Η αλαζονεία της εξουσίας από τη μία και ο φόβος της καθολικής αποδοκιμασίας από την τοπική κοινωνία (καθώς, μια δεκαετία μετά το μέγεθος της αποτυχίας τους δεν μπορεί με κανένα επικοινωνιακό τέχνασμα, ούτε καν με την τακτική του αυτοδιοικητικού μπούλινγκ που εσχάτως έχουν συλλογικά υιοθετήσει οι της Δημοτικής Αρχής, με τον ίδιο τον δήμαρχο να δίνει το σύνθημα) από την άλλη, τους οδηγεί στην περιφρόνηση της όποιας καλόπιστης κριτικής για τα λάθη, τις αστοχίες και τις παραλείψεις τους. 

Είναι, μάλιστα, τέτοιας έκτασης αυτή η αλαζονεία, που συχνά εκφράζεται με τρόπο που γίνεται τουλάχιστον απρεπής. Και που, φυσικά, απέχει χιλιόμετρα απ’ το πεδίο του στοιχειώδους πολιτικού πολιτισμού, εκείνου του προσχηματικού έστω που κατά κανόνα τηρούν οι πολιτικοί αντίπαλοι, σε όλα τα επίπεδα.

H «απαξίωση» ως στρατηγική επιλογή της πλειοψηφίας, δυστυχώς δεν περιορίζεται στα πρόσωπα που έχει κατατάξει στην κατηγορία των ενοχλητικών… Δυστυχώς, αφορά σε βασικά συστατικά της θεσμικής λειτουργίας του ίδιου του Δημοτικού Συμβουλίου. Η πρόσφατη 13λεπτη συνεδρίαση υπήρξε από τη φύση της αποκαλυπτική. Όπως και το γεγονός ότι η Δημοτική Αρχή έκρινε σκόπιμο να σχολιάσει μεγαλοπρεπώς μια ανάρτηση του επικεφαλής της μείζονος αντιπολίτευσης, αλλά δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να πει το παραμικρό για την ουσία της ανάρτησης. Ή να απαντήσει στις επίσημες καταγγελίες των Εργοληπτών για στημένο – φωτογραφικό διαγωνισμό που τόσο ζημιώνει το Δήμο, παρ’ ότι το θέμα ετέθη και σε προηγούμενη Συνεδρίαση και μέσω ανακοινώσεων. Το αυτό για τις απευθείας αναθέσεις, για το επονομαζόμενο σκάνδαλο των υδρομέτρων, …για τον ίδιο τον Κανονισμό Λειτουργίας του Σώματος και τη συνεχιζόμενη κατάσταση αφωνίας που επί εφτά και πλέον μήνες έχει επιβάλει στο κορυφαίο πολιτικό όργανο του τόπου, αυτό που έχει ηθική πάνω απ’ όλα υποχρέωση να συζητά όλα τα θέματα που απασχολούν τους δημότες.

Και κάθε φορά που με οποιονδήποτε τρόπο, αφού στο Δημοτικό Συμβούλιο έχει σημάνει σιωπητήριο, τεθεί ένα θέμα, η αντιμετώπιση περιλαμβάνει μόνο ειρωνείες, αναίδεια και προσβολές. Ηθική κατάπτωση και αυτοδιοικητικός ξεπεσμός, λέγεται αυτό. Και το μόνο που θα επιτύχουν, εάν συνεχίσουν στο ίδιο μοτίβο, είναι να τους τα επιστρέψει πίσω η ίδια η κοινωνία, η οποία έχει απαιτήσεις και θα τους κρίνει συγκριτικά στη βάση πραγματικών δεδομένων και, μάλιστα, χωρίς εκπτώσεις.

Και τα δεδομένα αυτά είναι η αναπόδραστη πραγματικότητα με την οποία βρίσκονται ήδη αντιμέτωποι. Μην ξεχνάμε, άλλωστε, ότι η πηγή της αλαζονείας τους, η τρίτη θητεία δηλαδή και το εκλογικό τους ποσοστό, είναι ταυτόχρονα (πλέον) και η πληγή της γενικής κατακραυγής που εισπράττουν: 11 χρόνια μετά τι αλήθεια έχουν να επιδείξουν; Ποια είναι η παρακαταθήκη τους; Ποιο μεγάλο στοίχημα κέρδισαν για το Αγρίνιο; Τι έχουν να δείξουν στα χωριά;

Μεγάλα λόγια κενά περιεχομένου μόνο, κούφιες υποσχέσεις που επαναλαμβάνονται με θράσος, χιλιοειπωμένα σχέδια που έχουν πλέον κουράσει. Ε, μαζί με άσφαλτο και πλάκες πεζοδρόμησης, …για να μην τους αδικήσουμε.

Όμως, 11 χρόνια μετά: το κέντρο της πόλης είναι απροσπέλαστο, τα αδέσποτα είναι παντού, τα χωριά μας παρατημένα, ο Αχελώος ανύπαρκτος, η Τριχωνίδα ξεχασμένη, η Λυσιμαχία ξένο σώμα, η αγροτική οδοποιία ζητούμενο, ο τουρισμός (ορεινός, εναλλακτικός, γαστρονομικός, θρησκευτικός, ιαματικός κτλ) άπιαστο όνειρο. Οικισμοί και ολόκληρα χωριά με σοβαρότατα προβλήματα ύδρευσης. Το μόνο που είδαν ήταν αυξήσεις. Κοινόχρηστοι χώροι μετρημένοι και οι περισσότεροι μάλλον αφημένοι στην τύχη τους. Αθλητικές υποδομές….σε κακό χάλι. Παιδικές χαρές ελάχιστες και συχνά επίφοβες. Όσο για τα σχολεία….κατάφερε η Δημοτική Αρχή στα 11 αυτά χρόνια να φτιάξει ένα, για το οποίο είχε κληρονομήσει το οικόπεδο και τη δρομολόγησή του.

Ας  μας πουν λοιπόν για ποιο ακριβώς κατόρθωμα είναι τόσο περήφανοι και τόσο αλαζόνες. Κι ας πάμε μαζί, να μας δείξουν ότι θέλουν… Εδώ είμαστε…

Και δεν μηδενίζουμε. Σαφώς και τόσα χρόνια μετά, με τόσα εκατομμύρια και τόσα προγράμματα, έγιναν παρεμβάσεις. Αυτό έλειπε…. Ποιόν, όμως, ωφέλησαν οι όποιες παρεμβάσεις; Υπήρξε ουσιαστική ανάπτυξη στον τόπο; Σταμάτησαν οι νέοι να μεταναστεύουν; Σταμάτησαν οι επιχειρήσεις να κλείνουν; Τι θα μείνει στο τέλος; Οι χρυσοπληρωμένες συναυλίες, άλλοτε με τα ανύπαρκτα καθίσματα  και άλλοτε με τα play-back, οι πάσης φύσεως εξυπηρετήσεις σε ημετέρους και οι απ’ ευθείας αναθέσεις. Και οι αμέτρητες εκδηλώσεις για το θεαθήναι και τις δημόσιες σχέσεις.

Ποιο το αποτέλεσμα, αλήθεια; Το έχουν μετρήσει ποτέ; Ή το μόνο που μετράνε είναι τα κονδύλια που έχουν να απορροφήσουν και οι ψήφοι που υπολογίζουν να λάβουν;

Το έχουμε ξαναπεί και δεν θα σταματήσουμε να το επισημαίνουμε: μικρή σημασία έχει το τι λέμε εμείς ή το τι μπορεί να υποστηρίζει η Δημοτική Αρχή και οι πολύπλευροι δίαυλοι επικοινωνία της. Ο κόσμος γνωρίζει. Βλέπει, κρίνει, αξιολογεί. Πρόσωπα και καταστάσεις. Και βγάζει τα δικά του συμπεράσματα. Κανείς δεν μπορεί να τον ξεγελάσει.