Γράφει ο Μάκης Μάκκας

Βλέποντας ένα βίντεο στο YouTube από το μακρινό 1992 γεννήθηκε μέσα μου ένα «βουνό» από σκέψεις και συναισθήματα. Συμβιβάστηκα να γράψω μόνο αυτά που δεν γίνεται να μη γράψω.

Κυρίως το πως γεννήθηκε για μια γενιά η καθολική μας αγάπη για το μπάσκετ, αλλά και για τα υπόλοιπα σπορ. Την ανεξήγητη έλξη απ’ αυτές που σου συμβαίνουν για λίγες φόρες όσο είσαι παιδί και γιγαντώνονται σαν ανάμνηση όσο μεγαλώνεις.

Η δεκαετία 1990 -2000 αποτέλεσε αποκορύφωμα για το τοπικό μπάσκετ. Ιστορικές ομάδες άνθησαν εκείνα τα χρόνια και αποτέλεσαν τη δίοδο προς τον αθλητισμό για πολλά παιδιά της πόλης. Ορισμένες δεν άντεξαν στο χρόνο, τα προβλήματα που προέκυψαν ήταν ανυπέρβλητα για να μείνουν ζωντανές μέχρι σήμερα.

Ο Άγριος Ζευς Αγρινίου ήταν μια ακόμη ομάδα που έκανε πολύ αξιόλογη προσπάθεια την δεκαετία του ’90, πρωταγωνιστούσε στην Α’ EΣΚΑΒΔΕ, έβγαλε φουρνιές ταλαντούχων νεαρών παικτών και σημείωσε καλές πορείες στα παιδικοεφηβικά πρωταθλήματα. Για πολλά παιδιά την εποχή εκείνη ήταν ένα όνειρο να γίνουμε αθλητές, να πανηγυρίσουμε.

Μπορεί να μην καταφέραμε όσο θέλαμε αλλά από τον αθλητισμό πήραμε πολλά (κοινωνικά, συναισθηματικά). Η Κυριακή ήταν πάντα η ημέρα χαράς. Υπήρχε η σχετική ιεροτελεστία, πρωινό ξύπνημα, ραντεβού στην Λέσχη της ομάδας και μετά αναχώρηση με προορισμό κάποιο ανοιχτό γηπεδάκι, με το τσιμεντένιο δάπεδο να είναι καθαρό και καλοδιατηρημένο. Δεν έχει σημασία σε ποια κατηγορία έπαιζε η Ομάδα. Στα περισσότερα γήπεδα γέμιζαν οι εξέδρες.

Οι παραπάνω είναι δικές μου πολύ ζωηρές μνήμες, νησίδες ζωής που έφτιαχναν έναν κόσμο ζωοδότη για την νεανική μας ψυχή.

Μπάσκετ Σούλι-Αγρίνιο 1992 

Πηγή: mikropragmata.lifo.gr