Γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

– ΑΡΧΙΖΟΥΝ και φέτος οι Πανελλήνιες ή Πανελλαδικές εξετάσεις, μέσα σ’ ένα κλίμα χειρότερο απ’ τα προηγούμενα χρόνια, μιας και κανείς δεν ασχολείται, ούτε ενδιαφέρεται γι’ αυτές, κανείς δε στέκεται αρωγός στην τιτάνια προσπάθεια νέων παιδιών, τα οποία, κυριευόμενα από άγχος κι αβεβαιότητα για το μέλλον τους, καλούνται ν’ ανέβουν το δικό τους «Γολγοθά», τον πρώτο και πιο καθοριστικό για τη μελλοντική τους πορεία, χωρίς στήριξη από κανέναν, εξαιρουμένων φυσικά των γονιών τους…

– ΠΟΛΙΤΕΙΑ, τοπική αυτοδιοίκηση κι Εκκλησία, απουσιάζουν προκλητικότατα και δε βοηθούν – έστω και ηθικά – την προσπάθεια χιλιάδων μαθητών και μαθητριών. Σίγουρα, οι διάφοροι «επικεφαλής» – υπουργός, μητροπολίτες, δήμαρχοι, διευθυντές εκπαίδευσης κι άλλοι… «ενδιαφερόμενοι» για τα παιδιά Φορείς και πρόσωπα – θα ευχηθούν, τυπικά και υποκριτικά, «καλή επιτυχία», θα πουν και το μεγάλο ψέμα πως στηρίζουν τον αγώνα τους ή… προσεύχονται για την επιτυχία τους, με την πραγματικότητα όμως άλλα να δείχνει! Πού είναι αλήθεια εκείνα τα Υποστηρικτικά Ψυχολογικά Κέντρα των δήμων, πού είναι οι ψυχολόγοι στα σχολεία που όλοι οι υπουργοί υπόσχονται και κανείς δεν το κάνει πράξη, πού είναι οι περίφημες Σχολές Γονέων, για τις οποίες μάλιστα χρηματοδοτούνταν πάντα οι δήμοι απ’ την Ε.Ε. και ποια είναι η βοήθεια που παρέχει η Εκκλησία; Πουθενά! Εκτός κάποιων μεμονωμένων λαμπρών εξαιρέσεων φυσικά…

– ΟΙ ΜΟΝΟΙ που απομένουν, είναι οι γονείς. Οι οποίοι, στη συντριπτική τους πλειονότητα, δε γνωρίζουν πώς να βοηθήσουν τα παιδιά τους και πώς να διαχειριστούν σωστά το άγχος τους. Αντίθετα μάλιστα, μεταφέρουν και το δικό τους άγχος στα παιδιά, με αποτέλεσμα η κατάσταση να χειροτερεύει! Εκείνο που περισσότερο αγχώνει γονείς και μαθητές, είναι η αβεβαιότητα για το μέλλον, η αμφιβολία τους για το αν, τα πτυχία που θα πάρουν, θα έχουν καμία αξία, αφού βλέπουν καθημερινά πτυχιούχους άνεργους να φεύγουν για ξένες χώρες ή να καταλήγουν γκαρσόνια στην ίδια τους την πατρίδα… Λείπει δηλαδή το κίνητρο! Κάτι που θα δρούσε υποστηρικτικά και ψυχοθεραπευτικά στην όλη τους προσπάθεια! Αυτός είναι κι ο λόγος που κάνει πολλά παιδιά αυτής της ηλικίας ν’ απογοητεύονται εύκολα και να κυριεύονται από υπερβολικό άγχος. Με κάποια εξ αυτών – δυστυχώς – να μην αντέξουν, φτάνοντας και σε ακραίες αυτοκαταστροφικές συμπεριφορές…

– ΜΕ ΔΕΔΟΜΕΝΑ τα παραπάνω αρνητικά κι επειδή το βάρος πέφτει αποκλειστικά στους διαγωνιζόμενους και τους γονείς τους, προσωπικά συμβουλεύω και τις δύο πλευρές. ΓΟΝΕΙΣ: Στηρίξτε τα παιδιά σας με ενθαρρυντικά σχόλια κι όχι επικριτικά, μην τα πιέζετε διαρκώς μ’ εκείνο το «διάβασε», «διάβασε», μην προσπαθήσετε να περάσετε τα δικά σας «θέλω» και μην ποντάρετε σε δική σας κοινωνική επιβράβευση, μέσα απ’ τις επιτυχίες των παιδιών σας! Να ξέρετε πως, η υπερβολική πίεση φέρνει αντίθετα αποτελέσματα, φέρνει την άρνηση με τη μορφή της ανυπακοής! Έχετε υπόψη σας πως τα παιδιά σας βρίσκονται στο κρίσιμο τελευταίο στάδιο της εφηβείας, κατά το οποίο υφίστανται μέσα τους ραγδαίες μεταβολές και συγκρούσεις, για να διαμορφώσουν την προσωπικότητά τους κι ότι – ως εκ τούτου και μόνο – εναντιώνονται σε κάθε μορφή βίας, επομένως και της γονεϊκής βίας! ΜΑΘΗΤΕΣ: Νιώστε δίπλα σας τους γονείς κι όχι απέναντί σας, ακόμα και με τις υπερβολές τους, γιατί το καλό σας επιθυμούν! Πάρτε τις πιέσεις που σας ασκούν ως άγνοια για το πώς πρέπει να σας φερθούν! Μη σκέπτεστε αρνητικά κι απαισιόδοξα πάντα, σκεφθείτε θετικά! Μπορείτε να το κάνετε!! Θα σας δώσω ένα παράδειγμα θετικής σκέψης και βρείτε εσείς μετά όσα άλλα θέλετε… Σκεφθείτε και πείτε στον εαυτό σας: «Μετά από μία 5ετία και βάλε που εγώ θα πάρω το πτυχίο, η χώρα μου δε θα βρίσκεται στην ίδια μοίρα που είναι τώρα, αλλά σε καλύτερη κι άρα θα βρω δουλειά με το πτυχίο μου»!! Μη γελάτε και μην ακούτε αυτά που σερβίρονται απ’ τα κανάλια καθημερινά! ΕΓΩ που σας το λέω αυτό, το πιστεύω κιόλας! Κάπως έτσι σκεφτείτε και προσπαθήστε…

– ΕΥΧΟΜΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ!!!