γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

- ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΛΟΣΥΝΗ έχουν γραφτεί πάρα πολλά. Ακόμα και παροιμίες υπάρχουν γι' αυτήν και τους καλούς ανθρώπους, εκείνους δηλαδή που νοιάζονται για τους άλλους και βοηθούν, εκείνους που δεν κάνουν κακό σε κανέναν. Ναι - κι ευτυχώς - υπάρχουν και σήμερα τέτοιοι άνθρωποι, ανεξάρτητα φύλου και ηλικίας, τους οποίους χρειάζεται η εξαθλιωμένη πλέον κοινωνία μας, περισσότερο από ποτέ άλλοτε. Και δεν εννοώ, αυτούς που προσφέρουν υλικά αγαθά μόνο, σε όσους τα έχουν ανάγκη, αλλά κάθε είδους στήριξη προς τον πλησίον, αναλώνοντας ακόμα και τον εαυτό τους γι' αυτό...

- ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ είναι πολύ καλό και γι' αυτούς που βοηθιούνται, αλλά και για εκείνους που διέπονται από καλοσύνη, γιατί με την προσφορά τους εισπράττουν και μία αγαλλίαση μέσα τους, μία ικανοποίηση τέτοια που μπορεί να χαρακτηριστεί κι ως ψυχοθεραπευτική! Όμως, ακόμα και η καλοσύνη, έχει τα όριά της. Τα οποία, κάποιοι και κάποιες στην πορεία της ζωής, τα ξεπερνούν και φτάνουν ακόμα και στα άκρα. Τότε, έχουμε να κάνουμε με μία άλλου είδους καλοσύνη, την ακραία καλοσύνη, η οποία - ανάλογα και με τα "συμπτώματά" της - μπορεί να μετατραπεί σε μία, μικρή ή μεγαλύτερη, ψυχική διαταραχή...

- ΑΤΟΜΑ τέτοια, που ξεπερνούν κατά πολύ το φυσιολογικό όριο της καλοσύνης, δε μπορούν να ζήσουν χωρίς να προσφέρουν, δε μπορούν να πουν όχι σε κάποιον που ζητάει βοήθεια και νιώθουν ακόμα και τύψεις, αν δε μπορούν ν' ανταποκριθούν! Είναι άτομα πολύ δοτικά, πολύ συγχωρητικά, σε βαθμό τέτοιον που μπορεί να δεχθούν ακόμα και προσβολή, ακόμα και ύβρι, ακόμα και κακομεταχείριση από τρίτους! Κι, αντί να θυμώσουν και να ξεσπάσουν σε όσους τους φέρονται έτσι, αισθάνονται, τα ίδια αυτά άτομα, ακόμα κι ενοχές! Πως δηλαδή, έδωσαν οι ίδιοι το δικαίωμα να τους φέρονται έτσι άλλοι! Δημιουργείται, δηλαδή, ένας φαύλος κύκλος, απ' τον οποίο, η ακραία καλοσύνη τους δεν τους επιτρέπει εύκολα να βγουν...

- ΜΟΙΑΖΕΙ, θα έλεγα, η τέτοιου είδους συμπεριφορά - της ακραίας καλοσύνης - μ' εκείνη του Χριστού, ο οποίος δέχτηκε το Μαρτύριο της Σταύρωσης αγόγγυστα κι όχι μόνο αυτό. Πάνω απ' το Σταυρό, ζήτησε απ' τον Πατέρα του (Θεό) να συγχωρήσει τους σταυρωτές Του και βασανιστές Του! Γιατί, δεν ήξεραν τι έκαναν! Για να το σκεφτούμε λιγάκι αυτό. Οι έχοντες την ακραία καλοσύνη, θα το καταλάβουν! Οι υπόλοιποι, απλά δε θα μπορούν να το εξηγήσουν...

- ΣΥΝΗΘΩΣ, τέτοια άτομα, με τόση μεγάλη (ακραία) καλοσύνη, τα εκμεταλλεύονται άλλοι ποικιλοτρόπως! Τα ίδια αυτά, δεν το πολυκαταλαβαίνουν, γιατί το θεωρούν ως κάτι το φυσιολογικό και μέσα στις "υποχρεώσεις" τους... Μόνο άλλοι που παρακολουθούν τέτοιου είδους συμπεριφορές, απορούν! Και μόνο άλλοι που γνωρίζουν το πώς - μέσα από μία συζήτηση ουσίας - μπορούν ν' αποσπάσουν τα άτομα αυτά απ' την ακρότητα που έχουν, η οποία δεν τους κάνει καλό πλέον και μπορεί να τα καταστρέψει, αν συνεχίσουν έτσι, με αμείωτο ρυθμό, ν' αναλώνονται με το να λύνουν προβλήματα άλλων, παραμελώντας τελείως τον ίδιο τους τον εαυτό...