Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα της Ευρώπης είναι η μετάβαση των νέων, ηλικίας μεταξύ 15-24 ετών, από την ανεργία στην απασχόληση. Υπάρχουν χώρες, όπως η Δανία και η Ολλανδία, που εκπονούν συνεχώς αναπτυξιακά προγράμματα απορρόφησης των νέων στην αγορά εργασίας. Εκτός από αυτές, η Γερμανία, η Τσεχία, η Ελβετία και η Αυστρία, χώρες με την μικρότερη ανεργία στην Ευρώπη, προωθούν πάνω από το 65% των μαθητών τους στην τεχνική εκπαίδευση με ιδιαίτερα αποτελέσματα στην γρήγορη και ομαλή ένταξη τους στην παραγωγικότητα της κοινωνίας.
Αντίθετα σε μας, σε ό τι αφορά αυτή την κρίσιμη ηλικία μετάβασης, ένας στους δύο νέους παραμένει εκτός αγοράς εργασίας σύμφωνα και με τα τελευταία στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Οι ειδικοί επισημαίνουν ότι ο πληθυσμός των νέων ανέργων ανέρχεται περίπου στις 170.000 (επίσημο ποσοστό πάνω από 50%) μέσα στο τεράστιο νούμερο του 1.280.000, αλλά στην πραγματικότητα, αποτελεί την ωρολογιακή βόμβα στα θεμέλια της οικονομίας, της κοινωνίας και ασφαλώς της δημοκρατίας.
Πέρα λοιπόν από τις επιπτώσεις στην παραγωγικότητα της χώρας η αδράνεια μεγάλων συνόλων της κοινωνίας θα αποτελειώσει σταδιακά την ήδη σάπια δημοκρατία. Για πολλούς και διάφορους λόγους:
- Oι νέοι που βρίσκονται εκτός παραγωγικής δράσης αναπτύσσουν μία τιμωρητική διάθεση απέναντι σε θεσμούς και κανόνες. Θεωρούν ότι ολόκληρο το σύστημα τους πρόδωσε και ζητούν πάντα εκδίκηση. Γι αυτό άλλωστε ψήφισαν μαζικά "όχι" στο τελευταίο δημοψήφισμα.
- Αρκετές από τις ομάδες των ανέργων καταλήγουν στον μηδενισμό, βλέποντας ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για του ίδιους αλλά για τους παππούδες τους οι οποίοι καλούνται να τους συντηρήσουν με τις συντάξεις τους.
- Από δω και πέρα, οτιδήποτε εμφανίζεται ως δείγμα εκδημοκρατισμού του πολιτικού συστήματος θα αντιμετωπίζεται ως ύποπτο συντήρησης του παλιού που εμποδίζει το ακαθόριστο πάντα καινούριο.
- Οι περισσότεροι άνεργοι νέοι δεν επιθυμούν πλέον παρά ελάχιστη ενημέρωση για τις πολιτικές εξελίξεις, με αποτέλεσμα να είναι ευάλωτοι στα συνθήματα και στη χειραγώγηση από τη δημαγωγία και τον λαικισμό.
- Το εξειδικευμένο προσωπικό, οι επιστήμονες, οι νέοι που θα απέδιδαν σε μια εξελιγμένη οικονομία ή φεύγουν, αδιαφορώντας για τη διάσωση της κοινωνίας τους ή αισθάνονται παρείσακτοι και απέχουν από κάθε αξιακή σχέση με τη δημοκρατία.
- Τέλος, οι περισσότεροι από τους άνεργους νέους έχουν εθιστεί σε μία βραχυπρόθεσμη αποτίμηση της ζωής τους, εξαιτίας της πρόσκαιρης "προστασίας" από την οικογένεια. Εκλαμβάνουν την πολιτική ως θέαμα και συμμετέχουν μόνο με ποδοσφαιρικούς όρους όποτε γίνονται εκλογές, με πλήρη άγνοια των κινδύνων.
Δημοκρατία με μόνο 2,5 εκατομμύρια οικονομικά ενεργό πληθυσμό δεν μπορούμε να έχουμε. Οι υπόλοιποι σέρνονται ως όμηροι ενός κρατισμού που διαιωνίζεται από το πολιτικό σύστημα για να συντηρούνται οι εξουσίες του. Πολίτες παθητικοί, αδιάφοροι, ανένταχτοι, προδομένοι και "σιτιζόμενοι" από το "ελεήμον" κράτος της διαφθοράς δεν γίνεται να στηρίξουν μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία. Ειδικά, τώρα που πρέπει να ξεπεράσει τον εαυτό της για να αλλάξει ολόκληρη την κοινωνία.
Άρα λοιπόν, η ανάπτυξη και ο εκσυγχρονισμός της παραγωγικότητας δεν είναι ζήτημα μόνο της οικονομίας αλλά και της ποιότητας της δημοκρατίας που θέλουμε από δω και πέρα. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβουμε ότι η αδράνεια οδηγεί στην απομόνωση το άτομο και τις κοινωνικές ομάδες;
Αν θέλουμε όλοι να ψηφίζουν με συνείδηση ευθύνης και να προστατεύουν τα συμφέροντα τους μέσα στο σύνολο, τότε θα πρέπει να έχουν και συμφέροντα! Αλλιώς θα αισθάνονται μόνο μίσος και διάθεση εκδίκησης για τους άλλους. Δημοκρατία με παρίες και "αναξιοπαθούντες" δεν γίνεται. Χωρίς δημιουργία και όραμα, οι μεγάλες μάζες των "αδρανών" θα παραμένουν εύκολη λεία στον κάθε πολιτικάντη που πάντα θα αναδεικνύει το σύστημα.
capital.gr
