To be, or not to be... a queen?
Η απάντηση στο ερώτημα είναι η εξής: "Όταν είναι να βρεθώ ανάμεσα στα παιδιά για να τους πω τις ιστορίες μου, μπορώ να μεταμορφωθώ σε οτιδήποτε.".
Η τελευταία μου μεταμόρφωση θα παραμείνει ως η πιο τρυφερή μεταμόρφωση της ζωής μου. Και αυτό, γιατί φόρεσα το παραμυθένιο κουστούμι της ταλαντούχας σχεδιάστριας υψηλής ραπτικής, κυρίας Όλγας Καραβερβέρη και υποδύθηκα τη βασίλισσα της Ακαρνανοχώρας, ένα ρόλο αφιερωμένο στη μητέρα μου, που πέθανε ακριβώς πριν από ένα μήνα.
Όλγα Καραβερβέρη - Αριάδνη Δάντε
Όλα ξεκίνησαν στις 16 Μαΐου 2018 με αφορμή ένα υπηρεσιακό ταξίδι στο Ηνωμένο Βασίλειο. Γνωρίζοντας την ημερομηνία επιστροφής, πήρα την απόφαση να γράψω ένα ηλεκτρονικό μήνυμα στην ελληνική πρεσβεία του Λονδίνου και να τους προτείνω να αφηγηθώ το παραμύθι της Ακαρνανοχώρας που μιλάει για την αληθινή αγάπη των παιδιών για τις μαμάδες τους στα Ελληνόπουλα του Λονδίνου.
Ο παραλήπτης του μηνύματος, αφού μελέτησε το βιογραφικό μου, επικοινώνησε μαζί μου και με ρώτησε εάν μπορώ να επισκεφθώ το Ελληνικό Νηπιαγωγείο. Μετά από δύο ημέρες, η Διευθύντρια του Ελληνικού Νηπιαγωγείου, κυρία Αναστασία Μισιρλή με ενημέρωσε ότι την Πέμπτη 14 Ιουνίου 2018 ήμουν ευπρόσδεκτη για να επισκεφθώ το σχολείο της, που κατά τη σχολική χρονιά 2017-18 είχε 14 γλυκά ζούζουλα (όπως τα αποκαλούσε η κ. Ουρανία τους). Ο Αλκίνοος, η Ιφιγένεια, ο Λευτέρης, η Ελπίδα, η Έφη, η Εριέττα, ο Θανάσης, ο Θάνος, ο Κωνσταντίνος, ο Λάζαρος, ο Μιλτιάδης, ο Μιχάλης και η Σμαράγδα αποτελούσαν την 14μελή σύνθεση της τάξης. Τα 7 από τα 14 παιδιά ήταν προνήπια και τα άλλα 7 νήπια.
Η αρχική μου πρόταση προς τη Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου αφορούσε την αφήγηση του παραμυθιού, γιατί ήθελα πολύ να μοιραστώ με τα παιδιά το παραμύθι της μαμάς μου, που μιλούσε για τη μάχη της μελισσοβασίλισσας Δημητρούλας με το σύννεφο του μίσους και του πόνου, που δεν ήταν άλλο από το σύννεφο του καρκίνου. Ωστόσο, μετά από την ανταλλαγή μηνυμάτων με τη Διευθύντρια του Ελληνικού Νηπιαγωγείου του Λονδίνου και γνωρίζοντας την πληροφορία ότι η διατριβή της Αναστασίας αφορούσε στην ανάπτυξη της Αλγοριθμικής Σκέψης στην Προσχολική Ηλικία με τη χρήση Προγραμματιζόμενων Παιχνιδιών (ρομπότ), της πρότεινα την προετοιμασία των νηπίων για το παιχνίδι του Απόστολου στην Πυθωνία, κάτι το οποίο έκανε με μεγάλη χαρά.
Αριάδνη Δάντε - Αναστασία Μισιρλή (Δντρια Ελληνικού Νηπιαγωγείου Λονδίνου)
Αριάδνη Δάντε - Νικολέτα Μαρτίνη (Νηπιαγωγός Ελληνικού Νηπιαγωγείου Λονδίνου)
Δυο μέρες μετά την πρόσκληση της Αναστασίας για την επίσκεψή μου στο νηπιαγωγείο της ταξίδεψα στην ιδιαίτερη πατρίδα μου, για να επισκεφτώ τη μαμά μου. Εκείνο το ταξίδι έκρυβε μια τεράστια έκπληξη, αφού η μαμά μου, που δεν επικοινωνούσε το τελευταίο μήνα ήταν αρκετά γαλήνια και επικοινωνούσε με το περιβάλλον. Καταφέραμε και συζητήσαμε πολλά θέματα για αρκετές ώρες. Ενώ συζητούσαμε, της είπα:
-"Μαμά, θα πάω στο Λονδίνο με τη δουλειά και κανόνισα στην επιστροφή μου να πάω να πω το παραμύθι σου στα παιδάκια του Ελληνικού Νηπιαγωγείου. Να σου δείξω και το κουστούμι που διάλεξα για τη βασίλισσα Δημητρούλα;". Και της άρεσε πολύ το κουστούμι και φάνηκε ότι χάρηκε με τα νέα μου...
Έπειτα, έστειλα σε ηλεκτρονική μορφή στην Αναστασία όλο το έργο "Ο πραγματικός Ποιητής γεννιέται", που αφορούσε ένα πολύ τρυφερό έργο που υλοποίησα τη σχολική χρονιά 2016-17 με τη βοήθεια πέντε νηπιαγωγών του Νομού Αιτωλοακαρνανίας, για να ακολουθήσει τις ίδιες οδηγίες και να δημιουργήσουμε μαζί ένα νέο έργο αγάπης για τις μαμάδες των Ελληνόπουλων του Λονδίνου.
Εν τω μεταξύ, στις 27 Μαΐου 2018 αποχαιρέτησα την ανθρώπινη όψη της μαμάς μου και ενημέρωσα την Αναστασία με τα άσχημα νέα μου. Της ζήτησα όμως να εργαστεί κανονικά παρέα με τη συνάδελφό της, τη Νικολέτα Μαρτίνη και να γνωρίσουν στους μικρούς τους μαθητές τη μαμά της Αριάδνης Δάντε, τη γλυκιά μαμά Δημητρούλα, ακολουθώντας τις οδηγίες μου. Και τα παιδιά έμαθαν ότι:
"Η μαμά μου, η κυρα-Δημητρούλα, είναι μια κυρία κοντούλα, χοντρούλα, με κοντά μαλλιά και καστανά μάτια. Συνήθως, φοράει μεγάλα γυαλιά μυωπίας και μακριές φούστες. Δεν μοιάζει με μοντέλο και δεν βάφεται σχεδόν ποτέ. Όμως τρελαίνεται να πηγαίνει στην κομμώτρια, για να της φουσκώνει τα μαλλιά σαν λαμπατέρ και να βλέπει σήριαλ στην τηλεόραση.
Όταν ήμουνα μικρή, η μαμά μου, μου έραβε πολύ όμορφες φούστες και μου μαγείρευε ξεχωριστά φαγητά από τα αδέρφια μου, γιατί δεν έτρωγα και πολλά πράγματα. Όμως τώρα που μεγάλωσα, είμαι ικανή να φάω ένα ολόκληρο ταψί από τα πεντανόστιμα μπιφτέκια της.
Η μαμά μου πήγε μόνο στο Δημοτικό σχολείο, αλλά είναι έξυπνη λες και σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ. Είναι νοικοκυρά μια ολόκληρη ζωή και δεν πήρε ποτέ της μισθό, αλλά είχε πάντα ένα μικρό κρυφό τσαντάκι με λίγα χρήματα, για να μου παίρνει σοκολάτες και καραμέλες.
Η μαμά μου δούλεψε πολλά χρόνια με τον μπαμπά μου στα χωράφια για να καταφέρουν να πληρώνουν τα γαλλικά μου και να σπουδάσω, για να γίνω επιστήμονας και χρήσιμος άνθρωπος στην κοινωνία.
Η μαμά μου δεν με τιμώρησε ποτέ, παρόλο που πολλές φορές ήμουνα άτακτο παιδί και το ήξερε. Προτιμούσε να με μαλώνει με λόγια. Η μαμά μου, το μόνο που θέλει είναι να είμαι καλό παιδί και να την αγαπάω."
Ύστερα από το άκουσμα της περιγραφής της μαμάς μου, τα νήπια εργάστηκαν με τις δύο νηπιαγωγούς και κατάφεραν να δημιουργήσουν υπέροχους στίχους και να αφήσουν όμορφα αποτυπώματα για τις ευτυχισμένες στιγμές των μαμάδων τους.
Στις 14 Ιουνίου 2018, 13 μήνες μετά την πρώτη Γιορτή της Μητέρας στο Αγρίνιο (http://chipoupolis.blogspot.com/2017/05/blog-post.html), ήταν η σειρά της Γιορτής των Μαμάδων του Λονδίνου. Φτάνοντας στο σταθμό του Acton MainLine, με παρέλαβαν η μαμά Ουρανία και η μαμά Νίνα και με συνόδεψαν στο Ελληνικό Νηπιαγωγείο. Μπαίνοντας στην τάξη των νηπίων με το παραμυθένιο κουστούμι της Όλγας Καραβερβέρη τα νήπια ενθουσιάστηκαν.
Φορώντας την παραμυθένια μου ενδυμασία, εξήγησα στις μαμάδες τον τρόπο εργασίας των νηπιαγωγών και άρχισα να παρουσιάζω στο κοινό τους μικρούς Ποιητές και τα κατορθώματά τους. Όπως ήταν αναμενόμενο, η συγκίνηση από τις μαμάδες ήταν διάχυτη. Με το που ολοκληρώνονταν η παρουσίαση του έργου από τον κάθε Ποιητή/Ποιήτρια, το παιδάκι έτρεχε να αγκαλιάσει τη μαμά του και της φορούσε στο λαιμό ένα μενταγιόν καρδιάς με το αποτύπωμα του δαχτύλου του, γεμίζοντάς την αγκαλιές και φιλιά. Κι επειδή αρκετές μανούλες έλειπαν λόγω δουλειάς, εισέπραττα εγώ τα φιλάκια και τις αγκαλίτσες και τα παιδιά κρατούσαν το μενταγιόν (ιδέα των νηπιαγωγών) και τα αναμνηστικά που τους είχα ετοιμάσει, για να τα παραδώσουν στις μανούλες στο τέλος της σχολικής μέρας.
Όπως θα παρατηρήσετε παρακάτω, τα έργα των Ποιητών είναι πανέμορφα. Κι αν κάποιοι αναρωτηθείτε για το τι μπορεί να κάνει μια μαμά ευτυχισμένη, παρατηρώντας την τελευταία φωτογραφία, θα βρείτε αρκετούς λόγους. Στο έργο των Ποιητών δε συμμετείχαν 3 από τους 14 μαθητές. Λίγες μέρες πριν από την υλοποίηση του έργου, η μικρή συντροφιά αποχωρίστηκε την Ιφιγένεια, η οποία επέστρεψε στην Ελλάδα, αλλά και τον Λευτέρη, που είχε φύγει νωρίτερα για διακοπές, καθώς και την Ελπίδα.
Όταν τελείωσε η απονομή των αναμνηστικών έφτασε και η ώρα του παραμυθιού.
Η Νικολέτα συντροφιά με τις μικρές μαθήτριες μεταμορφώθηκαν στις μελισσοκόρες και στη βασίλισσα του παραμυθιού, οι μαμάδες έγιναν οι μαμάδες των νεογέννητων πλασμάτων της Ακαρνανοχώρας, τα αγόρια υποδύθηκαν τους δασκαλοκηφήνες, τον μελωδό, τον βασιλιά και το κακό σύννεφο και η Αναστασία τη Γαία. Μικροί και μεγάλοι δραματοποίησαν μοναδικά την αφήγηση του "Τραγουδιού των Ποιητών" ακολουθώντας τα βήματά μου και μ' έκαναν να νιώσω πολύ ευτυχισμένη, που μοιράστηκα το παραμύθι της μαμάς Δημητρούλας μαζί τους.
Πέρα από το έργο των Ποιητών, η Αναστασία με τη Νικολέτα προετοίμασαν τα παιδιά για να δημιουργήσουν τους δικούς τους θησαυρούς για να προσεγγίσουν τον προγραμματισμό Η/Υ μέσα από την εκμάθηση των πέντε βασικών τύπων δεδομένων. Έτσι, μετά την αφήγηση ακολούθησε το παιχνίδι της Πυθωνίας.
Το πρωινό της 14ης Ιουνίου ήταν για μένα ένα καταπληκτικό μνημόσυνο στη μνήμη της μαμάς μου. Ένα μνημόσυνο γεμάτο παιδικά χαμόγελα, αγκαλιές και αληθινή αγάπη.
Όλα για τη βασίλισσά μου...τη μαμά Δημητρούλα.
Αριάδνη Δάντε
chipoupolis.blogspot.com
