Γράφει ο Νίκος Σ. Κωστακόπουλος

«Διαβάτη πιες το χορταστά
το δροσερό νερό μου,
και γείρε να ξεκουραστείς
στον ίσκιο τον δικό μου»
Το νερό που αναβλύζει γάργαρο από μια πηγή δεν μπορεί παρά να δημιουργεί μια αίσθηση ευεξίας σε όποιον βρεθεί στην ευχάριστη θέση να μπορεί να το απολαύσει.
Να το πιει και να πλυθεί μ’ αυτό, να ρουφήξει με όλες τις αισθήσεις του τη μαγεία που σκορπά με κάθε τρόπο στο περιβάλλον το μουρμουρητό και η θέαση του τρεχούμενου νερού, αυτού του θησαυρού της φύσης, του πρωτογενούς ζωογόνου στοιχείου για κάθε οργανισμό.
Να απολαύσει το μεθυστικό άρωμα που αναδίδουν τα φυτά τριγύρω στην πηγή, αυτά που αντλούν ζωή από τη ζωογόνο δράση της, να χαρεί τις μέλισσες και τα κάθε λογής έντομα και ζωύφια που γυροφέρνουν αντλώντας κάθε φορά απειροελάχιστη ποσότητα νερού αλλά υπεραρκετή γι’ αυτά, για να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Να δει, να δροσιστεί, να γευθεί, να ακούσει, να μυρίσει, να αγγίξει, να απολαύσει ό,τι σχετίζεται με το νερό της πηγής και με τη ζωογόνο δράση του παντού τριγύρω από αυτή.
Κι ακόμη, να ξαποστάσει, να κλείσει τα μάτια και ν’ αφήσει τον νου του ν’ ανατρέξει σε αλλοτινές εποχές στον ίδιο χώρο, να δει με τα μάτια της ψυχής του τις σκηνές που εκτυλίσσονταν στις πηγές που τροφοδοτούσαν με πόσιμο νερό τους ανθρώπους, ν’ αφουγκραστεί τις συζητήσεις τους, τις εξομολογήσεις τους, την εξιστόρηση των καημών τους.
Να βρεθεί για λίγο σε μια άλλη διάσταση, έξω και πέρα από τα καθιερωμένα και από την τυποποίηση της πεζής καθημερινότητας που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη ζωή και ειδικά για όσους ζουν στις πόλεις.
Μπορεί σήμερα οι πηγές που προσφέρουν πόσιμο νερό να μην έχουν τη σημασία που είχαν άλλοτε λόγω μειωμένης πλέον χρηστικότητας, καθώς τα δίκτυα ύδρευσης τις υποκατέστησαν, αλλά δεν παύει η σημασία τους να είναι μεγάλη για τους προαναφερόμενους λόγους, πόσο μάλλον όταν αυτές είναι εύκολα προσεγγίσιμες από πολλούς ανθρώπους και μάλιστα από όσους ζουν σε πόλεις και δεν έχουν την ευκαιρία ν’ απολαμβάνουν συχνά τέτοιες στιγμές ζωογόνου επαφής με τη φύση.
Μια τέτοια πηγή είναι η εικονιζόμενη, η οποία βρίσκεται στα Αμπάρια Παναιτωλίου, λίγα μέτρα μακριά από την επαρχιακή οδό Παναιτωλίου – Καινουργίου, πολύ κοντά στο παλιό αντλιοστάσιο που έχει μετατραπεί η χρήση του σε Κέντρο Περιβάλλοντος Τριχωνίδας, δράση αφενός με ουσιαστικό ρόλο για την ευρύτερη περιοχή και αφετέρου με ισχυρό συμβολισμό.

Εκεί, λοιπόν, παραδίπλα από το εμβληματικό αυτό κτίριο βρίσκεται και η εν λόγω βρύση προσδίδοντας επιπλέον έμφαση στον συμβολισμό του κτιρίου. Μια πηγή ταπεινή, αλλά υπέροχη τόσο για το άφθονο γάργαρο νερό της όσο και για τη θέση που βρίσκεται.
Η θέση της πηγής, πολύ κοντά σε κατοικημένες περιοχές και μάλιστα στην πόλη του Αγρινίου, σ’ ένα φυσικό περιβάλλον σπάνιας φυσικής ομορφιάς στην παραλίμνια περιοχή της Τριχωνίδας, όπως αυτό καθορίζεται από την οργιώδη βλάστηση, το νερό που αναβλύζει παραδίπλα στη μεγάλη νερομάνα και οδηγείται στη λίμνη μέσω καναλιού που συνοδεύεται από δρόμους εκατέρωθεν αυτού και γεφυρώνεται κάθε τόσο από πεζογέφυρες, είναι το στοιχείο εκείνο που – μαζί με το άφθονο γάργαρο νερό της πηγής, εννοείται – την καθιστά μια πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση ως φυσικό χώρο ενδιαφέροντος για καθέναν που έλκεται από τα θέλγητρα της φύσης.
Απομένει, βέβαια, ο περαιτέρω καλλωπισμός του χώρου και της ίδιας της πηγής, ώστε να μπορεί να είναι επισκέψιμη, όπως και η αποτελεσματικότερη συντήρηση όλων των εγκαταστάσεων στον ευρύτερο χώρο, και σ’ αυτήν την κατεύθυνση μένει να γίνουν πολλά ακόμη και ευελπιστούμε ότι θα υπάρξει η δέουσα κινητοποίηση τόσο των τοπικών φορέων όσο και των ενεργών πολιτών προς αυτή την κατεύθυνση.
Όπως και να έχει, όμως, τα θέλγητρα της φύσης δεν μπορεί παρά να προβάλλονται, με όποιον τρόπο είναι δυνατό από τον καθένα. Πόσο, μάλλον, όταν αυτά αναφέρονται σε μια ταπεινή και παραγκωνισμένη, αλλά ξεχωριστή πηγή που πρέπει να αναδειχθεί.
Την πηγή στα Αμπάρια Παναιτωλίου, δίπλα στην ακρολιμνιά της Τριχωνίδας, της μεγαλύτερης, καθαρότερης και ομορφότερης λίμνης της Ελλάδας!!!