοντά στο αστέρι που με καθοδηγεί. Το αστέρι αυτό που καταλαβαίνεις ότι είναι δικό σου επειδή η όψη του λάμπει πιο δυνατά από αυτή των υπολοίπων!

Σαν χτες μου φαίνεται όταν παραμονές Χριστουγέννων μαζευόμασταν κάτω από το δέντρο της κεντρικής πλατείας του Αγρινίου και πηγαίναμε να πούμε τα κάλαντα. Σε κάθε στενό άσματα μικρών παιδιών, φωνές, γέλια και αθωότητα. Μάτια γεμάτα όνειρα και αισιοδοξία. Έπειτα μεγαλώσαμε και πάντα ως φοιτητές συνηθίζαμε να μαζευόμαστε και να εξιστορούμε ιστορίες της πιο όμορφης περιόδου της ζωής μας, της ξέγνοιαστης φοιτητικής ζωής, κάθε χρόνο κατά τις εορτές των Χριστουγέννων.

Αρκετοί παραπονιούνται για το Αγρίνιο του σήμερα. Όμως παντού υπάρχουν προβλήματα. Γιατί να μην κρατήσουμε την αγνότητα των παιδικών μας χρόνων και να ξαναπροσπαθήσουμε να ζήσουμε την μαγεία εκείνη κοντά στους ανθρώπους που μας κάνουν να χαμογελάμε; Κοντά σε αυτούς που απέδειξαν τη φιλία τους και την αγάπη τους όλον αυτό το χρόνο;

Προσπαθώντας να βρω τα αίτια της γενικότερης ανυπακοής μου ταξίδεψα πρόσφατα πίσω στα εφηβικά μου χρόνια… Πώς θα μπορούσα να συμβιβαστώ σήμερα με την υποκρισία και την προσποίηση, έχοντας περάσει τόσα χρόνια αναπνέοντας την αύρα της ελευθερίας; Ένα από τα μέρη που με συγκλόνισε κάπου κοντά στα δέκα μου ήταν το Μεσολόγγι.  Ο πίνακας του E. de Lunsac ήταν καταλυτικός για τη διαμόρφωση της ταυτότητάς μου. Μα είναι δυνατόν να γινόμουν ένα άβουλο ον, όταν στα δέκα  χαράχτηκε στην καρδιά μου η εικόνα της μητέρας που σκοτώνει το παιδί της και αυτοκτονεί για να μην πέσει στα χέρια του εχθρού; 2-3 χρόνια μετά όταν ανέβηκα με το σχολείο μου στο Ζάλογγο και αντίκρυσα τα αγάλματα των γυναικών που αυτοκτόνησαν για να παραμείνουν ελεύθερες, τότε πραγματικά συγκλονίστηκα. Κρατώντας τις αναμνήσεις αυτές σήμερα είμαι υπερήφανη πρώτα από όλα που γεννήθηκα στο Αγρίνιο και που ξέρω πως οι άνθρωποι στην πατρίδα μου συνηθίζουν να λένε αυτό που σκέφτονται και υποστηρίζουν την άποψή τους μέχρι τέλους.

Θα ευχηθώ καλά Χριστούγεννα σε όλους λίγο ανορθόδοξα όπως κάνω πάντα. Θα δανειστώ τους στίχους του ένατου σονέτου των Πατρίδων του δικού μας Κωστή Παλαμά…

Σαν των Φαιάκων το καράβ’ η Φαντασία
χωρίς να τη βοηθάν πανιά και λαμνοκόποι
κυλάει· και είναι στα βάθη της ψυχής μου τόποι
πανάρχαιοι κι ασάλευτοι σαν την Ασία,
πεντάγνωμοι κι απόκοτοι σαν την Ευρώπη
σα μαύρη γη Αφρική με σφίγγ’ η απελπισία,
κρατώ μιαν άγρια μέσα μου Πολυνησία,
και πάντα ένα Κολόμβο παίρνω το κατόπι.

Και τα τεράστια της ζωής και τα λιοπύρια
των τροπικών τα γνώρισα, και με των πόλων
τυλίχτηκα τα σάβανα, και χίλια μύρια

Ταξίδια εμπρός μου ξάνοιξαν τον κόσμον όλο.
Και τι ‘μαι; Χόρτο ριζωμένο σ’ ένα σβώλο
απάνω, που ξεφεύγει κι απ’ τα κλαδευτήρια.

ΠΗΓΗ: AGRINIOVOICE.GR (άρθρο της ΓΙΩΤΑΣ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΗ)