Ο ύπνος και ο θάνατος είναι δίδυμα αδέλφια.
Υπνω και θανάτω διδυμάοσιν. (Ιλιάς Π, 672)
Οι Μοίρες έδωσαν στους ανθρώπους ψυχή υπομονετική.
Τλητόν γαρ Μοίραι θυμόν θέσαν ανθρώποισιν. (Ιλιάς Ω, 4)
...εκεί θάβρει τα στερνά του παθήματα, όσα του έγραψε η βαριά του μοίρα από τότε που η μάνα του τον έφερε στον κόσμο.
...ένθα δ' έπειτα πείσεται, άσσα οι Αίσα κατά ακλώθες τε βαρείαι γινομένω νήσαντο λίνω, ότε μιν τέκε μήτηρ. (Οδύσ. Η, 196-198)
Από τη μοίρα του κανένας δεν ξεφεύγει.
Μοίρ' ολοή, την ου τις αλεύεται ος κε γένηται. (Οδύσ. Ω, 29)
Και η γνώμη των φρονίμων μπορεί να μεταβληθεί.
Στρεπταί μεν τε φρένες εσθλών. (Ιλιάς Ο, 203)
Η φοβερή κοιλιά, η καταστρεπτική, πολλά κακά προξενεί στους ανθρώπους
Γαστέρος ένεκα λυγρής, ουλομένης, η πολλά κακ' ανθρώποισι δίδωσιν. (Οδύσ. Ρ, 373-374)
Η νοικοκυροσύνη ανατρέφει θαυμάσια παιδιά.
Οικωφελίη, η τε τρέφει αγλαά τέκνα. (Οδύσ. Ξ, 223)
Ο θαρρετός άνθρωπος σε κάθε πράξη πιο καλά προκόβει.
Θαρσαλέως γαρ ανήρ εν πάσιν αμείνων έργοισιν τελέθει. (Οδύσ. Η, 51-52)
Δεν είναι καλό να ντρέπεται ο άνθρωπος εκείνος που έχει ανάγκη.
Αιδώς δ' ουκ αγαθή κεχρημένω ανδρί παρείναι. (Οδύσ. Ρ, 347)
Ο,τι λόγο θέλεις να πεις, τέτοιον και θ' ακούσεις.
Οποιόν κ' έπησθα έπος, τοιόν κ' επακούσας. (Ιλιάς Υ, 250)
Δεν πρέπει να ζηλεύει κανένας τα ξένα πράγματα.
Ουδέν τι σε χρη αλλοτρίων φθονέειν. (Οδύσ. Σ, 17)
Ο ξένος κι ο ικέτης είναι σαν αδελφός στον άνθρωπο.
Αντι κασιγνήτου ξείνος θ' ικέτης τε τέτυκται. (Οδύσ. Θ, 546)
(Λόγια του Διός):
Τι κρίμα, να τα βάζουν οι άνθρωποι με τους θεούς. Γιατί ισχυρίζονται ότι από εμάς τους βρίσκουν οι δυστυχίες τους, ενώ αυτοί οι ίδιοι με τις αδικίες τους περνούν δυστυχίες, χωρίς να τους φταίει η μοίρα τους.
Ω πόποι, οίον δη νυ θεούς βροτοί αιτιόωνται, εξ ημέων γαρ φασι κακ' έμμεναι. Οι δε και αυτοί σφήσιν ατασθαλίησιν υπέρ μόρον άλγε' έχουσι. (Οδύσ. 32 -34)
Βαρειά είναι η οργή του Θεού, σαν πέφτει.
Χαλεπή δε θεού έπι μήνις. (Ιλιάς Ε, 178)
Οι μακάριοι θεοί δεν αγαπούν τις άδικες πράξεις, αλλά τιμούν τη δικαιοσύνη και τα δίκαια έργα των ανθρώπων.
Ου μεν σχέτλια έργα θεοί μάκαρες φιλέουσιν, αλλά δίκην τίουσι και αίσιμα έργ' ανθρώπων. (Οδύσ. Ξ, 83-84)
Είδα λοιπόν εκεί τον Μίνωα, του Δία λαμπρό γιο, που κρατούσε σκήπτρο χρυσό και εδίκαζε τους νεκρούς. (Διήγηση του Οδυσσέα απ' ότι είδε κατά το ταξίδι του στον `Αδη).
Ενθ' η τοι Μίνωα ίδον, Διός αγλαόν υιόν χρύσεον σκήπτρον έχοντα, θεμιστεύοντα νέκυσιν... (Οδύσ. Λ, 568-569)
