γράφει ο Παύλος Χρήστου *
Μεσοπρόθεσμα στην Ευρωπαϊκή Ένωση θα παραμένει το πρόβλημα, αν τα «μικρά» εθνικά κράτη μπορούν μόνο του το καθένα, να διατηρήσουν την ικανότητα δράσης για να αντισταθούν στη μοίρα μιας αφομοίωσης στο κοινωνικό μοντέλο που τους υποδεικνύει το καθεστώς που κυριαρχεί στην παγκόσμια οικονομία.
Η φιλελεύθερη ουτοπία αναδεικνύει την πολιτική ως απλή άσκηση και τεχνική που επιτείνει τους κοινωνικούς χωρισμούς και διατρύει το δημόσιο χώρο. Ο κατακερματισμός αυτού του χώρου στερεί την πολιτική από τη δημόσια αναφορά της και την καθιστά αντικείμενο του ατομικού πράττειν, ώστε να αδυνατεί να υπερκεράσει τις επιμέρους ατομικές αποβλέψεις.
Οι λαοί της Ευρώπης οφείλουν να αποδεχτούν τις προκλήσεις της ενδεχομενικότητας του υπάρχοντος ευρωπαϊκού κόσμου και να αγωνιστούν για μια νέα Ευρώπη. Ας μην ξεχνούμε ότι η εξέλιξη της Δύσης προς το σοσιαλισμό θα είναι μακροχρόνια και ακόμη δυσκολότερη από την φιλελευθεροποίηση της Ανατολής. Αλλά φαίνεται επίσης αδύνατο να αποφευχθεί.
Τρία σημαντικά γεγονότα έχουν εμφανισθεί και είναι πλέον ορατά από τους λαούς :
(α) Η τεχνική ανωτερότητα της προγραμματισμένης παραγωγής από την καπιταλιστική παραγωγή,
(β) η αδυναμία δημιουργίας μιας πραγματικά ανθρώπινης κοινότητας με βάση κεφαλαιοκρατικές αρχές, και
(γ) η μείωση της αξίας αυτών των αρχών.
Τελικά ο καπιταλισμός δεν έχει στη δύση παρά αρνητική νομιμότητα-νομιμοποίηση. Ένα πράγμα φαίνεται βέβαιο: Η σύμπτωση Ανατολής και Δύσης προς τον δημοκρατικό σοσιαλισμό!!!
Αυτό αποτελεί και την πολιτική βάση συνεργασίας Ευρώπης και Ρωσίας. Ήρθε η στιγμή μιας πραγματικής στρατηγικής συμμαχίας Ελλάδας και Ρωσίας ,μιας συμμαχίας σε όφελος των λαών, της ειρήνης και της δημοκρατίας.
Οι ελληνορωσικές σχέσεις έχουν μακρά παράδοση, διαμορφωμένη από κοινές πολιτισμικές αξίες των δύο λαών, όπως και τη συμμετοχή τους στη νίκη επί του φασισμού και του ναζισμού.
Βεβαίως, επηρεάζονται καθοριστικά από το σύγχρονο ευρωπαϊκό περιβάλλον, τους συσχετισμούς και τις αντιφάσεις που το συνθέτουν. Το πιο σημαντικό σήμερα είναι να διατηρήσουμε και να διευρύνουμε τις δυνατότητες και τις προοπτικές συνεργασίας και πνευματικής ένωσης, οι οποίες κατά τη διάρκεια των αιώνων έχουν δημιουργηθεί στις σχέσεις της Ελλάδας και της Ρωσίας.
Η ζωντανή κληρονομιά των δύο χωρών αποτελεί την καλύτερη προϋπόθεση για να γίνει αυτό. Οι ίδιοι οι λαοί της Ελλάδας και της Ρωσίας καθορίζουν το μέλλον των προοπτικών αυτών. Η ελληνική και ρωσική κοινωνία, φαίνεται, να είναι έτοιμες.
Η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει τον καταλύτη των εξελίξεων. Πιστεύουμε σε ένα κόσμο ειρηνικό όπου οι λαοί να έχουν την ανεξαρτησία τους.
Το κράτος- έθνος θα πρέπει αποτελεσματικά να αντιμετωπίσει την πρόκληση της παγκοσμιοποίησης αξιοποιώντας το δικό του κανονιστικό δυναμικό. Για πρώτη φορά (πλην των Παγκοσμίων Πολέμων) η οικουμένη καθίσταται οικουμενική με μια πατερναλιστική έννοια, το κράτος-
έθνος δεν μπορεί πλέον να κινείται σε ένα κλειστό σύμπαν, εντός των τειχών. Οφείλει να βρεθεί αντιμέτωπο με τον πλουραλισμό διαφορετικών αληθειών.
Η αναστοχαστική ώθηση του κράτους-έθνους όχι μόνο ευνοεί την συνεννόηση αλλά κατ’ ουσία την καθιστά για πρώτη φορά δυνατή. Όλοι οι συμμέτοχοι οφείλουν να γνωρίζουν το μερικό χαρακτήρα των εκάστοτε δικών τους προϋποθέσεων του στοχασμού, πριν μπορέσουν να φανούν οι κοινές προϋποθέσεις διαλόγου και οι κοινοί αξιακοί προσανατολισμοί.
*Ο Παύλος Χρήστου είναι Γενικός Γραμματέας του Ελληνορωσικού Συνδέσμου
