Ο επίλογος του Γιάννη Πετράκη στον Παναιτωλικό δεν γράφτηκε μέσα από λέξεις, αλλά με συναίσθημα, δυνατές εικόνες και ένα μήνυμα που είναι πάνω από τα αποτελέσματα κάθε Κυριακής. Τα δάκρυα του Πετράκη απέδειξαν πως το αποτύπωμα αξιών, είναι πιο ισχυρό από το αποτέλεσμα.
Γράφει ο Θωμάς Μίχος
Εκ προοιμίου, οφείλω να ξεκαθαρίσω πως το παρόν κείμενο δεν γράφτηκε για να εξυμνήσει τις προπονητικές ικανότητες του Γιάννη Πετράκη που, όπως είναι φυσικό, άλλους πείθουν και άλλους όχι.
Οι τίτλοι τέλους της συνεργασίας του 66χρονου τεχνικού με την ΠΑΕ Παναιτωλικός σίγουρα δεν ήταν κάτι το συνηθισμένο. Η αποχαιρετιστήρια ομιλία του προς τους ποδοσφαιριστές του, πριν αποχωρήσει, ήταν απλή, σχεδόν καθημερινή. Κι όμως, μέσα κρυβόντουσαν τόσες εικόνες.
Ήταν η στιγμή που η ποδοσφαιρική ιδιότητα υποχώρησε και φάνηκε καθαρά το ανθρώπινο πρόσωπο. Τα δάκρυά του – φανταζόμαστε – δεν ήταν αδυναμία, ήταν απόδειξη ότι ακόμη και στο πιο σκληρό περιβάλλον του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, υπάρχει χώρος για αληθινές στιγμές.
Ο Γιάννης Πετράκης δεν ήταν ποτέ “της βιτρίνας”. Πέρασε από τα γήπεδα της Κρήτης, της λάσπης και των μικρών κατηγοριών, εκεί όπου η αγάπη για το παιχνίδι είναι ακόμη καθαρή. Χρόνια ολόκληρα στις άκρες των πάγκων, πριν φτάσει να προπονεί ομάδες της κορυφαίας κατηγορίας σε ηλικία 54 ετών (!).
Κι όμως, τίποτα δεν άλλαξε στον τρόπο που έβλεπε τη δουλειά του. Με την ίδια επιμονή, το ίδιο μεράκι, την ίδια ταπεινότητα καρτερούσε απλώς την ευκαιρία του.
Δεν έψαξε ποτέ δικαιολογίες, ούτε έριξε ευθύνες αλλού. Ο λόγος του πάντα μετρημένος, ο τόνος του πάντα ήπιος. Ένας άνθρωπος παιδαγωγός που απλώς έτυχε να έχει για σχολείο ένα γήπεδο και για μαθητές ποδοσφαιριστές.
Στην Ελλάδα του αποτελέσματος, εκεί όπου οι αριθμοί συνήθως σκεπάζουν τα πάντα, ο Πετράκης έδειξε πως υπάρχει και ένας άλλος τρόπος να μετράς την επιτυχία με το αποτύπωμα που αφήνεις στους ανθρώπους σου.
Και αυτό, όσο κι αν δεν φαίνεται στα στατιστικά, είναι που μένει στο τέλος.
Το VIDEO του Παναιτωλικού, με τον αποχαιρετισμό του μπροστά στα μάτια του Γιάννη Αναστασίου που ανέλαβε να τον αντικαταστήσει, ήταν κάτι παραπάνω από μια τυπική ανακοίνωση τέλους συνεργασίας.
Ήταν ένα σπάνιο στιγμιότυπο αλήθειας, εκεί όπου ο επαγγελματισμός συναντά την ψυχή.
Η αγκαλιά με τον Αργεντινό Τσάβες, τα δάκρυα τους, ακόμα και τα χαμόγελα ανάμεσα στη φανερώνουν πολλά. Ίσως τελικά να μην είναι το ποδόσφαιρο που χρειάζεται τέτοιους ανθρώπους, ίσως να είναι η ίδια η ζωή. Για να μας θυμίζουν πως το να είσαι “προπονητής” δεν είναι μόνο να καθοδηγείς ένα σύνολο, αλλά να αφήνεις κάτι πίσω σου που δεν φαίνεται στα αποτελέσματα της Κυριακής.
Ο Κρητικός προπονητής μπορεί να έφυγε μετά από 80 παιχνίδια από το Αγρίνιο, αλλά αυτό που άφησε πίσω του δεν χωρά σε πίνακες βαθμολογίας. Το ίδιο πέτυχε και στα Γιάννινα εκεί όπου έκατσε για 198 παιχνίδια στον πάγκο του ΠΑΣ. Κι αυτό, σε έναν κόσμο που αλλάζει τόσο γρήγορα, είναι ίσως το πιο σπάνιο πράγμα απ’ όλα.
Και, φυσικά, ο Γιάννης Πετράκης δεν είναι ο μόνος. Η αφορμή ήταν απλώς εκείνος και το συγκινητικό βίντεο του αποχαιρετισμού του, η ουσία όμως αφορά όλους όσοι συνεχίζουν να υπηρετούν το ποδόσφαιρο με την ίδια αξιοπρέπεια, τον ίδιο σεβασμό και την ίδια αγάπη.
Υπάρχουν κι άλλοι σαν κι αυτόν. Άνθρωποι που κάνουν το ελληνικό ποδόσφαιρο λίγο πιο ανθρώπινο.
Και αυτούς αξίζει, κάθε τόσο, να τους θυμόμαστε.
