Δύο διαδοχικά άρθρα, του πρώην υπουργού Οικονομικών των ΗΠΑ, Πολ Γκρεγκ Ρόμπερτς και του Βρετανού πρώην υπουργού Εξωτερικών, Μπόρις Τζόνσον, για τα ελληνικά Μνημόνια, συναντώνται σε έναν «κοινό τόπο»: Την μη αντίδραση των Ελλήνων πολιτών στην παράδοση της κυριαρχίας της χώρας τους και την επιβολή μόνιμης οικονομικής εξαθλίωσης, χωρίς ελπίδα επαναφοράς της χώρας στην κανονικότητα.
Η συζήτηση δεν είναι καινούρια. Ξεκίνησε από τότε που τέθηκε στην Ελλάδα θέμα πιστωτικής κρίσης έως και την παράδοση από την πολιτική ηγεσία της χώρας
της δημοσιονομικής κυριαρχίας της στην «τρόικα» (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ), η οποία έτσι και αλλιώς φαίνεται να είναι μόνο η «βιτρίνα» αυτών που κρύβονται από πίσω τους.
Μια μεγάλη συζήτηση αναφορικά με το «πείραμα Ελλάδα» ξεκίνησε από τότε που τέθηκε η χώρα υπό καθεστώς δημοσιονομικής επιτροπείας αρχικά από την «τρόικα» (ΔΝΤ, Ε.Ε., ΕΚΤ) και εν συνεχεία από το κουαρτέτο των δανειστών, στους οποίους προστέθηκε από πέρσι και ο ESM.
Ούτως ή άλλως, όλα αυτά τα 8 χρόνια φαίνεται ότι οι δανειστές ως κράτη της Ε.Ε. και κατά δεύτερον το ΔΝΤ είναι μόνο η «βιτρίνα». Πίσω τους βρίσκονται δυνάμεις οι οποίες έχουν αναλάβει τον έλεγχο της χώρας, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα εθνικά συμφέροντα.
Αλλά μια σύγχρονη κοινωνία δεν μπορεί να ελεγχθεί, αν δεν ελεγχθούν πρώτα απ’ όλα τα media και εν συνεχεία δεν υπάρξει μαζική επικοινωνιακή διαχείριση των πολιτών της χώρας αυτής.
Πώς ένας ολόκληρος ιστορικός λαός (και οι «αρχαίοι» ζώντες λαοί που έχουν καταφέρει και υφίστανται ακόμα ως κράτος, ανεξάρτητα πολιτικού, είναι ελάχιστοι: πλην Ελλήνων, είναι μόνο οι Αιγύπτιοι και οι Ιρανοί-Πέρσες στην εγγύς γεωστρατηγική περιφέρεια) χωρίς να αντιδράσει βρέθηκε «δεμένος»;
Η διαδικασία απώλειας της εθνικής κυριαρχίας ήταν σύντομη και μεθοδική και βασίστηκε στη διαχείριση της κοινής γνώμης και στο «καναλάρισμά» της προς μία συγκεκριμένη κατεύθυνση. Έχει πολλές ομοιότητες με τεχνικές και όπλα «Ψυχολογικού Πολέμου» που έχουν εφαρμοστεί και στο παρελθόν και έχουν «δέσει» ολόκληρα έθνη.
Η μέθοδος που αναπτύχθηκε και εφαρμόστηκε, αρχικά στη Σοβιετική Ένωση, είναι ένας συνδυασμός ψυχολογικού πολέμου και ηλεκτρονικών ΜΜΕ (τηλεόρασης, ραδιοφώνου και σήμερα και διαδικτύου) και ονομάστηκε «ψυχοτρονικός πόλεμος».
Βασική επιδίωξη, μία: ο έλεγχος του μυαλού και της ψυχής του «στόχου».
«Θα σας στύψουμε»...
«...You create the world of the dream. We bring the subject into that dream and fill it with their subconscious...» («Θα σας στύψουμε μέχρι να αδειάσετε και μετά θα σας ξαναγεμίσουμε με τους εαυτούς μας»).
Για όποιον αναγνωρίζει τον εαυτό του από αυτό που υφίσταται στα χρόνια του μνημονίου, είναι καθαρά συμπτωματικό...
Το άνω ρηθέν προέρχεται από το βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ «1984».
Η διαχείριση της μαζικής επικοινωνίας σήμερα είναι αποφασιστικής σημασίας, ώστε να μπορέσουν να επικρατήσουν και να εφαρμοστούν οι μνημονιακές πολιτικές.
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, αυτή τη στιγμή τα περισσότερα ιδιωτικά Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης συντηρούνται εν ζωή τεχνηέντως, μέσω των δανείων που τους παραχωρούν ελληνικά και ξένα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα. Φυσικά και τα ελληνικά ελέγχονται στο σύνολό τους από τους ξένους.
Πολλά ΜΜΕ δεν είναι γραφεία Τύπου τόσο της εκάστοτε κυβέρνησης, όσο γραφεία Τύπου των ίδιων των χρηματοπιστωτικών οργανισμών, ελληνικών και ξένων, και στην πραγματικότητα γραφεία Τύπου των δανειστών και όσων βρίσκονται πίσω από αυτούς.
Στην πραγματικότητα, σχεδόν όλα από τα ελληνικά ΜΜΕ, βασικά τα ηλεκτρονικά, τηλεόραση και ραδιόφωνα, ενώ πάντα διακρίνονταν για την κατευθυνόμενη πληροφόρηση εξυπηρετώντας τα συμφέροντα των ιδιοκτητών τους (κατά κανόνα αυτό συμβαίνει παγκοσμίως), τώρα έχουν αναβαθμίσει την προπαγανδιστική συμπεριφορά τους και έχουν περάσει στη χρήση μεθόδων κανονικών «ψυχολογικών επιχειρήσεων».
Οι τεχνικές που χρησιμοποίησαν όλα αυτά τα χρόνια είναι πολλές, δύο είναι όμως οι κυρίαρχες: από τη μία ο εκφοβισμός και από την άλλη η δαιμονοποίηση.
Όταν λέμε εκφοβισμός, εννοούμε ότι αυτός που ασκεί ψυχολογικές επιχειρήσεις εκφοβίζει τον ακροατή του για το τι θα πάθουν ο ίδιος και η οικογένειά του.
Αυτό το οποίο μετέδιδαν κατά κύριο λόγο τα ΜΜΕ ήταν ότι αν δεν γίνουν δεκτές οι απαιτήσεις των δανειστών θα πεινάσουμε, διότι δεν θα υπάρχουν τρόφιμα, θα πεθάνουμε εμείς και τα άρρωστα μέλη της οικογένειάς μας, διότι δεν θα έχουμε φάρμακα, θα πτωχεύσουμε, θα κλείσουν οι τράπεζες, θα χάσουμε τα χρήματά μας κ.ά.
Μια απειλή που απευθύνεται στον καθένα προσωπικά. Η δεύτερη τεχνική, η δαιμονοποίηση, είναι το να αποδώσεις στον όποιο αντίπαλο, και δη στον αρχηγό, την ευθύνη γι’ αυτό που θα πάθεις.
Η άσκηση των πρακτικών αυτών ήταν άριστα σχεδιασμένη και υλοποιημένη και βέβαια, τέτοια τεχνογνωσία δεν υπάρχει στην Ελλάδα από καμία εταιρεία επικοινωνίας, ούτε τέτοια δυνατότητα για μαζικό συντονισμό.
Κάποιο ξένο κέντρο (όχι κρατικό...) βρισκόταν από πίσω. Ο ομοιότυπος τρόπος δράσης, σε ένα ευρύ φάσμα παικτών, τόσο παραδοσιακών όσο και νέων ΜΜΕ, αλλά και πολιτικών στελεχών, έδειχνε τεράστια οργάνωση και γνώση λεπτομερειών, ακόμα και των μικρών ονομάτων των βασικών μιντιακών παικτών της ελληνικής αγοράς.
Όλα αυτά με το αζημίωτο φυσικά. Στο μνημόνιο υπήρχαν εξαρχής προβλεπόμενα «έξοδα επικοινωνίας», δηλαδή, προπαγάνδισής του.
Και πέραν όσων ειπώνονται στις ειδήσεις, φιλτράρονται από ιστοσελίδες, news portals, social media. Βέβαια υπάρχουν και οι «αντιφρονούντες». Ειδησεογραφικές ιστοσελίδες (μία-δύο εξ αυτών με μεγάλη επισκεψιμότητα) και η χρήση των social media από τους πολίτες που αντιδρούν.
Σε πρωτοσέλιδη έρευνά της η «LIBERATION», υπό τον τίτλο «Goldman Sachs - La banque qui fait peur» («Goldman Sachs, η τράπεζα που προκαλεί φόβο»), αποκαλύπτει τις «ειδικές» ψυχολογικές δραστηριότητες της αμερικανικής τράπεζας, για τον τρόπο με τον οποίο κέρδισε δισεκατομμύρια σε βάρος της Ελλάδας συντονίζοντας τα διεθνή μέσα ενημέρωσης, όπως π.χ. τους «Financial Times».
Η έρευνα ξεκινά με ανταπόκριση των Grégoire Biseau και Jean Quatremer από τις Βρυξέλλες, στην οποία επισημαίνεται ότι η αμερικανική τράπεζα κατηγορείται ότι έχει κερδοσκοπήσει σε βάρος της Ελλάδας, παρ’ ότι συμβούλευε την Αθήνα για πολλά χρόνια.
«H πιο ισχυρή τράπεζα του κόσμου κερδοσκόπησε σε βάρος της Ελλάδας, μολονότι πληρωνόταν από την Αθήνα για να τη βοηθήσει στη διαχείριση του χρέους της».
Αυτή είναι η κατηγορία που βρίσκεται στο μυαλό όχι μόνο όλων των Ευρωπαίων τραπεζιτών, αλλά και των πολιτικών που -πράγμα σπάνιο- συμφωνούν, θέτοντας υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία της Goldman Sachs.
Η αμερικανική τράπεζα, με κέρδη 13,3 δισ. δολάρια το 2009, βρίσκεται μέσα στην ελληνική κρίση, ως σύμβουλος και συγχρόνως κερδοσκόπος. Το χειρότερο, δηλαδή, πρόσωπο της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας.
Εκείνη την περίοδο, σύμφωνα με τους «New York Times», μια αποστολή τραπεζιτών της Goldman Sachs, συνοδευόμενη από το Νο2 της τράπεζας, Gary Cohn, έφθανε στην Αθήνα.
Οι τραπεζίτες είχαν έρθει με μια νέα θαυμαστή πρόταση: «ένα χρηματοπιστωτικό εργαλείο που θα μετέθετε στο απώτατο μέλλον το κόστος του συστήματος υγείας της χώρας». Δίνοντας με αυτόν τον τρόπο ανάσα ζωής στην Αθήνα.
Η Goldman Sachs αισθανόταν περίπου σαν στο σπίτι της, ενώ ο Gary Cohn είχε συναντήσει τουλάχιστον δύο φορές τον Έλληνα πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου.
Σύμφωνα με έναν Ευρωπαίο τραπεζίτη, «η συνήθεια αυτή αποτελεί μέρος της αμερικανικής χρηματοπιστωτικής κουλτούρας και ειδικότερα της Goldman Sachs, να διατηρεί μια απευθείας επαφή με τους ηγέτες των κρατών ή τους υπουργούς Οικονομικών».
Η πρώην τράπεζα του Henry Paulson, του υφυπουργού Οικονομικών επί Georges Bush, γνωρίζει πολύ καλά όλες τις λεπτομέρειες του ελληνικού χρέους.
Είναι ειδικότητά της. Όπως επισημαίνει ένας υπεύθυνος για τα χρέη μιας ευρωπαϊκής χώρας: «Η Goldman δεν ενδιαφέρεται για την αγορά χρεών των μεγάλων κρατών, όπως της Γαλλίας και της Γερμανίας, προτιμά αυτήν των μικρών, όπως της Ελλάδας και της Πορτογαλίας, καθώς είναι πιο ρευστή και κατά συνέπεια προσφέρεται για κερδοσκοπία. Είναι πολύ πιο εύκολο να κερδίσεις χρήματα, σε σύντομο χρονικό διάστημα».
Ήδη, μεταξύ των ετών 2001 και 2004, η Goldman Sachs είχε προσφερθεί να βοηθήσει τους Έλληνες να καλύψουν το χρέος τους με δύο τρόπους και πρώτα με τα συναλλαγματικά swaps.
Αυτό είχε προτείνει, σύμφωνα με έναν γνώστη του θέματος, η Goldman Sachs στη συντηρητική κυβέρνηση τότε «δεσμεύοντας κυρίως τα έσοδα από τη φορολογία των αεροδρομίων, για να μειωθεί το χρέος κατά 0,5% του ΑΕΠ». Η τράπεζα, σύμφωνα με τον αμερικανικό Τύπο, κέρδισε 200 με 300 εκατ. ευρώ από αυτή τη συμβουλή.
Στα τέλη του 2009 ήρθε στην επιφάνεια το καταστροφικό σενάριο για την Ελλάδα. Οι οίκοι αξιολόγησης, με πρώτη τη Fitch, μειώνουν την πιστοληπτική ικανότητα της Ελλάδας στο ΒΒΒ+. Γεγονός που ισοδυναμεί με τιμωρία.
Οι αγορές αρχίζουν να αμφιβάλλουν για την ισχύ και την αξιοπιστία του σχεδίου των Αθηνών. Το ευρώ αρχίζει να πέφτει. Τα επιτόκια που καταβάλλει η Ελλάδα εκτοξεύονται. Τα σενάρια πτώχευσης αρχίζουν να κυκλοφορούν στις αγορές.
Στους χρηματιστές αρέσει να προκαλούν φόβο. Η Goldman Sachs θα τους βοηθήσει σε αυτό.
Τη Δευτέρα 25 Ιανουαρίου 2010 η Ελλάδα έχει ραντεβού με τις αγορές. Θέλει να δανειστεί 3 δισ. ευρώ. Το χρέος είναι ένα χρηματοπιστωτικό προϊόν όπως και τα υπόλοιπα. Ένα χαρτί με μία τιμή, το ανταποδοτικό επιτόκιο, και μία καταληκτική ημερομηνία, την ημερομηνία αποπληρωμής. Μετά τα χρεόγραφα ακολουθούν την πορεία τους στην αγορά και η τιμή τους καθορίζεται από την προσφορά και τη ζήτηση των επενδυτών.
Το διπλό παιχνίδι και ο ρόλος των «Financial Times»
Προκειμένου να βρει αγοραστές η Αθήνα απευθύνεται σε ορισμένες τράπεζες, μεταξύ των οποίων βρίσκεται και η Goldman Sachs. Η αποστολή τους είναι να καθησυχάσουν τους ενδεχόμενους αγοραστές (ασφαλιστικές εταιρείες, ασφαλιστικά ταμεία, αλλά και τα hedge funds) για την αξιοπιστία του ελληνικού «χαρτιού». Το εγχείρημα αποδεικνύεται ιδιαίτερα επιτυχές: η ζήτηση ανήλθε στα 25 δισ. ευρώ, ενώ η έκδοση χρεογράφων ήταν για 8 δισ. ευρώ.
Όλοι οι επενδυτές προσέτρεξαν στο ελληνικό χρέος, για τον απλό λόγο ότι το επιτόκιό του ξεπερνούσε κάθε ανταγωνισμό, καθώς κυμάνθηκε στο 6%.
Ακολούθησε μια ηρεμία, αλλά μόνο για 24 ώρες. Την Τετάρτη 27 Ιανουαρίου οι «Financial Times», η Βίβλος των αγορών, ισχυρίσθηκαν ότι η Κίνα αρνήθηκε να αγοράσει 25 δισ. ευρώ του ελληνικού δανείου, που της προτάθηκαν αποκλειστικά μέσω της Goldman Sachs.
Σύμφωνα με τους «F.T.», ο Gary Cohn είχε προτείνει αυτοπροσώπως τη συμφωνία στον Έλληνα πρωθυπουργό. Η είδηση έσπειρε τον πανικό. Κατά τους χρηματιστές, η Αθήνα βρίσκεται στα πρόθυρα του γκρεμού, αφού υποχρεώθηκε να απευθυνθεί άμεσα στην Κίνα. Το γεγονός καθίσταται ακόμη πιο παράξενο, καθώς όλοι οι επαγγελματίες κατάλαβαν γρήγορα ότι η είδηση ήταν ψεύτικη.
Όπως υποστηρίζει ένας Γάλλος τραπεζίτης, «κανένα κράτος δεν αγοράζει 25 δισ. ευρώ χρέους μεμιάς. Γελάσαμε όλοι όταν το ακούσαμε».
Ένας επαγγελματίας επισημαίνει επίσης ότι: «Δεν μπορώ να φανταστώ ότι οι ‘‘Financial Times’’ δεν εξακρίβωσαν μια τόσο σημαντική πληροφορία με την Goldman Sachs. Γεγονός που αποδεικνύει ότι η τράπεζα είχε συμφέρον από τη διάδοση αυτής της φήμης, ακόμη και αν ήταν ψευδής». Και ο λόγος φυσικά ήταν το κέρδος. Διότι όταν ονομάζεσαι Goldman Sachs, δεν αρκείσαι να κερδίζεις μόνο με το δεξί χέρι, λαμβάνοντας τα έξοδα συναλλαγών για τον συμβουλευτικό ρόλο σου προς την ελληνική κυβέρνηση, αλλά κερδοσκοπείς παράλληλα με το αριστερό χέρι κατά της Ελλάδας.
Η τράπεζα αναγνωρίζει ένα μόνο πράγμα: ταυτόχρονα με τις συμβουλές προς την ελληνική κυβέρνηση, συνιστούσε στους πελάτες της, κυρίως τα hedge funds, να αγοράζουν το ελληνικό Credit Default Swap.
Το χρηματοπιστωτικό δηλαδή εργαλείο που αποτελεί ένα είδος ασφάλειας κατά της ενδεχόμενης πτώχευσης ενός κράτους. Ένα χαρτί που μπορεί να αποδειχθεί ιδιαίτερα αποδοτικό. Στην ουσία, αν η Goldman Sachs συμβουλεύει την αγορά του CDS, αυτό σημαίνει ότι προεξοφλεί την αύξηση του εν λόγω CDS και κατά συνέπεια ότι υπάρχει κίνδυνος με την Ελλάδα. Καθόλου κόσμιο για την πρώτη συμβουλευτική τράπεζα των Αθηνών.
Το πιο σοβαρό είναι ότι η Goldman Sachs ήταν μεταξύ αυτών που κερδοσκοπούσαν, εκείνη την περίοδο, στην αγορά του CDS κατά της Ελλάδας.
Όπως επισημαίνει ένας Ευρωπαίος τραπεζίτης «υπάρχει ένας ηθικός κανόνας του επαγγέλματός μας, που δεν επιτρέπει να πληρώνεσαι για να βοηθήσεις μια κυβέρνηση και να κερδοσκοπείς στο CDS του χρέους της χώρας. Η Goldman Sachs φαίνεται ωστόσο ότι το κάνει».
Το δύσκολο είναι ότι δεν μπορεί να αποδειχθεί, καθώς η αγορά των CDS είναι αδιαφανής και ανεξέλεγκτη, ενώ όταν θέτουμε το ερώτημα στον εκπρόσωπο της Goldman Sachs, η απάντηση είναι «Κανένα σχόλιο».
Ένα είναι ωστόσο βέβαιο: η πληροφορία των «F.T.» ωφέλησε την τράπεζα δημιουργώντας κλίμα ευνοϊκό για κερδοσκοπία.
Η Goldman Sachs κερδοσκόπησε εις βάρος του ευρώ. Σύμφωνα με τις αμερικανικές Αρχές, μεταξύ 26 Ιανουαρίου και 2 Φεβρουαρίου τα κερδοσκοπικά κεφάλαια και οι επενδυτικές τράπεζες (μεταξύ των οποίων και η Goldman Sachs) πούλησαν μαζικά ευρώ σε δολάρια. Ρευστοποίησαν 43.741 συμβόλαια σε ευρώ, δηλαδή περίπου 5,5 δισ. ευρώ, όσα ήταν και τα συμβόλαια τον Σεπτέμβριο του 2008, στην κορύφωση της κρίσης.
Η αμερικανική τράπεζα κέρδισε σε όλα τα ταμπλό.
Στις 15 Φεβρουαρίου, ο Otmar Issing, πρώην chief economist στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, επισημαίνει, πάντα στους «Financial Times», ότι οι εταίροι της Ελλάδας δεν θα πρέπει να προστρέξουν να τη βοηθήσουν.
Ο αξιότιμος αυτός τραπεζίτης υπογράφει το κείμενό του ως πρώην στέλεχος της ΕΚΤ και πρόεδρος του Center for Financial Studies, ενώ ξεχνά επιμελώς να αναφέρει ότι είναι διεθνής σύμβουλος της Goldman Sachs. Μία ακόμη απόδειξη του διπλού παιχνιδιού της τράπεζας...
Στο ερώτημα αν όλα αυτά αποδεικνύουν την ύπαρξη μιας αγγλοσαξονικής συνομωσίας, την οποία κατηύθυνε κατά μεγάλο μέρος η Goldman Sachs κατά της Ευρωζώνης, οι ανταποκριτές επισημαίνουν ότι δεν είναι, με την έννοια μιας συντονισμένης και σχεδιασμένης επίθεσης.
Γενικά, ο ξένος Τύπος χρησιμοποιήθηκε κατά κόρον από τους δανειστές σε μια πρωτοφανή μαζική διαχείριση κατευθυνόμενων πληροφοριών για έναν βασικό λόγο: έπειθε την κοινή γνώμη των κρατών-δανειστών της Ελλάδας ότι «οι Ελληνες είναι άξιοι της μοίρας τους» και κυρίως τη χρησιμοποιούσαν για να αναπαράγεται και να διαχέεται η πληροφορία στο εσωτερικό της Ελλάδας από τα εγχώρια ΜΜΕ, κυρίως από τα τηλεοπτικά κανάλια και να δημιουργείται το αναγκαίο ψυχολογικό υπόβαθρο αποδοχής πρωτοφανών μέτρων και καταστάσεων.
Κάθε βράδυ στις 20.00 ξεκινούσε ο βομβαρδισμός της κοινής γνώμης.
Αυτό ξεκίνησε από το φθινόπωρο του 2010 και συνεχίζεται έως και σήμερα, ανεξαρτήτως κυβέρνησης.
Ξεκινήσαμε το 2010 από την ιδιότυπη συλλογική ενοχή του «όλοι μαζί τα φάγαμε» άρα «όλοι μαζί πρέπει να πληρώσουμε», η οποία διαχέεται από τα ελληνικά μέσα που αναπαράγουν την παραπάνω εικόνα.
Συνεχής ροή αναλύσεων, πολεμικών ή και απειλών που εκφράζονται από επίσημες ανακοινώσεις, την αρθρογραφία έως τα τηλεοπτικά σποτ και τις διαδικτυακές αναρτήσεις (ώσπου ανδρώθηκε στο διαδίκτυο μια αντίθετη άποψη από μικρά, αλλά ανεξάρτητα συγκροτήματα Τύπου).
Αφετέρου, δημιουργείται ο προβληματισμός σχετικά με το τι πρέπει και τι μπορεί να συμβεί για να μετατραπούν τα όποια συμπεράσματα σε εργαλεία σκέψης και δημιουργικής αντίστασης.
Πρωταγωνιστούν σε αυτόν τον βομβαρδισμό η βρετανική «Guardian», οι «Financial Times» και η γερμανική «Bild». «Guardian», «Observer», «Independent», «Mirror», «Express», «Mail», «Telegraph» στη Βρετανία «ξεσαλώνουν» κατά της Ελλάδας, εξυπηρετώντας συγκεκριμένες ιδεολογικο-πολιτικές θέσεις ή οικονομικά συμφέροντα, όπως είδαμε.
Για τον γερμανικό Τύπο (εφημερίδες «Bild», «Die Welt», «Suddeutsche Zeitung» και το περιοδικό «Focus») η κρίση στην Ελλάδα αποτέλεσε ιδανική βάση ώστε να δημιουργηθούν νεότεροι στερεοτυπικοί χαρακτηρισμοί από τα γερμανικά ΜΜΕ.
«Προβάλλουν αρνητικά στερεότυπα για τους Ελληνες, κατακρίνοντας τη νοοτροπία και τον τρόπο ζωής τους, χρησιμοποιώντας συχνά υπεραπλουστευμένες εξηγήσεις, φορτισμένη φρασεολογία, υπερβολές και ανακρίβειες», επισημαίνουν οι συντάκτες της μελέτης.
Οι ελληνογερμανικές σχέσεις και η παρουσίασή τους στον συστημικό ελληνικό έντυπο Τύπο («Καθημερινή», «Βήμα», «Πρώτο Θέμα», «Εθνος» κλπ.) και στο σύνολο των καναλιών περνούν μέσα από εκφράσεις όπως «βοήθεια» (ενώ είναι σαφές ότι είναι «δάνεια» και δεν έχουν σχέση π.χ. με την αμερικανική δωρεάν βοήθεια στην Ελλάδα μετά τον Β’ Π.Π.) και «στήριξη», δηλαδή παρουσιάζουν τη Γερμανία και την Ελλάδα στους ρόλους του «ισχυρού» και του «αδύναμου» που ευεργετείται.
Κάπως έτσι ο νικητής του Β’ Π.Π. μετατρέπεται σε κατεχόμενη χώρα. Στην πραγματικότητα, τα ελληνικά δάνεια από το 2012 και μετά ήδη έχουν αποφέρει κέρδη πάνω από 2,5 δισ. ευρώ στη γερμανική οικονομία.
Χιλιάδες γελοιογραφίες σε έντυπα και ψηφιακά μέσα από όλο τον κόσμο -και επιλέχθηκαν για συγκριτική μελέτη χίλιες εξ αυτών-, προκλητικές και καυστικές, αποτέλεσαν καθοριστικό παράγοντα διαμόρφωσης ή κριτικής των στερεοτυπικών αναπαραστάσεων των ευρωπαϊκών χωρών μέσα στο ταραγμένο πεδίο της οικονομικής κρίσης, με προεξάρχουσα την Ελλάδα.
Ως βασική διαπίστωση προκύπτει ότι η συντριπτική πλειονότητα των σκίτσων του ξένου Τύπου χρησιμοποιεί παραπομπές στην Αρχαία Ελλάδα, όπου οι ερειπωμένοι αρχαίοι ναοί συνδέονται με τα σημερινά οικονομικά ερείπια, ενώ οι σύγχρονοι Έλληνες παρουσιάζονται να έχουν σπαταλήσει ανεύθυνα τόσο το ευρωπαϊκό κεφάλαιο όσο και το πολιτιστικό κεφάλαιο των αρχαίων προγόνων τους.
Την 1η Ιουλίου 2009, ο αντισυνταγματάρχης ε.α. Timothy L. Thomas των αμερικανικών Ενόπλων Δυνάμεων δημοσίευσε ένα άρθρο στο περιοδικό «Parameters» σχετικά με την πραγματική φύση του Πληροφοριακού Πολέμου.
Ο Thomas, μέσα από τη μελέτη του με τίτλο «The mind has no firewall» («Το μυαλό δεν διαθέτει τείχος προστασίας») θέτει επί τάπητος αυτό που επί χρόνια ήταν επτασφράγιστο μυστικό: Η μαζική επιχείρηση επηρεασμού της κοινής γνώμης δεν είναι τίποτα άλλο από ένα σύνολο υποσυνείδητων μηνυμάτων που μεταβάλλουν τις ικανότητες του πολίτη να προχωρήσει σε ορθή επεξεργασία των δεδομένων και της κοινωνικής συμπεριφοράς του.
Ας δούμε τι λέει και το βασικό εγχειρίδιο ψυχολογικών επιχειρήσεων του αμερικανικού Στρατού, το οποίο έχουν κοπιάρει οι επιχειρήσεις και οι υπηρεσίες των κρατών των δανειστών (DoD Directive S-3600.1 09/12/1006, U.S. Army Field Manual 101-5-1), για το θέμα: «Δίνουμε έμφαση στη χρήση των δεδομένων, τα οποία αποτελούν την πληροφορία, προκειμένου να διαπεράσουμε τις φυσικές άμυνες του αντιπάλου και να τον επηρεάσουμε, έτσι ώστε να πάψει να έχει τη δυνατότητα να αμυνθεί».
Όπως ουσιαστικά δεν αμύνθηκε και ο ελληνικός λαός το 2010...
