Δύο μετάλλια, ένα ασημένιο και ένα χάλκινο, ήταν ο απολογισμός για το ελληνικό τζούντο αθλητών με τύφλωση και προβλήματα όρασης στο διεθνές τουρνουά της IBSA που πραγματοποιήθηκε στο Βίλνιους της Λιθουανίας.
Το ασημένιο μετάλλιο κατέκτησε ο Αγρινιώτης Θεόκλητος (Κλήμης) Παπαχρήστος στα -100 κιλά, ενώ τρίτη στα -63 κιλά ήταν η Θεοδώρα Πασχαλίδου. Το τουρνουά της Λιθουανίας εντάσσεται στο πλαίσιο προετοιμασίας των Ελλήνων τζουντόκα για το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα που θα γίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο στις αρχές Αυγούστου.
Ο Κλήμης Παπαχρήστος έχει κάνει πολλές φορές περήφανους του Αγρινιώτες. Είναι αθλητής υψηλής εμπειρίας. Έχει κατακτήσει το χάλκινο μετάλλιο στους Παραολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας και την έβδομη θέση το 2000 στο Σίδνει.
Ξεκίνησε το τζούντο το 1995, έχει πτυχίο ψυχολογίας από το πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, όπου και διαμένει, μιλάει αγγλικά, γαλλικά και παίζει πιάνο και κιθάρα.
Για τη διαδρομή του Κλήμη Παπαχρήστου ενδεικτική είναι η ακόλουθη ανάρτηση του Πέτρου Σαράκη:
Ο συμμαθητής μας ο υπερολυμπιονίκης.
Αυτός και ο μικρότερος αδερφός του ήταν τα μοναδικά παιδιά στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Αγρινίου, που φορούσαν όλο τον χρόνο κοντά παντελονάκια, όπως συνηθίζονταν για τα αγόρια δεκαετίες πριν, για να σκληραγωγούνται.
Στους υπόλοιπους μάς φαινόταν περίεργο και τον ρωτούσαμε «δεν κρυώνεις;» στην αυλή του σχολείου πριν την προσευχή και ενώ τουρτουρίζαμε, για να εισπράξουμε το χαμόγελό του και την απάντηση «όχι!» ενώ έτριβε τα χέρια για να ζεσταθεί.
Αυτή η σπαρτιατική αγωγή που είχε πάρει, τον έκανε άφοβο και σε συνδυασμό με μια υπερφυσική για παιδί δύναμη, μας έβγαζε όλους από μπελάδες όταν έπρεπε κάποιος να βγει μπροστά να αντιμετωπίσει τους νταήδες της παιδικής και εφηβικής μας εποχής.
Το έκανε γιατί είχε μεγαλώσει με τις παλιές καλές αρχές της φιλίας, της ομάδας, της προστασίας του αδύνατου.
Στο γυμνάσιο είχε το θάρρος της γνώμης του και των ιδεών του. Το καλοκαίρι που τελειώσαμε την Γ´ Γυμνασίου, κάπου χάθηκε και δεν τον συναντήσαμε ούτε στην αρχή της νέας σχολικής χρονιάς. Είχε εμφανιστεί το πρόβλημα στην όρασή του, το οποίο χειροτέρευε συνεχώς. Ήμασταν στην ίδια γειτονιά και πήγαινα και τον έβλεπα πότε πότε, πάντα με το χαμόγελο που είχε όταν αρνούνταν πως κρύωνε και ας έτριβε τα χέρια.
Χαθήκαμε μετά το Λύκειο και τα αδέρφια του μου είπαν πως είχε πάει στην Θεσσαλονίκη. Του έστελνα χαιρετίσματα, ώσπου πριν από λίγα χρόνια δέχτηκα το τηλεφώνημά του και από τότε μιλάμε καμμιά φορά με μηνύματα, χάρη στην τεχνολογία που μας δίνει ευτυχώς αυτή την δυνατότητα. Μου στέλνει τα νέα του, τις ευχές του στις γιορτές, την αγωνία του για τα εθνικά θέματα, την αναγγελία της γέννησης των παιδιών του. Και κάθε φορά από διαφορετική χώρα, Ιαπωνία, Κορέα, Αμερική όπου βρίσκεται για τους αγώνες του.
Έφτασε να συμμετάσχει σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες εκπροσωπώντας τα ελληνικά χρώματα και αγωνιζόμενος στο τζούντο με αντιπάλους είκοσι χρόνια μικρότερους ακόμη! Δύο νταν του απονεμήθηκαν από επιτροπές αξιολόγησης βλεπόντων!
Χτες έλαβα μια φωτογραφία του με το ασημένιο μετάλλιο που μόλις κέρδισε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Τζούντο στην Λιθουανία.
Συγχαρητήρια φίλε Θεόκλητε Παπαχρήστο! Για εμένα ο όρος Παραολυμπιονίκης θα πρέπει να αντικατασταθεί με τον όρο Υπερολυμπιονίκης γιατί πραγματικά κάποιος για να υπερβεί τις δυσκολίες του αθλήματος μαζί με τις δυσκολίες της υγείας του σημαίνει πως είναι υπεραθλητής.
Τιμάς το Αγρίνιο, το σχολείο μας, την γειτονιά μας, την οικογένειά σου και εμάς τους φίλους σου. Είσαι γεννημένος μαχητής και να συνεχίσεις να δίνεις το παράδειγμα.
Και επειδή θα διαβάσεις αυτά που γράφω, θα σου θυμίσω κάτι από τα παλιά.
Πάντ’ ανοιχτά, πάντ’ άγρυπνα τα μάτια της ψυχής μου!
agrinionews.gr
