Με αφορμή την πρόσφατη έκθεση της Σπυριδούλα Πολίτη που γίνεται στα ’Εγκαίνια στο Schwetzingen” Kunst bedeutet: Träumen” -σε ελεύθερη απόδοση ”τέχνη σημαίνει: όνειρα”-.μέχρι της 22 Μάρτη.βρήκαμε την ευκαιρία να παρουσιάσουμε μια συμπατριωτισσά μας που με την έντονη καλλιτεχνική της προσωπικότητα μας κάνει και μας να αισθανόμαστε περήφανοι!
Η Σπυριδούλα Πολίτη, εκ Χούνης Αιτωλοακαρνανίας ορμώμενη, εκθέτει στο Palais Hirsch ειδικά επιλεγμένα έργα της, στα πλαίσια της Ελληνογερμανικής Ακαδημαϊκής Κοινότητας τέχνης.
Η Σπυριδούλα Πολίτη, αποτελεί μια από τις σημαντικότερες παρουσίες στα εικαστικά τεκταινόμενα της μεταπολίτευσης, με σπουδές στην Α.Σ.Κ.Τ. στο εργαστήριο του Ν. Κεσσανλή. Έχει υλοποιήσει π’ανω από 10 ατομικές και συμμετάσχει σε πλήθος ομαδικών εκθέσεων στην Ελλάδα, στην Ευρώπη και στις Η.Π.Α. και είναι ιδρυτικό μέλος της εικαστικής ομάδας «INDOORS». Έργα της βρίσκονται σε ιδιωτικές συλλογές, Μουσεία και Τράπεζες.
Η Σπυριδούλα Πολίτη γεννήθηκε στη Χούνη Αιτ/νίας. Σπούδασε κλασσική μουσική στο Εθνικό Ωδείο Αθήνας (1976-1982) και Ζωγραφική (Εργαστήριο Ν. Κεσσανλή) στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας όπου αποφοίτησε με άριστα (1983-1987).
Επίσης πήρε μαθήματα φιλοσοφίας (1989-1991). Από το 2007 είναι μέλος της ομάδας indoors. ‘Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Κριτικές από εκθέσεις της:
“Η αθώα χαρά μιας όμορφης μνήμης λοιπόν που προκαλεί η συγκέντρωση της προίκας και η μεταφορά της από το ένα σπίτι στο άλλο μεταμορφώνει το κέντημα σε σύμβολο πολιτισμού, ενώ το τελετουργικό της δημιουργίας του δίνει μεταφορική έννοια. Η προίκα από χρηστική μετατρέπεται σε πνευματική και στη συνέχεια μετακομίζει και εκτίθεται στο κοινό επιζητά την επικοινωνία.
Το παρόν αναζητά το παρελθόν. Το παρελθόν ψάχνει τρόπους να μετουσιωθεί σε κάτι καινούριο. Τα ανατολίτικα έθιμα συναντούν την παιδεία της Δύσης και παντρεύουν τους δυο πολιτισμούς.
Η Πολίτη επεμβαίνει στα λευκά σεντόνια με χρώμα και κέντημα, ενώ παρουσιάζει κατασκευές, καθώς και ζωγραφική σε τελάρα και σχέδια. Προσεγγίζοντας θέματα όπως το ζευγάρι, το παραμύθι και το όνειρο, προσπαθεί να ξεθάψει αυτό το άφατο που τη διαμόρφωσε σαν άνθρωπο και να δείξει πως εμπλέκεται κοινωνικά η εικαστική εικόνα που παράγει σήμερα με το παρελθόν… Η ίδια παρατηρεί σχετικά με το πρόσφατο έργο της, ότι διέπεται από ένα νέο- ρομαντισμό.
Ο ιστορικός Τέχνης Χάρης Σαββόπουλος αναφέρει μεταξύ άλλων σχολιάζοντας το έργο της Πολίτη: κατασκευάζοντας ομοιώματα – κούκλες θέλει να τις ράψει με τραυματικές, π.χ. κόκκινες ραφές, αδρές, σκληρές. Στο τέλος τοποθετούνται στη ζωγραφική επιφάνεια σαν αντικείμενα.
Λαϊκό πανηγύρι σχεδόν, γαμήλιο γλέντι, μνήμες με ραφές που πονάνε, που εισβάλλουν σαν μπουλούκι ηθοποιών, μουσικών – πανηγυρτζήδων στην επιφάνεια η οποία βρίθει γραμμικών παροξυσμών, θυμωμένων, νοσταλγικών, αφηγηματικών…αισθητικά πολύ μακριά από την προηγούμενη χρωματική της παλέτα.
Μακριά επίσης από κυριολεκτικές και ρηματικά εκφρασμένες θέσεις σχετικά τη γυναικεία τέχνη ή αισθητική. Αρκείται να αφουγκραστεί την ταυτότητά της και να την αφήσει να λειτουργήσει αισθητηριακά, αισθητικά αλλά και εικαστικά. Είναι μάλλον, το εξέχον εικαστικό – καλλιτεχνικό ζήτημα που θέτει.”
“ Επιλέγει να στρέψει την προσοχή μας κυρίως σε καλόδεχτες σκέψεις και αναμνήσεις, μία βόλτα στο δάσος που κάποτε είχαμε κάνει, μία παραλία στην οποία είχαμε κάποτε ξαπλώσει με τον ήλιο να καίει πάνω μας, μία περιπλάνηση στην αγαπημένη πόλη, η παρόρμηση για απόλυτη, άνευ όρων ελευθερία, η ανυπόκριτη, με καθαρό βλέμμα ενδοσκόπηση…
Τελικά αυτά τα έργα μας παραπέμπουν σε μία εποχή αθωότητας, της αθωότητας της παιδικής ηλικίας, όχι μόνο της δικής μας αλλά και της ανθρωπότητας. Μιας αθωότητας την οποία –εάν ποτέ υπήρξε με την πληρότητα που της αποδίδουμε πολλές φορές- γνωρίζουμε ότι ποτέ δεν θα επιτύχουμε να επαναφέρουμε στην ζωή μας αλλά και από την αναζήτηση της οποίας ποτέ δεν παραιτούμαστε.”
Σπυριδούλα συγχαρητήρια και καλή επιτυχία!!!
