Toυ Γιώργου Καρελιά
Ετσι έβγαινε προς τον ακροατή. Ηταν αμήχανος, γιατί έλεγε αλήθειες που δεν του άρεσαν. Αλλά έπρεπε να τις πει, γιατί τον εξυπηρετούν στην παρούσα φάση. Ακόμη και τα ψέματα που είπε, μολονότι κραυγαλέα, δεν προκαλούν πλέον οργή, διότι λέγονται από έναν άνθρωπο σε δεινή θέση, που απολογείται.
Μέσα σε δύο ώρες ο ακροατής, κατά τεκμήριο αριστερός, άκουσε τον κ. Τσίπρα να αποδομεί όλο το ιδεολογικο-πολιτικό οικοδόμημα, το οποίο είχε χτίσει τα τρία τελευταία χρόνια. Τον άκουσε να λέει ότι εκείνο το δραματικό ξημέρωμα της 13ης Ιουλίου στις Βρυξέλλες κατάλαβε πως το δίλημμα ήταν «Μνημόνιο ή καταστροφή της χώρας». Ό,τι έχτιζαν ο ίδιος και οι σύντροφοί του επί τρία χρόνια κατέρρευσε μέσα σε λίγες ώρες.
Η παραδοχή του Τσίπρα προκαλεί συγκλονισμό στον κόσμο της Αριστεράς, που άλλα άκουγε και είχε πιστέψει: «Οι εναλλακτικές ήταν η άτακτη χρεοκοπία ή ο δύσκολος συμβιβασμός. Η συμφωνία ήταν ένα σοκ. Μερικοί άμυαλοι τη θεωρούν ήττα, θα θεωρούσαν νίκη την καταστροφή. Η αυτοκτονία δεν είναι λύση. Δεν υπάρχει λύση εκτός ευρωζώνης. Στις χώρες που βρίσκονται εκτός ευρώ υπάρχει επίσης σκληρή λιτότητα. Είμαστε υποχρεωμένοι να κινηθούμε μέσα στο υπάρχον διεθνές πλαίσιο». Είναι δικά του λόγια.
Τι διαφορετικό έλεγαν οι πολιτικοί από τα άλλα, τα αστικά, πολιτικά κόμματα; Ο Παπανδρέου, ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος; Χρειάστηκαν τρία χρόνια (ιδεοληψιών, φαντασιώσεων, αυταπατών και εξαπάτησης του εκλογικού σώματος) για να αντιληφθεί ο κ. Τσίπρας ότι οι εναλλακτικές, που ο ίδιος υποσχόταν, ήταν έπεα πτερόεντα. Και να ομολογήσει ο ίδιος ότι είχε αυταπάτες.
Η οδυνηρή αυτή παραδοχή είναι μεν θαρραλέα ομολογία και αυτοκριτική και συνιστά καθαρή στροφή στον ρεαλισμό, αλλά δεν θα περάσει ανώδυνα για τον σημερινό πρωθυπουργό. Ένα κομμάτι του κόσμου που τον στήριξε δεν μπορεί να τα αποδεχθεί, διότι αλλιώς τον είχε γαλουχήσει ο ίδιος επί χρόνια. Διότι ο κόσμος αυτός πίστεψε στο «σκίσιμο» του Μνημονίου, το οποίο σήμερα ο κ. Τσίπρας απαρνείται (αλλά τα λόγια του έχουν καταγραφεί). Πίστεψε ότι αρκεί να υπάρχει αριστερή κυβέρνηση για να μη μειωθούν κι άλλο οι μισθοί και οι συντάξεις, για να μην πληρώνει φόρους και χαράτσια και τόσα άλλα.
Επιπλέον, ένα σημαντικό κομμάτι του κόμματός του θα μείνει πιστό σ’ αυτό που έλεγαν όλοι μαζί από παλιά, ακόμη και στην (εκτός ευρώ) αυτοκτονία, την οποία περιγράφει σήμερα ο κ. Τσίπρας. Και δεν θα είναι καθόλου εύκολο να τους εξουδετερώσει είτε με έκτακτο συνέδριο είτε με εκλογές. Κι αν το πετύχει, θα μείνει μεγάλο τραύμα.
Ο κ. Τσίπρας έπεσε στην παγίδα που ο ίδιος έστησε (και) στον εαυτό του όλα αυτά τα χρόνια, διαβεβαιώνοντας τους ψηφοφόρους ότι υπάρχει κάποιος άλλος κόσμος, που αποδείχτηκε φανταστικός. Τώρα θα κληθεί πολλές φορές να απολογηθεί και για όσα παραπλανητικά έλεγε και για τις επιλογές που έκανε και σήμερα απαρνείται (Βαρουφάκης, Κωνσταντοπούλου). Και μαζί με την απολογία θα υποχρεωθεί να πιει και το κώνειο, που έχει παραχθεί από την αμετροέπεια, την άκρατη υποσχεσιολογία, τις αυταπάτες, τη διαστρέβλωση της αλήθειας, την παραπλάνηση. Και από όλα τα άλλα, που ο ίδιος και οι σύντροφοί του καλλιέργησαν, όλοι μαζί.
Όσο είναι πρωθυπουργός, ο κ. Τσίπρας έχει τη στοιχειώδη υποχρέωση να φροντίσει ώστε η παγίδα αυτή, στην οποία έπεσε ο ίδιος, να μην αποδειχθεί θανάσιμη για τη χώρα και τους πολίτες. Και προς τούτο έχει έναν τρόπο: να πει όλη την αλήθεια χωρίς φτιασιδώματα και μπρος πίσω.
Μέχρι τώρα χάιδευε τα αυτιά όλων. Ήταν ευχάριστος. Και όπως έχει γράψει ο Κινέζος φιλόσοφος Λάο Τσε «τα ειλικρινή λόγια δεν είναι ωραία. Αλλά τα ωραία λόγια δεν είναι ειλικρινή».
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών
