γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

– Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ κρίση, την οποία αντιμετωπίζουμε εδώ και μια 7ετία, μάς ήρθε πολύ απότομα στην αρχή, αφού την περίοδο πριν απ’ αυτήν περνούσαμε κάτι παραπάνω από καλά, σχεδόν «βασιλικά» οι περισσότεροι! Με το «πλαστικό» χρήμα που έδιναν αφειδώς οι τράπεζες, φτιάχναμε σπίτια κι εξοχικά, αγοράζαμε αυτοκινητάρες μεγάλου κυβισμού, πηγαίναμε διακοπές στο εξωτερικό, ξοδεύαμε δηλαδή πολύ περισσότερα απ’ ό,τι έπρεπε… Μέχρι που ήρθε η στιγμή του μεγάλου κι απότομου σοκ! Ν’ αναγκαστούμε, δηλαδή, ν’ αλλάξουμε ριζικά τη ζωή μας! Ένα τέτοιο πέρασμα, από μία συνηθισμένη για χρόνια κατάσταση σε μία άλλη εκ διαμέτρου αντίθετη, αυτή της σχεδόν φτωχοποίησης, δεν ήταν δυνατόν να μην έχει συνέπειες κι επιπτώσεις, πέρα και πάνω απ’ το οικονομικό σκέλος. Η κρίση, από οικονομική, γρήγορα μετατράπηκε σε κοινωνική και σε ανθρωπιστική, με πληθώρα επιπτώσεων, μέχρι ν’ αναγκαστούμε να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα…

– ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ αυτού του διαφορετικού τρόπου ζωής και για τόσο μεγάλο διάστημα, ήταν να εμφανιστούν – ή να ενισχυθούν τα ήδη υπάρχοντα – προβλήματα που έχουν σχέση με την ψυχική υγεία και συμπεριφορά. Απ’ την απλή αλλά καθημερινή μελαγχολία, φτάσαμε σταδιακά στην κατάθλιψη, τον πανικό κι όλων των ειδών ψυχικών και ψυχοσωματικών διαταραχών που έχουν σχέση με το διαρκές άγχος και στρες. Το χειρότερο ήταν – και είναι ακόμα – αυτές οι διαταραχές, λόγω και της έλλειψης χρημάτων, να μην οδηγήσουν τα ευάλωτα σ’ αυτές άτομα στους ειδικούς για σωστή αντιμετώπιση, αλλά να βρουν την εύκολη λύση, αυτή των φαρμάκων! Η αλόγιστη φαρμακοθεραπεία – ακόμα και με «συνταγή» της γειτόνισσας – έφερε και την εξάρτηση απ’ τα φάρμακα. Κερδισμένες βγήκαν δηλαδή οι φαρμακοβιομηχανίες, όπως συμβαίνει πάντα…

– ΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ χρόνια, προστέθηκε κι άλλο ένα μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα, αυτό που ονομάζουμε «προσφυγικό», με το οποίο πολύ ασχοληθήκαμε, αλλά και διχαστήκαμε! Βγήκαν έτσι στην επιφάνεια, ο ρατσισμός και ο φασισμός! Φαινόμενα, τα οποία ξεσπούν πολύ εύκολα σε περιόδους κρίσης, όπου ο ψυχισμός μας καταρρακώνεται και δε μπορούν να ελεγχθούν – από πολλούς – οι υποσυνείδητες πιέσεις και συμπεριφορές, όπως θα γινόταν, αν αισθανόμασταν δυνατοί και δικαιωμένοι ως άτομα κι ως πολίτες… Φέρεται κάποιος ως ρατσιστής, όταν δεν αισθάνεται ισχυρός, ασφαλής και γεμάτος αυτοπεποίθηση, αλλά έχει ένα εσωτερικό κενό και μία αρνητική εικόνα εαυτού ενδεχομένως. Άτομα τέτοια, έχουν μεγάλη «δίψα» για αναγνώριση, για την εξύψωση του εαυτού, τα οποία επιτυγχάνονται μέσα από την «επικυριαρχία», αυτών των ατόμων, πάνω στους αδύναμους! Για ν’ αποκτήσουν την αίσθηση – ή την ψευδαίσθηση – της ανωτερότητας που τόσο τους λείπει! Αυτός είναι κι ο λόγος που βλέπουμε άτομα ή ομάδες ατόμων να τρέφουν ένα απερίγραπτο και διογκωμένο μίσος απέναντι σε ξένους, πρόσφυγες ή μετανάστες, ακόμα κι άλλες αδύναμες ομάδες, όπως είναι οι ρομά ή αδύναμα παιδιά στα σχολεία που ασκείται η γνωστή βία επάνω τους, από τέτοια συνομήλικα άτομα, τα οποία, στην ουσία, είναι δειλά, ανασφαλή και με χαμηλή αυτοεκτίμηση…

– ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ αυτά κοινωνικά κι ανθρωπιστικά προβλήματα που προήλθαν απ’ την παρατεταμένη οικονομική κρίση, μαζί και με άλλα πολλά, θα μπορούσαν ν’ αλλάξουν ή και να εκλείψουν τελείως, αν επέρχονταν μία θεαματική αλλαγή προς το καλύτερο! Η οποία, θα είχε ως αποτέλεσμα να τονώσει το ηθικό να επαναφέρει ένα αίσθημα ασφάλειας κι αισιοδοξίας για καλυτέρευση της ζωής.Με την κατρακύλα που έχουμε πάρει όμως – και χωρίς να είμαστε άμοιροι ευθυνών οι ίδιοι εμείς – δε νομίζω πως θα ορθοποδήσουμε. Οπότε, όσο μπορούμε κι όσοι μπορούμε, ας ελαχιστοποιήσουμε τις «τριβές» μεταξύ μας κι ας αγαπήσουμε τους πλησίον μας, όποιου χρώματος και θρησκείας κι αν είναι! Για το καλό μας και γιατί πρέπει να προσαρμοστούμε στα νέα δεδομένα… Στα οποία, ήδη προσαρμοστήκαμε, μιας και η «όρεξη» για πάλη κι αγώνα, μάς τέλειωσε πια και δύσκολα ξανάρχεται…