γράφει ο Κώστας Παπαδόπουλος

– ΣΤΑ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ δύσκολα χρόνια που περάσαμε και περνάμε ακόμα, φάνηκε και η διαφορά που υπάρχει ανάμεσα στους αισιόδοξους κι απαισιόδοξους ανθρώπους. Ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε την οικονομική κρίση και τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής, διαφέρει στους μεν απ’ τους δε, ως προς τον τρόπο σκέψης, την εκτίμηση μιας κατάστασης και το χειρισμό της, κάτι που εύκολα μάς «προδίδει» και σε ποια απ’ τις δύο κατηγορίες ανήκει ο καθένας μας…

– ΣΥΝΗΘΙΖΩ να χαρακτηρίζω τους αισιόδοξους ως τους τυχερούς της ζωής και τους απαισιόδοξους ως τους άτυχους! Δε βρισκόμαστε τυχαία σε μία απ’ τις δύο αυτές κατηγορίες και μακάρι να ήταν εύκολη μία μετατροπή ενός απαισιόδοξου σε αισιόδοξο. Έχει σχέση με την όλη διαδρομή της ζωής, απ’ τη γέννησή μας ακόμα και τα μετέπειτα πρώτα παιδικά μας χρόνια, κατά τα οποία διαπλάθεται ο χαρακτήρας και οικοδομείται η προσωπικότητά μας. Η διαφορά ανάμεσα στους αισιόδοξους κι απαισιόδοξους ανθρώπους έχει να κάνει με τη λειτουργία της σκέψης και του εγκεφάλου γενικότερα και σχετίζεται με το πώς οικοδομήθηκε – και με τι είδους «υλικά» – η προσωπικότητα των μεν και των δε. Σίγουρα, πάντα υπάρχει διαφορά στη χημική διεργασία του εγκεφάλου και τη γονιδιακή κληρονομιά, κυρίως όμως, είναι μία συνειδητή επιλογή του καθενός και χωρίς να το καταλαβαίνει – με υποσυνείδητο υπόβαθρο – η οποία είναι τελείως διαφορετική στα δύο αυτά είδη ανθρώπινου χαρακτήρα, έχοντας πάντα τις ρίζες στην παιδική ηλικία και τον τρόπο που μεγάλωσε κάποιος…

– ΜΙΑ ΘΕΤΙΚΗ παιδική διαδρομή, μέσα σ’ ένα αισιόδοξο και πετυχημένο οικογενειακό περιβάλλον, σίγουρα θα ωθήσει το άτομο (το τυχερό…) προς την αισιόδοξη πλευρά! Κι αν τύχει, στη συνέχεια, μιας κατάλληλης μόρφωσης – χαρακτήρα κυρίως – από αισιόδοξους κι ορεξάτους εκπαιδευτικούς κι αν, σε κάθε είδους «ομάδα» ή «κοινότητα» που θα βρεθεί και θα δραστηριοποιηθεί κατά την εξελικτική του πορεία, τύχει και στεφθεί από επιτυχίες – ατομικές κι ομαδικές – αναπτερώνεται τότε το ηθικό του, γιατί συνειδητοποιεί, μέσα απ’ τη συνεχή και πετυχημένη εξάσκηση, ότι είναι ικανός για επιτυχίες στη ζωή του! Δηλαδή, διαπλάθεται ο χαρακτήρας του έτσι, ώστε να σκέφτεται και να βλέπει τα γεγονότα απ’ τη θετική τους πλευρά! Το αντίθετο ακριβώς θα συμβεί, αν όλα τα παραπάνω λειτουργήσουν αντίθετα,λ δηλαδή αρνητικά και με αποτυχίες στις διάφορες δραστηριότητες. Τότε, το άτομο αυτό (το άτυχο…) θα βρεθεί στην πλευρά των απαισιόδοξων…

– ΜΕ ΒΑΣΗ τα παραπάνω κι εξαιτίας αυτών, ο εγκέφαλος και η μνήμη των αισιόδοξων ανθρώπων, επειδή είναι γεμάτος από περισσότερες θετικές πρακτικές και θετικά αποτελέσματα στην πορεία της ζωής απ’ τη γέννησή του και μετά, επιλέγει και κρατάει αυτά, τα θετικά κι απομονώνει, ακόμα και «σβήνει» απ’ τη μνήμη, τις όποιες – πολύ λιγότερες – αρνητικές αναμνήσεις! Και «μπολιασμένος» έτσι με αυτοπεποίθηση, με πίστη στον εαυτό του και με μία σιγουριά πως και στο μέλλον επιτυχίες θα έχει, συνεχίζει πάντα να σκέπτεται θετικά, να αισιοδοξεί, να πλημμυρίζεται από αισιόδοξες και θετικές σκέψεις, δείχνοντας ταυτόχρονα «κόκκινες κάρτες» στις αρνητικές…

– ΤΟ ΑΝΤΙΘΕΤΟ θα συμβεί με τους απαισιόδοξους, των οποίων ο εγκέφαλος και η μνήμη – απ’ την αρνητική πορεία της ζωής, αντίθετη απ’ αυτήν των αισιόδοξων – κατακλύζεται από αρνητικές σκέψεις κι αυτές θα θυμάται! Έχουμε δηλαδή εδώ, έναν εγκέφαλο που διατηρεί στη μνήμη τ’ αρνητικά στοιχεία του παρελθόντος που είναι και τα απείρως περισσότερα κι απομονώνει, ακόμα και «σβήνει» τα ελάχιστα θετικά, αν υπάρχουν! Οπότε, αυτός που είναι απαισιόδοξος, πιστεύει (πείθεται καλύτερα) πως και στο μέλλον το ίδιο θα γίνεται! Θα του έρχονται δηλαδή όλα αρνητικά, «στραβά κι ανάποδα»! Οι άνθρωποι αυτοί (απαισιόδοξοι) τα βλέπουν όλα μαύρα, μπλοκάρουν ακόμα και μπροστά σ’ ένα κοινό κι εύκολο πρόβλημα κι αδυνατούν να δώσουν λύση, διογκώνοντάς το υπερβολικά! Δεν έχουν εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και στις δυνατότητές τους, πανικοβάλλονται εύκολα, αγχώνονται πολύ και η ζωή τους δεν έχει ποιότητα. Είναι εκείνοι που η σημερινή παρατεταμένη οικονομική κρίση τούς εξουθένωσε, με πάρα πολλούς να φτάνουν μέχρι και την αυτοκτονία ως λύση…

– ΕΥΚΟΛΑ βγαίνει, λοιπόν, ως συμπέρασμα πως, οι αισιόδοξοι είναι πράγματι οι τυχεροί της ζωής και οι απαισιόδοξοι οι άτυχοι, όπως έγραψα και στον τίτλο του παρόντος άρθρου μου. Με το δεδομένο, φυσικά, πως δεν το επέλεξαν οι ίδιοι αυτό, αλλά είναι δημιούργημα άλλων… Εκείνων που είχαν την ευθύνη για την ανατροφή τους και την ενηλικίωσή τους, οι γονείς κι αργότερα οι εκπαιδευτικοί, γιατί σε αυτά τα δύο περιβάλλοντα βρισκόμαστε όλοι μας μέχρι να ενηλικιωθούμε κι ό,τι πάρουμε από αυτά – θετικά ή αρνητικά – δεν πρόκειται ν’ αλλάξουν αργότερα… Γι’ αυτό κι εγώ, πάντα «κατσαδιάζω» – μέσα απ’ τα γραπτά μου – τους κακούς κι ανεύθυνους γονείς κι εκπαιδευτικούς…

– Υ.Γ. ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι υπεραισιόδοξοι (πολύ πάνω απ’ το κανονικό), όντας σίγουροι για επιτυχή έκβαση των δράσεών τους, ρισκάρουν πολύ εύκολα και την «πατάνε» αρκετές φορές (έχουν χαθεί περιουσίες…), γιατί, ο κάθε κανόνας, πάντα έχει και τις εξαιρέσεις του… Επίσης, οι απαισιόδοξοι κινδυνεύουν να εμφανίσουν πολύ εύκολα κατάθλιψη και πανικό, ας το έχουν υπόψη τους αυτό…