Του Γιάννη Γιαννακόπουλου
Οι πελαργοί είναι ίσως τα πιο στοργικά όντα στο πλανίτη σε ότι αφορά την αγάπη προς τα παιδιά τους.
Tα πελαργόπουλα λοιπόν «εκμεταλεύονται» το γεγονός αυτό και δεν εγκαταλείπουν την φωλιά εύκολα για την επιβίωσή τους αλλά αρκούνται στη τροφή που τους παρέχουν οι γονείς τους.
Όμως όταν οι γονείς πελαργοί αντιληφθούν ότι τα παιδιά τους έχουν την ικανότητα της αυτοσυντήρησης απομακρύνονται από την φωλιά, δεν τους παρέχουν τροφή αλλά τα προσέχουν από κάποια απόσταση (στέγες σπιτιών κλπ).
Ετσι οι μικροί πελαργοί αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τις φωλιές τους και να τολμήσουν να πετάξουν προς εξεύρεση τροφής. Αν κάποιο πελαργόπουλο δεν τολμά να πετάξει οι γονείς του το αναγκάζουν να εγκαταλείψει την φωλιά διά της βίας….
Συμπέρασμα η φύση πάντα μας διδάσκει, το θέμα είναι αν εμείς μπορούμε να το καταλάβουμε….
Ο νοών νοείτω…